زندان جاي «اكبريان» هاست

1- علي پروين در گفت وگويي تلفني با دادستان تهران خواهان كاهش مجازات علي اكبريان شد. اين خبري است كه صبح چهارشنبه روي خروجي برخي از رسانه ها قرار گرفت و به اين ترتيب تكميل شد: «قرار است به زودي پروين و چند فوتبالي ديگر در ديداري حضوري با اين مقام مسوول، درخواست شان را تكرار كنند.» اين اولين بار نيست كه ستاره هاي ورزش و چهره هاي شناخته شده كشورمان به تكاپوي طلب عفو براي اين سوپراستار محبوس افتاده اند، بي آنكه توضيح قانع كننده اي براي اين رفتارشان داشته باشند. واقعا چرا مجرمي مثل علي اكبريان بايد سزاوار بخشش و كسر مجازات تلقي شود؟ آيا براي هر آن كسي كه پشت ميله هاست، بايد «پادرمياني» كرد و خلاصي اش را طلبيد؟

2- يكي از مشكلات بزرگ خيلي از ما ايراني ها آن است كه وقتي در يك فضاي احساسي و هيجان برانگيز قرار مي گيريم، اغلب توان تصميم گير هاي منطقي و عقلاني را از دست مي دهيم. در همين چارچوب است كه حالا سنت نيكوي دستگيري از زندانيان نيازمند، چنان قدرت «انتخاب» را از كف برخي از اهالي ورزش و هنر ربوده كه آنها توانايي تفكيك قايل شدن بين محكومان محتاج و مجرمان بدكردار را كاملا از دست داده اند. اينكه يك ستاره نيكوكار يا يك باشگاه فرهنگي ورزشي مقدمات رهايي جواني را فراهم بياورند كه فقط به خاطر دو سكه طلا زنداني شده، حكايتي بسيار متفاوت است با آنكه اهالي فوتبال اعتبارشان را براي آزادي يك عامل توزيع مواد مخدر هزينه كنند و مصرانه خواهان وقوع اتفاقي باشند كه نه مورد تاييد «قانون» است و نه عرف و اخلاق آن را مي پسندند. آنهايي كه امروز دلشان به حال اكبريان سوخته و عذاب مي كشند، مي توانند در ذهن شان حال و روز كساني را مرور كنند كه طعمه پخش مواد مخدر شده اند و همه زندگي خودشان و خانواده شان را تباه كرده اند. بچه هاي بي گناه اكبريان بي گمان سزاوار دلسوزي اند، اما آيا كودك بي پناهي كه در آغوش سست پدرش چرت زدن او را مي بيند و غصه مي خورد، مستحق ترحم و شفقت نيست؟

3- علي اكبريان به جرم حمل 40 گرم كراك - نوعي از مخوف ترين و مرگبارترين مخدرهاي صنعتي – دستگير و به اعدام محكوم شد؛ مجازاتي كه بعد از ورود ورزشكاران و هنرمندان به پرونده، به حبس ابد تقليل يافت. امروز اما به درستي روشن نيست ادامه اعتراضات چه مبنايي دارند؟ مگر نه اين است كه فضايي به نام زندان اصولا براي تنبيه متخلفان و مايه عبرت قرار دادن آنها به وجود آمده است؟ پس چرا عده اي چنين بي وقفه در تلاش اند تا فردي كه مرتكب نوعي از شديدترين و قبيح ترين انواع بزهكاري ها شده است را از تحمل اين كيفر قراردادي برهانند؟ برخلاف باور اين دسته از دوستان، زندان اتفاقا جاي علي اكبريان هاست و در هيچ كجاي جهان، مطلقا هيچ نهاد خيريه اي براي آزادي اين دسته از زندانيان مداخله نمي كند. شايد واسطه هايي كه اين روزها به دادستان تلفن مي زنند و پروژه عفو اكبريان را پي مي گيرند، بر اين باورند كه تحمل حبس براي يكي مثل او كه روزگاري در اوج شهرت و محبوبيت بوده، سخت تر از ديگران است، اما اين استدلال هم درست به نظر نمي رسد. اين فوتباليست بازنشسته پايگاه اجتماعي خوبي داشته، در هر دو قطب فوتبال ايران توپ زده و با بدن سالم و چهره زيبايش، از پتانسيل هاي فراواني براي ساختن يك زندگي خوب و طبيعي بهره مي برده است. با اين تفاسير، اتفاقا گناه او كه از «روماريوي ايران» بودن به اينجا رسيده، از تك تك هم بندي هايش نابخشودني تر به نظر مي رسد. اصلا اكبريان از حبس بيرون بيايد تا چه كساني در زندان بمانند؟ آنها كه به خاطر مختصر بدهي شان از تماشاي خورشيد محروم مانده اند، يا آنان كه قرباني سليقه و نگاه متفاوت ديگران شده اند؟

4- شأن هنر و ورزش اين نيست كه اعتبار به زحمت جمع شده خودش را خرج چنين هنجارشكني هاي زيانباري كند. اين پتانسيل به جاي لاپوشاني توزيع كراك، بايد صرف رهايي نيازمندان گرفتار بند شود يا سور و سات شادي دل هاي شكسته را فراهم بياورد. خجسته ترين معجزه سوپراستارها همين است كه مثلا فرهاد مجيدي مي تواند با سركشي از بچه هاي نابينا، بخشي از معصوم ترين و محروم ترين هموطنان ما را به وجد بياورد. اين وسط اگر واقعا فوتبالي ها مي خواهند به علي اكبريان هم ياري برسانند، بهتر است مهرباني شان را صرف تسهيل زندگي خانواده بي سرپرست اين زنداني، از نقطه نظر مالي و معنوي كنند.