راه گلستان از بهارستان نمی گذرد!

مدیران و پیشکسوتان پرسپولیس روز دوشنبه راهی مجلس شدند تا درباره مشکلات پرسپولیس و پیدا کردن راه حل هایی برای آن ها صحبت کنند.
ظاهر مطلب که خیلی شیک و مجلسی است. ایرادی هم نمی شود به آن گرفت ولی همان طور که گفته شد ظاهر مطلب این گونه است. ما هم قصد نداریم درباره باطن ماجرا قضاوت کنیم تا ببینیم که آیا این بار قرار است اتفاق خارق العاده ای روی دهد یا نه. یکسری سوالات مطرح است و البته تجربه هایی از گذشته که نمی توان نسبت به آن ها بی تفاوت بود.
اولین سوال، این است که چه قدر از ماجرا شوآف است و چه مقدارش واقعی؟
جلسه دیروز، چه قدر متأثر از این مساله بود که نمایندگان مجلس با توجه به جلسه چندی پیش برای استقلال، خود را از اتهام رنگی بودن برهانند و چه مقدارش با این باور و عقیده صورت گرفت که مشکلات پرسپولیس جدی است و باید برای این سرمایه اجتماعی و البته مایه فخر مملکت کاری کرد؟

*مردم هنوز منتظر نتیجه تحقیق و تفحص هستند
اوج ورود مجلس به مسایل پرسپولیس شاید همان ماجرای تحقیق و تفحص در اواخر دوره قبلی مجلس بود که آن هم به طرز شگفت آوری زمزمه اش پس از آن به راه افتاده بود که پرسپولیس به پر و پای شرکتی پیچیده بود که بلیت فروشی فوتبال ایران را دو قبضه کرده بود. البته نکته مهم، این نبود بلکه نتیجه کار بود. در این جا قطعا منظور از نتیجه، آن گزارشی نیست که چندی پیش ارائه شد و البته در آن اعداد و ارقام جالبی هم آمده بود.
سوال این است که آیا آن تحقیق و تفحص منجر به شناسایی تخلفات و متخلفان شد؟ آیا منشأ رانت ها و بهره برداران از رانت را شناسایی کرد. آیا مسببان حیف ومیل اموال را مشخص نمود؟ آیا با آن بودجه ای که برای این تحقیق و تفحص ها مصرف می شود به قدری سند و مدرک جمع کرد که افرادی پای میز محاکمه بروند؟ اگر پاسخ، مثبت است، پس چرا خبردار نشده ایم؟ تازه منظور از نتیجه، این ها هم نیست. آیا آن تحقیقات باعث تنظیم قوانین یا تعریف مکانیسم هایی شد که جلوی تکرار مشکلات را بگیرد؟ اگرنه، چرا؟ اگر آری، کِی و کجا؟
وقتی بعد از چنین ورودی همچنان قراردادی مانند آنچه با آتیه داده پرداز روی داد را در سال گذشته شاهد بودیم، درباره تأثیرگذاری چنین مسایلی باید چه نگاهی داشته باشیم؟ در این جا عنوان نمی شود که نمایندگان مجلس مقصر این مساله هستند. با توجه به شرح وظایف و تقسیم امور نمی توانیم چنین توقعی داشته باشیم ولی درباره تأثیرگذاری ها صحبت می کنیم. درباره این که برای آینده آب در هاون نکوبیم.

