رهایی پروانه از پیله تساوی

1- اینک داربی برای هوادار ایرانی یاد آور تساوی یک بر یک است؛داربی یعنی مساوی،یعنی کشتن همه آن اشتیاقی که یک هفته در بطن جامعه ورزشی جاری بوده و ساری اما ترس از باخت همه آن شور و هیجان را به مسلخگاه احتیاط برده است.چرا من مورد لعنت تاریخ قرار بگیرم؛ این همان قفل بی کلید تساوی های نیمه دوم دهه هشتاد است که تا روزهای پایانی سال جاری دوام آورده.با قطور شدن پرونده یک بر یک ها ،هر مربی در ذهن خود آن را پروراند و راضی به تساوی شد تا بعدها در کتاب داربی نام او را به عنوان شکست خورده بزرگ این رکورد نیاورند.حتی امیر قلعه نویی که در سه سال نخست حضورش در استقلال سه بار توانسته بود از سد پرسپولیس بگذرد فصل قبل اسیر این قفل شد ومحصول این خوف چیزی نبود جز خلق دوتساوی مشابه و چندش آور.اگرچه قلعه نویی شکست ناپذیری خود برابر پرسپولیس را حفظ کرد اما اینک شنل شوالیه بر تن قهرمانی برازنده است که عوض حفظ رکورد نباختن به فکر پاره کرده این نوار منحوس باشد.

2- ادموند بزیک و رضا عابدیان از آن دسته از مهاجمانی بودند که همواره هوداران پرسپولیس با احترام از آنها یاد می کردند چرا که فاصله دو گل آنها در دو داربی مختلف 7 سال بود و در طول این 7 سال هرگز پرسپولیس قادر به شکست رقیب آبی پوشش نشد. در داربی سی و یکم رضا عابدیان تک گل پرسپولیس را به ثمر رساند تا آن پیروزی آخرین برد قرمزها تا سال 1375 باشد.آنچه در طول این 7 سال در ذهن و ساق بازیکنان پرسپولیس خالکوبی شده بود ترس از باخت مجدد بود و عوض آنکه یکی پیدا شود با شجاعت ورق را بر گرداند اکثریت در پی آن بودند که دست کم برابر استقلال بازنده نباشند مغفول از اینکه دیگر نباختن برای پرسپولیس ی ها فضیلت نبود و سکوهای سرخ فقط در تمنای دیدن رنگ پیروزی بود. دقیقه 87 داربی چهل و دوم سرانجام این طلسم توسط ادموند بزیک شکسته شد تا اینچنین نام او در ذهن پرسپولیسی ها حک شود.

3- وضعیت امروز هر دو مربی (دایی و مرفاوی) و بازیکنان هر دو تیم بی شباهت به آن 7 ساله قرمزها نیست. استقلال از روز  چهاردهم آبان سال 1384رنگ فتح داربی را ندیده است و تاریخ آغاز این رخوت برای قرمزها دقیقا دو روز کمتر از یک سال است یعنی دوازدهم آبان ماه سال 1385. این اعداد یعنی شرم بر پیشانی فوتبالی که ادعا می کند لیگش پویاست و تیم ملی اش چکیده همین بازیکنان و تفکر است.امروز داربی شصت و هشتم انجام می شود و علی رغم خواسته  قلبی هر دومربی که  در لابه لای گفته هایشان، نباختن در این بازی از میل پیروزی در آن نمود بیشتری دارد، ساکنان سکو و جمع نشینان جعبه جادویی تنها خواهان پیروزی تیم شان هستند. اگر قرار باشد مجددا تیمی گلی به ثمر برساند و تا لحظه شنیدن سوت پایان چله نشین باکس هجده قدم خود باشد آنگاه اگر خوب هم مدافع هم باشد(همان کاری که قلعه نویی در داربی برگشت سال گذشته کرد) آن وقت شاید دستان علیزاده از دل زمین سبز شود و گل تساوی از آسمان نازل! پس اگر تساوی نمی خواهید ،اگر به راستی احوالتان از نتیجه یک بر یک محول می شود باید از نباختن نترسید؛ این شاه کلید این قفل خود ساخته است.

4-آنچه در سه بند فوق ذکر شد نقبی بود به گذشته و شرح حال پیله داربی اما  برای رهایی این پروانه علاوه بر شهامت به چیزهای دیگر هم احتیاج است.هم امتیازی دو تیم از یک سو و بردهای مشابه اخیرشان، کمی کار را برای صید پیروزی سخت می کند.نکته جالب به تساوی آنها در تعداد برد، باخت،مساوی وگل زده هم مربوط می شود و این یعنی دایی و مرفاوی دو تیم دارند شبیه هم که تقابل آنها مشابه رو در روی هم قرار گرفتن دو کشتی گیر با زور یکسان است.تنها نقطه ضعف قرمزها به غیبت علیرضا محمد ربط پیدا می کند که با محرومیت دفاع راست پرسپولیس، علی دایی هیچ آلترناتیوی که متخصص در آن ناحیه باشد را در اختیار ندارد. در آن سو مرفاوی با چند جابه جایی در خط دفاعی و تبعید بیک زاده و صادقی به نیمکت ذخیره ها به ترکیب دلخواهی رسیده و بعید بعه نظر می رسد آن را دستخوش تحول کند. در حالت طبیعی و بدون توجه به نتایج داربی های قبلی برایند قدرت دو تیم صفر است و از روی کاغذ نمی توان برتری را به مجموعه خاصی داد.در چنین شرایطی برنده آن است که نخست نترسد سپس در عین شهامت و عقلانیت،محو پیش افتادن مقطعی تیمش نشود.شش داربی گذشته مساوی شد چون همواره مربیان برنده بعد از گل تیمشان ذوب بازی شدند و نفهمیدند باتلاق داربی چگونه یخ زدگان را به کام خود فرو می برد.