روز اعتراف

سرانجام مهمانی بزرگ و پرسروصدای فوتبال ایران به پایان رسید. در شرایطی که حضور کاروان النصر عربستان و ستارگانی همچون کریستیانو رونالدو و سادیو مانه در تهران تمامی اخبار کشور را تحت‌الشعاع قرار داده بود، تیم عربستانی سرانجام پس از برتری دو بر صفر برابر پرسپولیس در هفته اول لیگ قهرمانان آسیا تهران را ترک کرد و رفت. حالا و بعد از این داستان کوتاه کمتر از ۷۲ساعته، ما مانده‌ایم با حقایقی تلخ و گزنده که حالا دیگر چشم بستن بر آنها ممکن نیست. ما هم نبینیم، بقیه می‌بینند. این، یک سیاهه از اعترافات ماست که حتی می‌توانست طولانی‌تر هم باشد.

زیادی هیجان‌زده بودیم
اولین انتقاد، همچنان مهم‌ترین انتقاد هم هست؛ اینکه تقابل فوتبال ما با رونالدو و یارانش، با هیجانی شاید بیش از حد همراه بود. البته که شور مردمی برای استقبال از این‌دست ستاره‌ها همه جای جهان وجود دارد و شاید تنها انتقاد در این بخش مربوط باشد به همان مدیریت نشدن احساسات عمومی. با‌این‌حال چیزی که قابل‌هضم نبود و خیلی هم اذیتمان کرد، عطش خود مدیران و برخی بازیکنان بود. وقتی رضا درویش به عنوان مدیرعامل پرسپولیس آن‌طور ذوق‌زده با رونالدو مواجه می‌شود و حتی به غیرحرفه‌ای‌ترین شکل ممکن دخترش را هم برای ملاقات با او می‌برد، دیگر از مردم عادی چه انتظاری می‌توان داشت؟ از سوی دیگر برخی بازیکنان پرسپولیس هم در طول بازی و پس از پایان مسابقه رفتارهای هیجانی داشتند. به عنوان مثال محمدحسین کنعانی‌زادگان در یک صحنه که هم‌زمان با رونالدو مصدوم شد، با عطش و لبخندی عجیب شروع کرد به صحبت کردن با او و آن‌قدر این کار را ادامه داد که ستاره پرتغالی به سمتی دیگر رو برگرداند. در پایان مسابقه هم شهاب زاهدی که یکی از بدترین نفرات میدان بود به سمت رونالدو رفت و از او تقاضای پیراهن کرد که با توجه به نتیجه مسابقه و عملکرد خود زاهدی، بازتاب‌های منفی زیادی پیدا کرد.

سخت‌افزار ضعیفی داریم
بعد از پایان مسابقه پرسپولیس و النصر، یک کلیدواژه بسیار تکرار شد؛ چمن! اینکه چرا در پایان چنین دیداری، برنده و بازنده باید در مورد کیفیت پایین چمن آزادی حرف بزنند، واقعا جای بحث دارد و آدم را به فکر فرو می‌برد. چطور ممکن است یک تیم عربستانی این همه ستاره را داخل هواپیما جمع کند و به ایران بیاورد، اما ما یک چمن صاف برای بازی کردن آنها نداشته باشیم؟ این چمن افتضاح، از همه بیشتر به ضرر خود پرسپولیس تمام شد؛ تیمی که در دقایق آغازین بازی مهدی ترابی را به دلیل مصدومیت از دست داد. میلاد سرلک هم به خاطر کیفیت پایین همین چمن لیز خورد و یکی از دو کارت زردش را گرفت. اگر آن کارت نبود و سرلک دقیقه 53 اخراج نمی‌شد، شاید نتیجه بازی فرق می‌کرد. وضعیت وحشتناک چمن آزادی، از آن غصه‌هایی است که آدم را زجر می‌دهد و از پا درمی‌آورد. آیا این شرایط، برازنده استادیوم ملی ایرانیان هست؟

تیم خوبی نبودیم
از مسائل حاشیه‌ای که بگذریم، عملکرد نماینده ایران در این مسابقه از نظر فنی هم اصلا جالب نبود. به نظر می‌رسد پرسپولیس به‌شدت مرعوب هیاهوی قبل از مسابقه شده بود و با ترس به میدان آمد. این وادادگی در مقابل رونالدو و یارانش، به‌وضوح در عملکرد سرخ‌ها آشکار بود و بعد از مسابقه هم خیلی‌ها روی آن صحه گذاشتند. به‌علاوه پرسپولیس به عنوان قهرمان ایران، تیمی بالانس و متعادل را برای این فصل مهیا نکرده است. فقر مهاجم در این تیم بیداد می‌کند و شاید حتی در خود لیگ هم برای قرمزها مساله‌ساز شود. جا ماندن مدافعان پرسپولیس روی کارهای ترکیبی بازیکنان النصر هم جای بحث دارد. قبول که آنها از سوپراستارهایی مثل رونالدو و مانه سود می‌برند، اما پرسپولیس هم با چند ملی‌پوش دارای بهترین ساختار دفاعی فوتبال باشگاهی کشور است و انتظارات بالاتری از این تیم وجود دارد.