روزگار نجابت گم شده / دو روي سكه عاشقي، از مرتضي احمدي تا تتلو

در روزهايي كه بحران هاي مالي و مديريتي از در و ديوار باشگاه پرسپوليس بالا مي رود، فقط همين كم بود كه حضور يك مهمان ناخوانده در تمرينات سرخپوشان باري مضاعف بر حاشيه هاي آنان بيفزايد. آفتابي شدن امير تتلو در درفشي فر، داستان هاي عجيبي را براي پرسپوليس به وجود آورده است؛ از درگيري لفظي پيام صادقيان با رييس هيات مديره تا ممنوع الورود شدن خبرنگاران به تمرينات قرمزها! اين موضوع همچنين جنجال هاي زيادي را هم در فضاي مجازي به وجود آورده است. اصولا ايرانيان استعداد فوق العاده اي در «دودستگي» دارند و به چشم برهم زدني مي توانند در مورد هر مساله اي به دو گروه موافق و مخالف تبديل شوند. براي اين جماعت ساده است كه ظرف دو ساعت اينترنت را روي سرشان بگذارند و به دو دسته فحش دهندگان به تتلو و فحش دهندگان به منتقدان تتلو تبديل شوند! اينجا اظهارنظر با ملايمت، نوعي كسر شأن محسوب مي شود. منطق قوي تر در فرياد بلندتر و ناسزاهاي ركيك تر است، پس بايد بقيه را هرچه تندتر به باد بد و بيراه گرفت...

همه ما در مقام ادعا خواهان احترام به تفاوت هاي فردي هستيم، اما وقتي وارد فاز عمل مي شويم اغلب يكي از يكي ديكتاتورتريم. اينكه ما شجريان گوش مي كرديم يا دل به دل بنان و شهرام ناظري مي داديم، دليل نمي شود كه سليقه ابنا بشر تا آخر تاريخ به همين شكل باقي بماند. بقيه مي توانند از هنرمندان محبوب خودشان لذت ببرند، هر چند كه آنها از نظر ما فاقد ارزش هاي حرفه اي يا اجتماعي باشند. خوب و بد تتلو و كارهايش به خودش و هوادارانش مربوط مي شود، اما آنچه او اخيرا در مقام يك «هوادار» انجام داده، مي تواند قابل نقد باشد. ما اين روي سكه جواني مثل تتلو را داريم كه هنوز از «زيرزمين» بيرون نيامده، دنبال شماره هشت پرسپوليس مي گردد، آن روي سكه اما جواهري مثل مرتضي احمدي مي درخشد كه بعد از چهل و خرده اي سال هواداري، هنوز سكوي استاديوم را مقدس مي داند.

قديمي ترين هوادار پرسپوليس چندين دهه است كه با صداي گرم و هنر نابش صفايي به دل ايراني ها مي دهد. اگر امروز كليپ هاي امثال تتلو در دسترس ترين قاچاق دنيا هستند، بيست سال پيش بايد دستگاه پتوپيچ شده ويدئو را با هزار مصيبت به خانه مي رساندي تا بتواني يك بار ديگر «حسن كچل» را تماشا كني و از نقالي جادويي مرتضي احمدي در تيتراژش سر كيف بيايي. او حنجره صميمي روزهايي است كه صدا نبود، آواز قدغن بود.

استاد فرهنگ كوچه و بازار تهران را البته در همه اين سال ها، يك جاي ديگر هم مي شد پيدا كرد؛ استاديوم آزادي! او مشتري ثابت بازي هاي تيمي بود كه اگرچه صلابت روزهاي اوجش را نداشت، اما همچنان بوي عشق مي داد. حالا «ستون زاده» حاضرجواب «آرايشگاه زيبا» در 90 سالگي به علت بيماري خانه نشين شده است. همين چند روز پيش كه خبرنگارها سراغش رفتند به آنها گفته بود فقط آرزو دارد يك بار ديگر بازي پرسپوليس را از روي سكوهاي آزادي ببيند. بيش از چهار دهه هواداري انگار پيرمرد را يك ميلي متر هم جلوتر نياورده است. مرتضي احمدي همانجا، روي همان صندلي ها راحت است. او يادگار روزهايي است كه عشق ها بوي نجابت مي دادند، روزگار شيفتگي هاي بي منت، عصر دلدادگي هاي اساطيري. او فرهاد تيشه به  دست اين قصه است، حتي اگر امثال تتلو دنبال عكس گرفتن با شيرين از نفس افتاده اش باشند.