*خواسته های غیرقانونی از قانونگذاران
و اما یک پاسخ به اظهارات بالا این خواهد بود که مجلس و نمایندگان فقط کارکرد نظارتی ندارند واصولا وظیفه اصلی آن ها وضع قوانینی است که کشور بر اساس آن ها اداره می شود و در عین حال نظارت می کنند که قوانین وضع شده اجرا شود. غیرازاین هم نیست ولی حالا سوال این است که ما از مجلس و نمایندگان چه توقعی داریم و آن ها حاضر هستند تا چه میزان به موضوع ورود کنند.
حداقل برای هواداران پرسپولیس ذهنیت از نمایندگان مجلس این است که بعضی تیم ها هر زمان به مشکلی می خورند و می خواهند آن را با فشار بر فدراسیون، سازمان لیگ، وزارت ورزش و باشگاه های رقیب حل و فصل کنند یکسری نمایندگان بر اساس زبان یا حوزه انتخابیه خود وارد عمل می شوند و حتی گاهی بدون توجه به منطق ماجرا و حتی خود قانون فشارهایی را وارد می آورند. البته باید توجه کرد که این نمایندگان چه درصدی از اعضا را تشکیل می دهند و آیا جزء را باید به کل تسری داد؟ این وضعیت بود تا چندی پیش که هواداران استقلال تجمعی گسترده برابر مجلس داشتند و واکنش ها این بود که قرار شد مجلسی ها به بحث ورود کنند. پس از آن اعتراض شد که چرا استقلال آری و پرسپولیس نه؟ این در حالی بود که پرسپولیس شرایط فورس داشت و نه استقلال.
حالا نگاهی به خواسته ها بیندازیم. چه میزان از آن ها کار اصلی نمایندگان است؟ مثلا استیضاح وزیر، چه دردی از استقلال دوا می کند؟ نمی شود یک دروغ را مرتب بگوییم و بعد این دروغ را باور کنیم و بعد بر اساس باور غلط خودمان حرکت کنیم و انتظار داشته باشیم که به سرمنزل مقصود برسیم. برای قهرمان نشدن پرسپولیس هم که هر چه می توانست اتفاق افتاد. از بسته شدن پنجره تا تغییر مدیر و سرمربی ولی خب، نشد که بشود. یا مثلا تقاضا کردن از نمایندگانی که کارشان وضع قانون و صیانت از آن است برای زیر پا گذاشتن قانونی که وضع شده تا سرمربی خاصی هدایت تیمی را بر عهده بگیرد چه قدر باعقل سلیم سازگار است؟
آیا مجلس که این روزها محل تشکیل جلسات و تجمعات است، قدرت اجرایی برای کمک به برآورده شدن این خواسته ها را دارد یا اصلا آن ها را وارد می داند؟

*تب و موج سواری بانفوذ اجتماعی
این پدیده فقط مختص استقلال نبوده است. همان طور که گفتیم بعضی تیم های شهرهای دیگر، خود پرچمدار درخواست های فراقانونی هستند ولی فضای جامعه که این گونه می شود هیچ کس نمی خواهد از دیگری عقب بماند. شاید یک جورهایی بتوان از این پدیده به عنوان نفوذ اجتماعی یاد کرد. این پدیده در هر جامعه بشری وجود دارد و البته ما در ایران بیش از همه درگیر آن هستیم و به صورت تب ها یا موج های اجتماعی بروز می کند. ناگهان همه باهم برای خرید طلا یا ارز هجوم می بریم. ناگهان باهم تصمیم می گیریم گرگ های وال استریت را در جیب ساعتی بگذاریم و به بورس می رویم. برای توهین به خودمان به صف خرید خودرو ملحق می شویم. پیرمرد و پیرزن دیابتی که مصرف شکر ندارند یک روز تمام در صف خرید شکر می مانند. حالا هم در فوتبال زنبیل گذاشته ایم که نمایندگان بیایند و مشکلات را حل کنند. بدون آن که نه خود بدانیم باید از آن ها چه توقعی داشته باشیم و نه آن ها به درستی می دانند باید چه کنند. فقط یکسری کارهای بی نتیجه را تکرار می کنیم. یک دور باطل که قصد نداریم از آن دست برداریم. حتی سطح ورود نمایندگان به موضوع را نمی دانیم. اصلا به اطراف خودمان هم نگاه نمی کنیم تا با نگاه به نتیجه عملکردها، ببینیم چه چیز را از چه کسی می خواهیم؟

