رهاورد برانکو برای پرسپولیس؛ بی جانشینی!

واقعیت این است که امروز، پرسپولیس هیچ آلترناتیوی ندارد که بتوان با برانکو مقایسه اش کرد. مردی که اندیشه را به پرسپولیس آورد. آیا علی دایی برای سایپای متمول و صاحب امکانات، اندیشه تازه ای داشته؟ توانسته یا سعی کرده در سایپا مدل و سیاق اداره این باشگاه را متحول کند؟ یا یحیی که بر خلاف دایی جاه طلب نیست و انتخاب های ضعیف تری دارد. یا افشین قطبی که مثل یک پوپولیست واقعی، وقت خداحافظی حتی می تواند اشک هواداران تیم شیجیاژوانگ چین را دربیاورد؟ از بدشانسی آنها، برانکو با عملکردش روی انتخاب های بعدی پرسپولیس هم اثر گذاشته و این یعنی اینکه بعد از این مربیانی را که در حد «آلترناتیو برانکو بودن» هم نیستند، روی نیمکت پرسپولیس نخواهیم دید. بعد از برانکو، پرسپولیس فقط یک «برانکو»ی کامل تر می خواهد که بتواند به او تکیه کند.

فرق برانکو با مربیان پیش از خودش این است که او هرگز نگران آلترناتیوها نبوده. مگر فقط در نخستین هفته های حضورش در پرسپولیس. همان روزهایی که پرسپولیس با چنگ و دندان از در و دیوار لیگ برتر آویزان شده و تنها کمبودش انگار، دستان معجزه گر ایوانکوویچ بود. پرسپولیس را پروفسور بالا کشید. تا جایی که اگر چه با شأن نام این باشگاه همخوانی نداشت اما خطر سقوط را از سرش کم کرد.

از اول هم گفته بود که آمده تا پرسپولیس را در لیگ برتر نگه دارد و آنقدر به خودش مطمئن بود که وقتی اهدافش را برای مدیران باشگاه ترسیم می کرد، بگوید: «اگر نتیجه کار دلخواه تان نبود، یک دلار هم نمی گیرم و می روم.» با افتخار اما قراردادش را تمدید کردند. هر چه باشد او پرسپولیس رده دوازدهمی را در رده هشتم تحویل داد. آنهم با هشت امتیاز از 6 بازی که در شرایطی غیر از آن شاید حتی ناکامی به حساب بیاوریمش.

برانکو ایوانکوویچ در پرسپولیس ماند و بقیه مسیر را طوری طی کرد که در این مدت کسی نمی توانست جانشینش شود. البته هنوز هم جانشینی برایش نیست. این حقیقت را بازخوانی نام هایی که در سال های پیش از برانکو روی نیمکت پرسپولیس می نشستند، برایمان روشن کرده است. درست تر شاید این باشد که بگوییم از بین همه مربی های پیشین پرسپولیس، فقط یک نفر را می توانیم یک مربی جدی بدانیم که او علی دایی است. بقیه اما در مربیگری آنقدرها هم صاحب فرصت شغلی نیستند.

علی پروین خیلی سال پیش بازنشسته شد، حمید درخشان به هر تیمی رفت، با ناکامی برگشت و حمید استیلی هم کاری کرد که بعد از حبیب کاشانی هیچ مدیری به مربیگری او حتی فکر هم نکند. مربیان خارجی سال های اخیر پرسپولیس هم که تکلیف شان معلوم است. بهترین شان مصطفی دنیزلی بود که خودش نخواست بماند و الان هم دیگر سن و سالش اجازه مربیگری به او نمی دهد. اشمیت، سوبل، آری هان و مانوئل ژوزه را هم که حتما یادتان هست چه بر سر پرسپولیس آوردند.

از تمام آن مربیان اما این سه نفر همچنان امیدوارند به سرمربیگری دوباره در پرسپولیس: علی دایی، یحیی گل محمدی و افشین قطبی. یحیی همیشه آشکارا از علاقه اش به سرمربیگری در پرسپولیس حرف زده اما دایی حتی در این مورد هم سیاستمدارانه رفتار کرده است، اگر چه به اندازه یحیی و قطبی محبوب نیست و هیچکدام شان به اندازه برانکو. با این حال اگر قرار باشد سال ها بعد جانشینی برای مرد کروات متصور شویم، این سه نفر حتما گزینه اند.

