رفتار حرفه اي بلا نسبت «کشک»!

از محروميت شيث و اشجاري تا سکونشيني نکونام و شجاعي ؛

** طي کمتر از 48 ساعت، دو مدافع سرشناس فوتبال ايران طعم تلخ محروميت را چشيدند. اندکي پس از آنکه حسن اشجاري به واسطه رفتار عجيبش در جريان بازي استيل آذين و سايپا با تنبيه سنگين باشگاه و کميته انضباطي فدراسيون فوتبال مواجه شد، شيث رضايي هم از سوي علي دايي در اختيار مديريت باشگاه قرار گرفت تا پازل نگون بختي هاي اخير پرسپوليس، تکميل تر از قبل شود. نکته بسيار تلخ و آزار دهنده در اين ميان آن است که اين دو ستاره- که روي هم سالي حداقل يک ميليارد تومان دستمزد دريافت مي کنند- در کمترين فاصله ممکن و به دليل مسايل حاشيه اي و غير فني مورد مجازات قرار گرفته اند، اولي به واسطه فحاشي و دومي براي درگيري لفظي سابقه دار با کادر فني تيم. آيا دو نوع مکرر و پي در پي اين اتفاقهاي تکان دهنده، پيامي براي فوتبال ما ندارد؟

**

همه اين رخدادهاي نامبارک، حلقه هاي درهم تنيده يک زنجير را تشکيل مي دهند. اخراج بازيکناني مثل علي کريمي، شيث رضايي، حسن اشجاري و حتي فريدون زندي و جاسم کرار و ديگران که هر يک به سهم خود بخشي از سرمايه هاي فوتبال باشگاهي در ايران را تشکيل مي دهند، از همان جنس و ريشه اي است که قطع همکاري نزديک به 20 بازيکن با تيم ملي طي دو سال گذشته؛ اين همه انفصال، قهر، کشمکش و سوخت و سوز بيهوده انرژي و فرصت فوتبال ايران، آشکارا بدان معناست که ستاره هاي مولتي ميليونر اين فوتبال، هرگز مجال آموختن رفتار حرفه اي را نيافته اند. در واقع آنچه در کورس رفتار نتيجه گرايانه تيمهاي باشگاهي در ايران و نيز فرصت طلبي منفعت خواهانه اغلب مربيان ملي طي اين سالها، کاملاً مغفول ماند و ناديده گرفته شد، آموزش «حرفه اي گري» به بازيکنان بود. در اين هنگامه پرهياهو که هر کس کلاه خودش را چسبيده است و دغدغه جيب و مقامش را دارد، هيچ معلم دلسوزي پيدا نشد به بازيکناني که آينده حرفه اي شان با اصول فوتبال گره خورده، ياد بدهد کي و کجا و در مورد چه چيزي بايد حرف بزنند، چه زماني بايد سکوت کنند و در شرايط گوناگون، کدام رفتارها را بايد بروز بدهند. نتيجه هم اين است که مي بينيم؛ دو تيم بحران زده تهراني، مجبورند در سخت ترين هفته ها، از حضور دو ستاره ارزشمند و پرهزينه خودشان صرف نظر کنند، چون يادشان رفته بود به آنها بياموزند «لعنت به دهاني که بي موقع باز شود»، هيچ کجا به اندازه فوتبال نوين مصداق ندارد !

** دو لژيونر برجسته فوتبال ايران و تنها بقاياي عصر رشد و ترقي کشورمان در اين حوزه، مدتهاست در بهترين ليگ دنيا طعم تلخ سکونشيني را مي چشند و البته اين اتفاق با وجود شايستگي هاي فني آنان رخ مي دهد. آنچه بر نکونام و شجاعي مي گذرد، نمونه متکامل و پيشرفته سؤ رفتاري است که تقريباً در وجود اکثر فوتباليست هاي ايراني به چشم مي خورد. عملکرد غير حرفه اي کاپيتان تيم ملي ايران در ماجراي مذاکره با تيم يوناني، ابتدا به تزلزل جايگاه او بين هواداران منجر شد و بعدها به سکونشيني هاي طولاني مدتش انجاميد. اين شايد وخيم ترين نمونه مواخذه لژيونرهاي ايراني بابت رفتارهاي آماتورشان باشد، اما بي گمان اولين نمونه در اين حوزه نيست؛ چه اينکه همين اواخر تمام بازيکنان ايراني از فوتبال امارات ديپورت شدند و پيش از اين نيز مصاديق مشابه فراواني در مورد بازيکناني نظير خداداد عزيزي، داريوش يزداني، رضا شاهرودي و حتي کريم باقري وجود داشته است. آيا دوران متضرر شدن فوتبال ما از ناحيه رفتارهاي غيرحرفه اي فوتباليست هاي لوکس، نبايد روزي به پايان برسد؟

** فراموش نکنيم فوتبال ما جام جهاني را با تمام شکوه و بزرگي اش از دست داد، چون کسي نتوانست به علي دايي و علي کريمي بياموزد شکل اصولي و منطقي رابطه يک مربي و يک بازيکن چگونه بايد باشد. حالا اما همان سناريو براي ديگراني همچون اشجاري، گردان، شيث رضايي و حسين کعبي تکرار مي شود. آيا اين هم يکي از ده ها دور باطل فوتبال ايراني است؟!