زندگی و جنگ و دیگر هیچ

 عنوان این مقاله ربطی به کتاب مشهور اوریانا فالاچی نویسنده مشهور ایتالیایی ندارد. حکایت اصلی در مورد مسابقه فوتبال است که قرار بود شادمانی در این روزگار سخت دهد. فوتبال جهانی را در روسیه دیدیم؛ همه جا رنگ و موسیقی و لبخند و شادمانی و عشق بود. فوتبال آن قدر شادی بخش بود که مردان و زنان مشهور و سیاسی جهان از خود بی خود شدند. میلیون ها نفر به استادیوم ها رفتند و به جز در بازی فینال و بازی برزیل و صربستان حواشی عجیب نداشتیم.

اهواز خونین شد. چرا؟ جنگ بر سر چه بود؟ یاد سریال دایی جان ناپلئون می افتم که مش قاسم می گفت دلیل جنگ او و اربابش با انگلیس ها در قیاس آباد بر سر آب بود. در اهواز جنگ سر چه بود؟ سر آبی که در خوزستان نیست یا هوایی که برای آنها چون رویا شده است؟ جنگ بر سر بی پولی و فقر و تعطیلی کارخانجات بود؟ پاسخ به این سوال ها یک چیز است. جنگ بر سر هیچ بود. فوتبال ما با این همه بدهی و سو مدیریت و فقر و فساد جنگ دارد؟ جنگ بر سر قهرمانی و یا سقوط در هفته سوم می توانست باشد؟ جناب گزارشگر می فرمایند چه خوب است باشگاه هایی که میلیاردها خرج بازیکن می کنند برای فرهنگ هم هزینه کنند. شوخی عجیبی می کرد. برای فرهنگ چه کسی هزینه می کند؟ صدا و سیما برای فرهنگ چه کرده که متولی همین آقای گزارشگر است؟ برای نشریه های رو به تعطیل قدیمی کسی هزینه می کند؟ چاپ و نشر کتاب چه اهمیتی برای متولیان فرهنگی دارد؟ نویسندگان به جز گوشه عزلت و فراموشی و یا رها کردن کارشان کار دیگری می توانند بکنند؟

در مملکتی که آب و هوا و اقتصاد و محیط زیست با بحران های فراتر از خطرناک روبه رو است، فرهنگ در سبد کالای مصرفی مردم می تواند وجود داشته باشد؟ جناب گزارشگر که از احترام به قومیت ها حرف می زند نمی دانند در دستگاه بزرگ صدا و سیما چند بار با لهجه ها و قومیت ها با دیده تحقیر نگاه کردند؟ این فوتبال چه چیزی جز رنج می دهد؟ این فوتبال سراسر از هیچ تا به کی قربانی می گیرد؟ آقایانی که با حضور خانواده ها در ایام جام جهانی در استادیوم ها و مکان های عمومی رگ گردن شان منفجر می شد با دیدن صحنه ها و تصاویر اهواز اندکی به رگ غیرت شان بر می خورد؟ این حجم از خشم و تنفر در فوتبال گوشه ای از بی کران احساس ناامیدی است که روز به روز جامعه ما را بیشتر آزرده می کند. این کشتار فرهنگی در هر گوشه این اقلیم فریاد می زند اما کسی نمی خواهد راه درست را انتخاب کند. راه صحیح را کشورهایی که پیشرفت کرده اند به درستی یاد گرفته اند و آن چیزی جز رعایت شان و مقام انسانی نیست و ما...