مهم ترین پرسش امروزمان هم همین است اتفاقا. اینکه فردای رفتنِ برانکو ایوانکوویچ که البته می دانیم خیلی زود نیست، پرسپولیس چه شکلی خواهد بود؟ پرسپولیسی ها که اندیشیدن را از برانکو آموخته و با همین اندیشه، آقای سرمربی حتی در سیاست های باشگاه هم اثر گذاشته است. چیزی که خودش هم در آخرین مصاحبه با ایران ورزشی (بعد از تمدید قرارداد با پرسپولیس) به آن اشاره کرد: «من اینجا هستم که باشگاه پرسپولیس را توسعه بدهم. یعنی وظیفه ام فقط کار با بازیکنان تیم نخواهد بود، بلکه باید برای شکل دادن به ساختار باشگاه و ساختن یک باشگاه کاملا حرفه ای کمک کنم.»

او همانی است که وقتی تیمش را با هفت بازیکن تمرین داد، می گفت: «به جای فکر کردن به مشکلات، به هدف مان فکر می کردم» و هدف همیشگی اش را موفقیت در کارهایی خواند که به عهده گرفته. آیا می توانیم ادعا کنیم که ایوانکوویچ در رسیدن به اهدافش موفق نبوده؟ البته که بوده و مهم تر اینکه کار را برای مربیان بعد از خودش سخت کرده. واقعیت این است که امروز، پرسپولیس هیچ آلترناتیوی ندارد که بتوان با برانکو مقایسه اش کرد. مردی که اندیشه را به پرسپولیس آورد. آیا علی دایی برای سایپای متمول و صاحب امکانات، اندیشه تازه ای داشته؟ توانسته یا سعی کرده در سایپا مدل و سیاق اداره این باشگاه را متحول کند؟

یا یحیی که بر خلاف دایی جاه طلب نیست و انتخاب های ضعیف تری دارد. یا افشین قطبی که مثل یک پوپولیست واقعی، وقت خداحافظی حتی می تواند اشک هواداران تیم شیجیاژوانگ چین را دربیاورد. این نوع رفتار البته یک ویژگی است در مربیگری. جلب اعتماد و احساسات. کی روش نوعی دیگری از این ویژگی را دارد، شاید کمی سنگین تر.

حتی خود برانکو هم در جلب اعتماد و احساسات هواداران تلاش کرده اما با عملکردش، نه حرف ها و رفتارهای عجیب و غریب. او در سال های اخیر یاد گرفته که پلیور قرمز بپوشد وگرنه در روزهایی که روی نیمکت تیم ملی ایران می نشست، مرد یخی لقبش داده بودند. ایوانکوویچ استاد دانشگاه بود. پروفسور دانشگاه ورزش زاگرب. طوری که با بازیکنان فوتبال حرف می زد، انگار سر کلاس مقابل دانشجویانش ایستاده و به آنها درس می داد. بعدها اما وقتی سرمربی شد، یاد گرفت که ارتباط گرفتن با مخاطب فوتبال هم بخشی از کار مربیگری است.

جز برانکو چه کسی می توانست از آن پرسپولیس زمین خورده، قهرمان بسازد؟ بعد از او کدام مربی خواهد توانست در راهش قدم بردارد؟ دایی؟ یحیی؟ یا قطبی؟ از بدشانسی آنها، برانکو ایوانکوویچ با عملکردش روی انتخاب های بعدی پرسپولیس هم اثر گذاشته و این یعنی که بعد از او دیگر نخواهیم دید و هواداران هم نخواهند پذیرفت که امثال استیلی و درخشان و حتی دایی و قطبی که هیچکدام در حد «آلترناتیو برانکو بودن» هم نیستند، روی نیمکت پرسپولیس بنشینند. بعد از برانکو، پرسپولیس یک برانکوی کامل تر می خواهد که بتواند به او تکیه کند.