روزگار سخت فوتبال ما

اين مقاله در حالي نوشته مي شود كه تا چند ساعتي ديگر تيم ملي فوتبال ما بايد در برابر تيم مالديو قرار بگيرد. مالديو جزيره اي در اقيانوس هند است و گفته مي شود كه تا چند سال ديگر به زير آب مي رود. مالديو براي كشور ما يك خاطره عجيب دارد اين تيم در سالهاي نه چندان دور با 17 گل مغلوب ما شد كه البته همه آن روز را يك حادثه دانستند زيرا در بازي برگشت تيم ملي نتوانست بيش از 3 گل به آن تيم بزند اما در هر صورت مالديو كشوري است كه از بعد جميعت و سابقه در فوتبال و استعداد با تيم ملي كشور ما قابل قياس نيست اما به نظر مي آيد كه در سيماي مسئولين فوتبال ما اين حكايت چندان روشن نيست و هردم نواي بي روحيه بودن را در نزد مسئولين تيم ملي فوتبالمان مي بينيم.

 از سوي عباس ترابيان كه رئيس روابط بين الملل و سرپرست تيم ملي تهديد مي شنويم كه مردم در هر صورت و نمايشي كه تيم ملي مي گذارد بايد از تيم ملي حمايت كنند وگرنه در بازيهاي آينده تيم ملي را از تهران بيرون مي برند!! از سوي ديگر همين جناب سرپرست خبر از قدرتمند شدن مالديو مي دهد و مي گويد به اين علت كه اين جزيره گمنام سالهاي دور اكنون تبديل به يكي از قطبهاي بزرگ توريستي جهان در اقيانوس هند شده است دولت اين كشور ميلياردها دلار در آمد كسب كرده است و اگر بخشي از اين در آمد صرف فوتبال اين كشور شده باشد به طور حتم امروز مالديو تيم قوي است.

از سوي ديگر جلسه اي هم با حضور ليدرهاي استقلال و پرسپوليس براي تشويق تيم ملي تشكيل يافته و گوئي با تيم ملي كره جنوبي و ژاپن و عربستان سعودي بازي داريم كه نياز به تداركات براي تشويق تيم ملي بايد شود و قصه هاي بي روحيه شدن ها را بخوبي در سيماي مديران و مسئولين فوتبالي مي بينيم و حتي كي رش هم چندان در سيماي يك بزرگ مرد با تجربه نديديم براستي چرا فوتبال ما اين گونه شده است ؟ چرا بايد مالديو را پيشرفت كرده ببينيم اما فوتبال ما پيشرفت نكند ؟ شايد بايد براي توضيح اين مسئله هزاران صفحه نگاشت و يا هزاران ساعت برنامه تلويزوني و راديوئي داشت اما شايد بهترين پاسخ به اين سوال حكايت " كار به كاردان نسپردن ها " باشد براي نمونه از اين بي كارداني ها مثالي مي زنيم تا معلوم شود چرا فوتبال ما دچار اين همه ناكاررائي است

محمد مايلي كهن را همگي مي شناسند او مردي است كه همواره علاقمند است كه يا جو را ملتهب كند و يا اصولا دوست دارد در جو پر التهاب زندگي كند خاطرات زيادي از محمد مايلي كهن را همگان به ياد دارند از بالا رفتن از فنس در ورزشگاه امجديه سابق و شيرودي فعلي تا كتك زدن خبرنگار در اردوي تيم ملي تا نوشتن بيانه بر عليه علي دائي و امير قلعه نوعي و دادن القابي چون "آقا قلدره " و " گنده باقالي " و " گروهبان قندلي "به آنها تا اصرار كردن به حبيب كاشاني كه بايد از روح برادر شهيدش شرمنده باشد و يا اظهار نظر كردن در مورد طريقه رفاقتهاي علي پروين و...

محمد مايلي كهن در متن بسياري از تنش هاي فوتبال ما در سالهاي اخير بوده است و از اين رو برايمان جالب است كه چنين شخصي به رئيس صدا و سيما نامه مي نويسد و خواستار اين مي شود كه خبرنگاران و گزارشگران تلويزيون فضاي فوتبال را ملتهب نكنند !! اين كه خبرنگار و گزارشگر بايد در مورد فوتبال سخن بگويند و در بسياري از موارد از موقعيت هاي جنجالي بايد خبر تهيه كنند يك واقعيت است اما اين كه خبرنگار و گزارشگر فضا را ملتهب مي كند و اين حرف را محمد مايلي كهن بزند مصداق دقيق عقب ماندن فوتبال ما است.

محمد مايلي كهن بعنوان بازيكن فضا را ملتهب مي كرد. او بعنوان كمك مربي و سرمربي تيم ملي و تيمهاي باشگاهي فضا را ملتهب مي كرد. او امروز در تيم پرسپوليس مدير است و واژه مديريت را به خود مي كشد كه خود اين مسئله حكايت طنز فوتبال ما است و با وجود اين كه قرار است مدير باشد و مديريت كند با قهر كردن از پرسپوليس پيش از آغاز فصل و نرفتن به اردوي تداركاتي اين تيم به تركيه نشان داد كه چقدر دوست دارد به حاشيه و فضاي ملتهب برود آن وقت چنين بازيكن و مربي و مدير فني هميشه ملتهب سخن از رفع تنش مي كند او كسي بود كه گريه كنان گفت كه مي خواهد از فوتبال برود اما به يك باره به كاشاني كه او را پند داده بود شرمگين باشد متصل شد و اين اتصال منجر به اين شد كه اظهار نظر عجيبي از او به گوش برسد كه كاشاني بهترين مدير عامل پرسپوليس در بعد از انقلاب است. او كسي است با اين خصوصيات و آنگاه از آرامش سخن مي گويد نمونه آماري مايلي كهن از كل فوتبال ما مي تواند تصويري دهد وقتي در اين فوتبال هيچ چيز سر جاي خودش نيست و مسئول روابط بين الملل كه كار خودش هم بلد نيست تصميم مي گيرد كه در قامت قاضي و دادستان و مامور اجرا در آيد در فوتبالي كه بازيكن بالا رونده از فنس و مربي كتك بزن خبرنگار و مدير قهر كن پيش از آغاز فصل توصيه به رفع تنش مي كند آيا مي تواند به جايگاهي برسد ؟

در فوتبالي كه براي مالديو جلسه با ليدرها مي گذارند و اين گونه ترس بر وجودشان رخنه پيدا كرده است مي توان اميدي داشت؟ آيا فوتبالي كه كارش به كاردانش سپرده نمي شود سر انجام بهتري مي توان تصور بود كه اين گونه در همه رده ها بازنده نباشد؟