رسول پناه یک نفر نیست

مهدی رسول پناه تنها نیست، او فقط یک مثال است، مثالی از جریان حضور مدیرانی در فوتبال که نه می دانند چرا انتصاب شده اند و نه می دانند تا کی هستند اما می دانند که باید طبق فرمان، استعفا دهند. مثال دیگرش احمد سعادتمند در استقلال بود.

مهدی رسول پناه در پرسپولیس عملکردی دارد که قابل بررسی نیست، نه به این معنا که قابل بررسی نباشد بلکه به این معنا که قابل نیست تا بررسی شود. مدیرانی مثل مهدی رسول پناه نه ایده ای قابل بحث دارند، نه سبکی دارند، نه دورنمایی را با روش و منش خود تصویر می کنند و نه می دانند که قرار است با چه تصمیماتی به کدام سو بروند.

رسول پناه و مدیرانی شبیه او غرق در اخبار و شایعات و خبرسازی ها می شوند و با هر موج به سمتی می روند و تحت تأثیر تحمیل دیگران قرار می گیرند و البته خود نیز هزینه های گزاف برای باشگاه خلق می کنند. هم تحت تأثیر گران نمایی جریان دلالی فوتبال هستند، هم خود خواسته یا ناخواسته به این گرانی دامن می زنند. آنچه رسول پناه از روابط سرمربی تیم با یک جریان دلالی می گوید، آنچه درباره روابط مخدوش بازیکنان می گوید یا آنجا که 200 هزار دلار می خواهد بذل و بخشش کند، همه نشان دهنده غرق شدن او در فضای فوتبال است. کنترل باشگاه دست مدیرعامل نیست که جریان دلالی می تواند حاکم شود، مدیرعامل به گران نمایی ها تن داده که مدعی پرداخت 200 هزار دلار خارج از قرارداد به بازیکن می شود.

عملیات مالی و معامله های این دست مدیران با فوتبال بحث برانگیز و شائبه برانگیز است. فراموش نکنیم که هیأت مدیره باشگاه استقلال پس از جدایی احمد سعادتمند در بیانیه خود نوشت: «رفتارهای خلاف شأن باشگاه در نقل و انتقالات و حضور سؤال برانگیز در یک هتل به جای ساختمان باشگاه، همچنین همراهی شائبه برانگیز برخی افراد در اتاق مذاکره که باعث ورود نهادهای نظارتی به موضوع نقل و انتقالات باشگاه استقلال شد. طرح مسائل داخلی و محرمانه باشگاه در سایت رسمی باشگاه به جای مدیریت بازیکنان و حل و فصل مشکلات که باعث خدشه دار شدن حیثیت و اعتبار باشگاه استقلال شد.» این عبارت های هیأت مدیره استقلال در بیانیه رسمی نشان می دهد سعادتمند مشغول چه کارهایی در استقلال بود. این عبارت ها درباره دیگر مدیران نیز کاربرد دارند و با تغییر چند جمله می توان درباره دیگران مطرح کرد. رسول پناه به همین دلیل تنها نیست.

رسول پناه از پرسپولیس رفت اما این منش و کنش او آثاری برای پرسپولیس دارد که آسان از پرسپولیس نخواهد رفت. اثر مدیرانی مثل رسول پناه یا سعادتمند در پرسپولیس و استقلال تا سال ها خواهد ماند، با قراردادهایی که بسته اند و با تصمیماتی که در آینده نیز به باشگاه تحمیل می شوند.

فوتبال ایران دچار بحران جدی مدیریت است. کار به جایی رسیده که رسول پناه و سعادتمند حتی پس از تمام بحران هایی که ساختند، مدعی مقبولیت در فضای مجازی هستند و ملالی ندارند از تمام اتفاقاتی که برای هر دو باشگاه رخ داده است.