رفع اتهام آكتورها از تيفوسي ها / سوت، بوق، كات!

1- به طور كلي عادل فردوسي پور خيلي علاقه داشت كه داربي 78 برنده داشته باشد و بارها اين مساله را در برنامه اش با مردم در ميان گذاشته بود. شايد به همين خاطر هم بود كه مجري نود، علاوه بر دعوت از هواداران براي ثبت و ارسال تصاوير مربوط به تماشاي داربي، برنامه اي ترتيب داد تا برخي از هنرمندان «رنگي» فعال در سينما و تلويزيون ايران كنار هم بازي را ببينند و عكس العمل هاي شان در همين برنامه روي آنتن برود. اين ايده متفاوت و جالب البته به واسطه همزماني با يكي از ضعيف ترين داربي هاي ساليان اخير فوتبال ايران چندان ديدني از كار در نيامد، هرچند كه مهم ترين نكته حاشيه اي اين هم نشيني را جاي ديگري بايد جست وجو كرد؛ آنجا كه تك تك هنرمندان حاضر در صحنه و نيز عوامل تهيه برنامه ادعا كردند بخش قابل توجهي از تصاوير ضبط شده در منزل نويسنده شب هاي برره قابل پخش نيست و در برخي صحنه هاي ديگر روي ديالوگ هاي ردوبدل شده، صداي «بوق» گذاشتند!

2- مدت هاست كه بدفرهنگي هواداران فوتبال در ايران به سوژه اصلي رسانه ها و منتقدان تبديل شده است. مي گويند فضاي ورزشگاه ها در كشورمان روزبه روز سياه تر مي شود و سكوها به تسخير كساني درآمده كه از جنبه هاي رفتاري چندان مطلوبي بهره نمي برند. اغلب كارشناسان و صاحب نظران دايما كوشيده اند بين تماشاگران حاضر در استاديوم ها و ساير مردم حصار بكشند و وانمود كنند آنچه روي سكوهاي سيماني مي بينيم يا مي شنويم، تافته اي است جدا از آنچه در سطح جامعه بافته مي شود. اين حادثه در حالي رخ مي دهد كه اتفاقا استاديوم فوتبال را بايد قطعه اي همگون از پازل اجتماعي يك كشور دانست. به هنرمندان جمع شده مقابل دوربين نود نگاه كنيد؛ اغلب آنها از چهره هاي شيرين و دوست داشتني اين عرصه هستند كه لحظه هاي شاد و جذاب زيادي را براي ميليون ها ايراني پديد آورده اند. با اين همه اما حتي همين دوستان با همه شهرت شان وقتي گرد هم جمع مي شوند تا يك بازي را دسته جمعي نگاه كنند، باز كلماتي بين شان ردوبدل مي شود كه يا قابل پخش نيست و يا بايد بدون صدا روي آنتن برود؛ انگار نه انگار كه عده اي رفتار آنها را ضبط مي كنند، يا چند كودك بين شان نشسته و از همه مهمتر اينكه ممكن است پايگاه اجتماعي شان به مخاطره بيفتد. وقتي فوتبال تماشا كردن اصحاب هنر و خالقان آثار ذوقي به اين ترتيب است، از مردم گمنام و عادي به ويژه در هيجان و هياهوي ورزشگاه ها چه انتظاري مي توان داشت؟

3- يكي از مهمترين عوامل كم تماشاگر شدن مسابقات فوتبال در ايران، قطعا بحث «استاديوم هراسي» بوده است. به صورت مداوم گفته اند و نوشته اند كه ورزشگاه هاي ايران امن نيست و به ويژه از نظر فرهنگي ممكن است به كودكان و نوجوانان آسيب برساند. بارها تصاوير پدرهايي روي آنتن رفته كه در استاديوم ها گوش فرزندان شان را گرفته اند تا مبادا آنها واژه هاي ردوبدل شده را بشنوند، غافل از اينكه ورزشگاه ها در ايران تقريبا هيچ كلمه جديدي براي آموختن ندارند! همه اين اصطلاحات و كلمات از بيرون استاديوم مي آيند و پيش از رسيدن به سكو بارها در مدارس، مراكز كار و سرگرمي، خيابان ها و معابر عمومي و حتي در بعضي كانون هاي گرم خانواده تكرار شده اند! باور كنيم لهجه تماشاگران استاديوم با گويش بخش زيادي از آدم هاي عادي و غيرفوتبالي اين مملكت توفير چنداني ندارد. باور كنيم صداوسيماي ايران قادر نيست فقط براي پنج دقيقه صداي يكي از كوي و برزن هاي پررفت وآمدش را به صورت زنده پخش كند. ما در سال هاي گذشته حتي مواردي داشتيم كه سخنان رسمي رييس دولت با سانسور در سطح رسانه ها منعكس مي شد. در اين شرايط چقدر منصفانه است كه فقط يقه تماشاگر عامي و بي ادعا را بگيريم و او را مورد ملامت قرار بدهيم؟

4- اگر نقدي هست، بايد متوجه همه شئونات جامعه باشد. تنها بدشانسي هواداران فوتبال در ايران اين است كه حضورشان در ورزشگاه روي آنتن مي رود و در معرض قضاوت قرار مي گيرد. اگر خيلي از ديگر جمع هاي مردانه ايراني در حوزه هاي مختلف هم پخش زنده مي شد، شايد خيلي ها مي فهميدند كه مشكل فرهنگي، فقط خاص تيفوسي هاي فوتبال نيست.