روزجهاني ورزشي نويسي

سالها است كه درد و دلهاي خود را مي نگارم از ورزش و خصوصا فوتبال بيشتر نوشته ام و به خود اجازه داده ام كه در سالروزجهاني ورزشي نويس ها با برخي از دوستان ورزشي نويسم كه اجازه دادند گاه به گاهي در كنار آنها دل نوشته هايم را بعنوان يك عاشق ورزش و فوتبال بنويسم و درد و دلي كنم و آرزوهاي زيبائي براي چنين روزي داشته باشم

آرزوي اول : اميد دارم كه روزگاري آنقدر قابليتها مورد توجه براي نوشتن حرفه اي در مورد ورزش بالا رود كه هيچ رفيقي بهر رفيق نخواهد كه سياه مشق هاي پر اوهام را چاپ كند و يا اين كه بخواهد لطفي با چاپ نام و تصوير و گزارش رفيق نابلدش بنمايد كه اين نخست خيانت به خود رفيق و بعد يك جامعه است و تنها دانش و آگاهي اجتماعي و فرهنگي و علمي و سپس رسانه اي مورد توجه گيرد و چنين نباشد كه همه كس همه چيز دان را در همه جا ببينيم و عناويني چون مديا آفيسر و روزنامه نگار و كارشناس وپژوهشگر و خبرنگار و عكاس و مجري گزارشگر و مجري كارشناس و... هزاران عنوان بي معني با معني به هر رفيقي داده نشود

آرزوي دوم : اميد دارم كه اگر سواد و تجربه و فهم و درك بود دل و وجداني هم باشد كه بهر ابروي گره كرده دوست و واريز طلائي كميسيون و دستخوش و ... و يا هر بهانه غير اخلاقي قلم نچرخد و يا حداقل آنقدر وجدان باشد كه بهر ناراحتي يار مقاله اي سانسور و يا پاك نشود كاش آنقدر فهم باشد كه اگر دلمان براي كسي تپيد نخواهيم دل آن كه نمي تپد را از تپش بياندازيم دسته و گروه و باند ساختن حكايت يكي شدن ها نيست كه تنها يكي همان حق و صداقت ورفاقت بي غرض است

آرزوي سوم :اميد دارم كه هيچ قلمي در پي شكافتن خود نباشد و خود سانسوري كه گهي صد برابر بيش از سانسور است جوهر ها را نخشكاند كه چه بسيار بودند كه قلم خود را شكسته ديدند و بغض كردند و نواي خود را هم در سكوت دهشتناك دار زدند و صد البته سانسور و خاموشي و سكوت و يا فريادي چه دردنامه هائي در زندگي نگاشته است

آرزوي چهارم : اي كاش بدانيم كه منطقي گفتن و شنيدن هيچ ربطي به فرياد بلند تر و گفتماني درشت تر ندارد احترام و ادب و انسانيت را از بزرگان عرصه قلم ياد بگيريم و به ياد آوريم كه اين ميراث را به ما داده شد اما خيلي وقتها قدرش را ندانستيم براحتي توهين كرديم و قلم را رو به مرداب دشنام داديم و از ياد برديم كه قلم آن بود كه نوشت " ادب مرد به ز دولت اوست "

آرزوي پنجم: كاش بدانيم كه بازيكنان زيادي رفته اند روزگاري گارينشا و پله و بعد بكن بائر و كرايوف و كيگان و سپس رومنيگه و پلاتيني و مارادونا بعد گوليت و كلينزمن وماتيوس و زيدان و سپس ريوالدو و رونالدو و حالا مسي و رونالدو و اينيستا آمدند مربيان بزرگي هم آمدند و رفتند و تيمها هم تغيير كردند ولي آنچه كه نرفت ورزش بود و فوتبال و انسانيت و دوستي پس چه خوب خواهد بود كه سنگ ته رودخانه زندگي باشيم و ماندگار بمانيم و ياد بگيريم كه ماندگاري با انسانيت همراه است و بس

آرزوي ششم : از سخن حافظ مددي گيرم و گويم
من اگر نيكم و گر بد تو برو خود را باش / هر كسي آن درود عاقبت كار كه كاشت
نگاشته ام براي برخي از نوشته هايم توهين و افترا شنيدم اما هر چه نگاشتم از سر حسن نيت بود و بس در هر حال اگر رنجيده خاطري بود اميد كه گذري باشد و همه بدانيم كه در كنار هم حق داريم سخن و شنودي داشته باشيم مشروط به آن كه اصل حقيقت و رفاقت را از ياد نبرده و نبرديم و از همين نوشتار به همه دوستانم كه در همه اين سالها در كنارشان بودم شادباش و آرزوي بهترين ها ر دارم باد كه قلمي سبز بنگارد و سر سبزي بهر انديشه پاك خزان نشود