راه سخت سرخها

پرسپوليس و عبور از شير و آتش

روزهاي متفاوت علي دايي حالا از راه رسيده است. روزهايي که هرچند با بهار مقارن شده، اما انگار براي پرسپوليس و پرسپوليسي ها توأم با بوي بهار و تازگي و طراوت نيست.
شايد براي نشان دادن روزهاي تلخ، سايپا بدترين انتخاب ممکن براي علي دايي به شمار مي آمد. شکست خوردن مقابل مردي که دايي اولين سرکشيهاي زندگي اش را روبه روي او آغاز کرد، بسان شوکراني بود که او به جام نوشين در اولين بازي سال نو نوشيد.
ياد آخرين ادعاي دايي پيش از ديدار با سايپا مي افتيم. مردي که در پس پيروزيهاي پياپي خود، دوباره همچون روزهاي سرمربيگري اش در تيم ملي غره شد و در باد موفقيتهايش خوابيد ادعا کرد کساني که او را در اندازه هاي سرمربيگري تيم ملي نمي دانستند امروز به گوشه اي خزيده و ساکت مانده اند!
انگار علي دايي پرسپوليس را در اوج بحران تحويل گرفته و قهرمان کرده بود. گويي که او بر جام با ارزشي بوسه زده بود که اين چنين خود را در عرش مي ديد!
دايي در حقيقت در پس زمينه يک برد کلاسيک و فانتزي مقابل استقلال در داربي و پيروزيهاي پياپي برابر تيمهاي ميانه و قعرنشين فرو رفت که خود را لايق به دست آوردن عنوان از دست رفته اش مي ديد !
بازگشت دايي به روزهاي گذشته و بازپس گيري همان شخصيت مغرور و تک محورش، او را دوباره به روزهايي بازگرداند که در تيم ملي از او ديده بوديم. باورهاي دايي در مورد شکل موفقيت مقطعي پرسپوليس آن قدر قوي شد که او تصور کند هرآنچه به دست آورده، ساخته دست خودش بوده و هر آنچه در دست ندارد نيز محصول کج سليقگي مسؤولان و کارشکني نارفيقان است!
اين بازگشت معکوس، همان اتفاقي بود که مي توانست ترمز حرکت صعودي پرسپوليس را بکشد و اين تيم را دوباره در مسير بازگشت به عقب قرار دهد. شکست مقابل سايپا، نه فقط اين تيم را از آن چه به عنوان هدف تعيين کرده بود، دور کرد که در حقيقت روح پيروزي طلبي اين تيم را مثل آبي که بر آتش ريخته شود، از اين تيم گرفت. هدف چيزي نبود جز رسيدن به ليگ قهرمانان باشگاههاي آسيا !
از دست دادن امتيازهاي بازي با سايپا نه تنها توپ و ميدان را در اختيار تيمهاي تعقيب کننده قرار داد که در حقيقت راه باقي مانده پرسپوليس را نيز با چالشي جدي روبه رو کرد. وقتي به بازيهاي باقي مانده پرسپوليس تا پايان فصل نگاهي گذرا مي اندازيم، سنگيني بار و فشاري را مي بينيم که بايد روي شانه هاي تيم دايي قرار بگيرد.
ديدار با تراکتورسازي در تبريز، مثل درآوردن امتياز از دهان شير است. شيري که با تمامي قوايش براي شکست دادن پرسپوليس وارد ميدان خواهد شد تا شايد در روزهاي پاياني ليگ بار ديگر خود را به چشم مردم ايران نشان دهد. مي توان انتظار هواداراني را کشيد که نه رابطه مناسبي با دايي دارند و نه علاقه اي به قطبهاي پايتخت! استيل آذين حريف ديگري است که رويارويي با آن مثل عبور از آتش مي ماند.
استيلي هنوز به نيمکتي چشم دوخته که دايي روي آن نشست و علي کريمي و مهدي مهدوي کيا هم بي شک شاخص ترين چهره هايي خواهند بود که هرگز طعم شيرين شکست دادن دايي را از دست نمي دهند.
روز آخر نيز سپاهان و امير قلعه نويي براي مغلوب کردن دايي و تيمش آستينها را بالا خواهند زد... ولو اين که از پيش قهرمان شده باشند! ابومسلم را در مشهد فراموش نکنيد که حتي در بدترين روزهايش هم گربه سياه پرسپوليس بوده و هست !
***
حريفان پرسپوليس را مرور کرديم و سختي راه را ديديم. قرعه به سود دايي و سرخپوشان نيست، اما اين حقيقت را هم از ياد نبريد که نيمي از توانايي روحي و رواني حريفاني که برابر تيم دايي قرار مي گيرند در شکست دادن شخص دايي خلاصه مي شود.
دايي در بازي با سايپا هنرنمايي «خيري» را به چشم ديد. همان يار تکنيکي که بارها و بارها دايي در تيم ملي چشم بر روي او بست. در تبريز، در تهران و روز بازي با استيل آذين و البته در روز پاياني مقابل سپاهان، انگيزه حريفان براي شکست دادن دايي به مراتب بالاتر از مغلوب کردن پرسپوليس است!