*چه قدر خوشبین باشیم؟
دیروز نمایندگانی از اقشار پرسپولیس راهی مجلس شدند. مدیران باشگاه که طبعا بودند. از کانون هواداران نیز و البته نمایندگانی از جامعه پیشکسوتان هم حضور داشتند. در بخش پیشکسوتان، آرایش نفرات خود بسی حرف وحدیث دارد که باید در جای خود به آن پرداخته شود. هر چه بود با یک آرایش منطقی و جامع روبرو نبودیم. طیف هایی هم حضور نداشتند. مثلا سرمربی و مدیر تیم. یا نمایندگانی از رسانه ها که با زیر و بم مسایل روبرو هستند. یا کارشناسانی که بتوانند جلسه را به سمت مطلوب هدایت کنند.
البته نمی شود چنین جلساتی برگزار شود و حرف های مفید در آن به میان نیامده باشد ولی وقتی اظهارنظرها نظم و سازمان ندارد این حس به دست می آید که جلسه ای فرمالیته اتفاق افتاده است. البته می دانیم که جلسات دیگری هم در روزهای قبل تر در کار بود و جلسات دیگری هم برگزار می شود. نتیجه چه خواهد بود نمی دانیم. با نگاه به گذشته، البته خوشبینی زیادی وجود ندارد.
*حاضر می شوند قانون بنویسند؟
علی پروین بعد از جلسه دیروز یکسری حرف ها را در قالب مصاحبه گفت. خیلی کلی بود. در یکجایی گفته بود اگر به پرسپولیس و استقلال، 500 میلیارد بودجه بدهند اتفاقات خوبی روی خواهد داد. این خواسته در حالی مطرح می شود که اصولا برای انجام نشدنش قانون وضع شده است. از سوی دیگر سر پرسپولیس همین حالا که هیچ پولی از منابع عمومی نگرفته شکسته است، اگر چنین بودجه ای بگیرد که همه روی سرش خراب می شوند. حالا از مجلس چه توقعی داریم؟ از اظهارات مهدی رسول پناه هم مطلب خاصی به دست نیامد.
آیا ما انتظار داریم نماینده ها برای ما وساطت کنند؟ وساطت پیش چه کسی یا چه نهادی؟ مثلا به رییس بانک مرکزی بگویند که منابع ارزی در اختیار بگذارند؟ نه آن که نشود ولی مگر کار نماینده این است؟ آن ها باید قانون بگذارند. آیا بعد از این حرف وحدیث ها می روند و قوانینی می نویسند که مشکلاتی را حل کنند؟ آیا می روند قانونی بنویسند حالا که این باشگاه ها باوجود دولتی بودن از هر حمایت دولتی بی بهره اند، حداقل اندکی از محدودیت های دولتی هم از آن ها سلب بشود که کمی دست وپای شان را تکان بدهند؟ چند روز قبل در جلسه ای به آن ها گفته شد که حداقل بروید تبلیغات محیطی را به خود باشگاه ها بدهید. آیا از دست شان برمی آید؟ آیا انجامش می دهند؟
مساله این است که حداقل تا قبل از این در این ارتباط یک دور باطل وجود داشته است که درد چندانی از فوتبال رفع کرده و نه جایگاه و پتانسیل مجلس رد آن لحاظ شده است.

*راه گلستان از بهارستان نمی گذرد
مساله اصلی این است که وقتی شما می خواهید برای حل مشکلی به افراد رجوع کنید باید به مشکل و ظرفیت خود و پس از آن ظرفیت و سابقه و جایگاه طرف مقابل نگاه کنید. شاید هم دیروز این اتفاق افتاده باشد. ای کاش که چنین باشد.
واقعیت این است که مجلس بنا بر جایگاهی که دارد خیلی کارها سرنوشت سازی را می توانسته چه در این عرصه و چه در عرصه های دیگر انجام بدهد که اوضاع و احوال چنین نباشد. خب، گذشته ها گذشته است و حالا می تواند دوران جدیدی باشد. اما از این که بگذریم. ما خودمان در پرسپولیس، تجربه های روشنی داریم. گلستان پر از گل های موفقیت و قهرمانی پرسپولیس، از مسیر بهارستان نگذشته است.
پرسپولیس به ویژه در این شرایط که فشار زیادی به دلیل قهرمانی های مکرر روی بخش های مختلف کشور است، فقط می تواند روی توانمندی های خودش و البته ظرفیت های ناشی از خاستگاه اجتماعی و هواداران میلیونی خود حساب کند. مثل همیشه.