روزي كه چشم فوتبال خيس شد / خداحافظ كيا شاه!

گاهی قلم شرمگین بی جانی نفرینی اش است. گاهی احتیاج دارد فریاد بکشد، اما زورش نمی رسد، گاهی دوست دارد بی ریا گریه کند، اما دلش را ندارد. روزی که عزیزی را از تو دور می کنند، روزی که رفیق دیرآشنایی دلشکسته کوله بارش را جمع می کند و با لبخند سردش به راه می زند، روزی که می دانی این دست تکان دادن ها الماسی را از پیشگاه نگاهت می ربایند، دلت می خواهد همه جان چشم باشی و گونه ها را به نوازش اشک بسپاری، دلت می خواهد همه تن بغض باشی و هجرت روشنایی را به سوگ بنشینی، اما تنها سلاحت قلم بی روحی است که حرفت را نمی فهمد، فقط می نویسدش، دردت را نمی داند، فقط به آغوش کاغذ می سپاردش. دیروز یکی از همان روزها بود؛ روزی که محجوب ترین ستاره تاریخ فوتبال این کشور، با صورتی صمیمی که بزرگوارانه نقاب انبوه غم هایش شده، چهار گوشه میدان را بوسید و برای همیشه ترکش کرد؛ زمینی که سردار هایش یک به یک وداع می کنند و سنگر را به سربارهای کم رمق و پرادعایش می سپارند.

بدرود مهدی مهدوی کیا!

 کاش در قامت خمیده قلم حنجره ای پیدا می شد تا با «سلام ای غروب غریبانه دل» حزن وداعت را باور کند، با «تو را می سپارم به دل های خسته» جایگاه ابدی ات را نشان بدهد، با «تو را می سپارم به مینای مهتاب» بهترین ها را برایت آرزو کند و با «خداحافظ ای شعر شبهای روشن» چشم انتظار تاریکی بی نجوای بعد از هجرتت بماند.

کاش در سیمای تکیده قلم دو چشم پراضطراب پیدا می شد تا از راه «نگاه» به ستاره اش بفهماند غم انقراض نسل نیکان را بر دوش می کشد. دو چشم خیس، دو چشم ناامید که در هر پلک بر هم زدنش بیم ابتذال ستاره های پست مدرن موج بزند و با هر قطره اشکش، برگ تازه ای از یأس و ناامیدی یک ملت به خاک بریزد. دو چشم پردلهره، دو چشم حیرت زده با مردمک هایی سیاه تر از تقدیر مردمش. بدرود روزگار قرارادادهای سفید امضا، خداحافظ دوران دلشوره از روی سکو، سلام بر ترافیک صفر ها، پیش پای صفر ترین فوتبالیست های دنیا.

کاش در سینه خشکیده قلم قلب نیمه جانی پیدا می شد تا تک تک ضربانش را به شاهزاده خوب قصه ها پیشکش کند. قلبی که صدای تپش هایش هارمونی وحشت از آسمان بی ستاره باشد. قلبی که اجاره نشین های این روز هایش چنین وقیحانه سبکسر نباشند و هراس از دل بستن، سراسر وجودش را قبضه نکرده باشد. قلبی از جنس آدمیت، قلبی با دهلیزهایی چنان صعب و سخت که قهرمانان پوشالی این روز ها یارای خوش نشینی در آن را نداشته باشند.

کاش در پیکر رنجیده قلم دو پای رفتن پیدا می شد تا دل بکوچد به سرزمینی که در آن حیا را احترام می کنند، اسطوره ها را به صلیب بی تفاوتی نمی کشند و سخت به دست آمده را آسان از کف نمی دهند. به سرزميني كه در آن ستاره را دست كم در مسير وداع آخرش به ستوه نمي آورند. به سرزمینی که در آن پاداش جنگ «پیروزی» است، نه خداحافظی!

کاش در کالبد فسرده قلم دو بال پریدن پیدا می شد، دو پر زیبا که پرنده زندانی ذهن را به روزهای دور خوشبختی پرواز بدهد؛ به روزهایی که سوپراستارهای خاک و خلی اش، چشم دنیا را خیره می کردند، نابغه های بی تکلفش روی یک تکه دستمال چهار مدافع مادر مرده را به هم می دوختند و تماشاگرانش جرأت یک لحظه چشم بستن از این نمایش قهرمانانه را نداشتند. روزهایی که خبری از منوی باز و سلف سرویس رنگارنگ نبود، قهرمان ها نوشابه را با شیشه بالا می رفتند و بعد خون دشمن را توی همان شیشه می کردند. روزهای بدون پورشه، بی ناز و تمنا، روزهایی که فوتبالیست ها دو جا عادت عرق ریختن داشتند؛ یکی وسط زمین وقتی مثل دیوانه ها دنبال توپ می کردند، یکی پیش چشم مردم، وقتی هر شش ماه یک بار نوبت باختن شان می رسید. کدام نفرین لعنتي عشاق این زمانه را به صورت خشک و بی خجالت ستاره های امروز مبتلا کرد؟

کاش در خیال رمیده قلم پرده ای نازک از امید پیدا می شد تا چشم انتظار فردایی بهتر از امروز بنشیند؛ فردایی که در آن موشکهای کم ادعای تازه ای ظهور می کنند، سکو ها دوباره رنگ عشق می گیرند و دانه های برف به قیمت قطعه های الماس معامله نمی شوند. فردایی پر از ستاره های متعصب، فردایی دوباره با جوانک های پرشور و بلندپرواز، همان ها که از شوق شان شب را با لباس تیم محبوب مردم به بالین می رفتند و رنگ این پیراهن را بالا تر از ناموس شان می دانستند. فردایی که خودفروشی و فحشای فوتبالی افسانه می شود. فردایی از جنس رویا، رویایی از جنس بلور.

کاش در پیکر پژمرده قلم دو دست خالی و کوچک پیدا می شد تا آنها را صاف و بی آلایش رو به آسمان ببرد و برای پسر دوست داشتنی سرزمینش دعا کند. به پاس همه لحظات لبخند و غرور، بغض و اشک را بر چشم و گلویش حرام بخواهد، او را به الهه مهر بسپارد و با صدای دل پیش گوشش زمزمه کند: «اگر سبز رفتی اگر زرد ماندم، خداحافظ ای نوبهار همیشه...»

بدرود مهدی مهدوی کیا!