زنگ انشا براي وارونه ترين جامعه دنيا / من مي خواهم قاسم دهنوي باشم!

سال ها پيش از آنكه زنگ انشا را از كلاس هاي مدارس حذف كنند و مختصر فرصت كودكان ايراني براي پرورش خلاقيت هاي فكري شان را از ميان ببرند، اين درس شيرين و دوست داشتني چند موضوع مشهور داشت كه از طرف معلم ها به دانش آموزان توصيه مي شد. يكي از كليشه اي ترين موضوعات انشا هم اين بود كه «در آينده مي خواهيد چه كاره شويد؟» خيلي از بچه هاي آن روز براي جواب دادن به اين سوال، سراغ گزينه هايي مثل دكتر و مهندس و معلم مي رفتند؛ مشاغلي كه روزگاري براي خودشان منزلتي داشتند. پزشك ها اگر محترم شمرده مي شدند، به خاطر هنر طبابت شان بود و نيازي نمي ديدند براي صعود در طبقات اجتماعي، سراغ بساز و بفروشي بروند. معلمي آن روزها شغل انبيا بود، نه ممر معاش تحصيلكرده هايي كه عاجز از انجام كار تخصصي، از سر ناچاري مشغول بازتوليد علم ناكارآمدشان مي شدند. بچه محصل هاي آن دوران اگر خيلي متفاوت فكر مي كردند، آخر آخرش اين بود كه دوست داشتند خلبان شوند؛ عادتي كه دور از كابوس توپولوف آرام آرام در حال شكل گيري بين كودكان روياپرداز بود. حالا اما خيلي چيزها عوض شده است. امروز اگر بچه ها بخواهند انشا بنويسند، هزار و يك ايده بهتر جلوي چشم شان است؛ روياهايي كه گند مي زنند به فلسفه قديمي «مزد آن گرفت جان برادر كه كار كرد».
من دوست دارم در آينده يك قاسم دهنوي باشم و نشان بدهم براي فوتباليست شدن، نيازي به فوتبال بلد بودن نيست. دوست دارم هر سال با پنج باشگاه مختلف مذاكره كنم و آخرش از ته «قلب» به نداي تيمي لبيك بگويم كه پول بيشتري مي دهد. دوست دارم خانه هاي جنوب شهر را براي آموزگاران و كارمندان و كارگران ساده بگذارم و بروم در يكي از برج هاي بالاي شهر، نان سكونشيني ام را بخورم. دوست دارم اگر سالي دو بار در تركيب قرار گرفتم، طوري بازي كنم كه باز هم به من قرعه استراحت بدهند و مردم راضي به عرق كردنم نشوند. دوست دارم موقع مصاحبه كردن عليه اين و آن يا فن كمر زدن به يك ستاره قديمي آخر اعتماد به نفس باشم، اما هنگام زدن يك ضربه پنالتي ساده، دست و پايم را گم كنم. دوست دارم نصف فصل را محروم باشم و آخر سال براي وصول بقيه مطالباتم به فدراسيون فوتبال، وزارت ورزش يا حتي AFC و فيفا شكايت كنم. دوست دارم يك سال روي روان ملت رژه بروم و آخرش موقع رفتن پرسپوليس را نفرين كنم. من قاسم دهنوي هستم، من پورشه سوار مي شوم، من از مترو و اتوبوس بدم مي آيد.

من دوست دارم در آينده يك عليرضا نيكبخت واحدي باشم و نشان بدهم خيره سري، مي تواند هيچ مرزي نداشته باشد. دوست دارم در استقلال چهره شوم، بعد بي خود و بي جهت سراغ پرسپوليس بروم و هرچه از دهانم درآمد به تيم سابقم بگويم و آخرش به استقلال برگردم و از پرسپولیس بد بگویم. دوست دارم بنز سوار شوم، اما امير قلعه نويي نگران روزي بچه ام باشد و به خاطر 500 دقيقه بازي در بدترين فرم خودم، چند صدميليون تومان از بدهكارترين باشگاه ايران پول بگيرم.

من دوست دارم در آينده يك ماركو سپانوويچ باشم و نشان بدهم ايراني ها مهمان نوازترين مردم دنيا هستند. دوست دارم يك قرارداد توپ ببندم، بازي نكنم، از تمرينات معاف شوم و بعدازظهرها در تراس آپارتمان شيك خودم قهوه بنوشم. دوست دارم در سرزميني كه خيلي از آدم هايش آب سالم نوشيدني ندارند، سالي 5ميليون تومان فقط هزينه سونا و استخر روي دست باشگاهم بگذارم و به دستور آقاي گل دنيا، با عشق و علاقه دور زمين بدوم. من، ماركو، عاشق ايران هستم؛ كشوري كه مادرانش روز تعطيل براي مردم كارگري مي كنند و از شعله به آسفالت پناه مي برند، اما نفس كشيدن در منطقه مرفه نشين پايتختش را از جيب خودشان به من مي بخشند!

من دوست دارم در آينده يك محمد مهدي نظري باشم و نشان بدهم علم و تكنيك و مهارت لاز نيست، آدم ها براي خوشبختي فقط به رابطه با يك آقاي خوشنام به اسم «م.ع» نياز دارند. دوست دارم هر هزار دقيقه يك بار – اگر صلاح دانستم- گل بزنم و در پيشاني خط حمله تيم مطرح ايران خودنمايي كنم. دوست دارم گل زدنم آنقدر سورپرايز بزرگي باشد كه اشك خودم و ملت در بيايد. من اما با همه نظري بودنم، به احمد جمشيديان و حال خوبش غبطه مي خورم!
كاش هنوز زنگ انشا در مدرسه ها به صدا درمي آمد تا بچه ها كاغذهاي شان را سياه كنند و بنويسند من نمي خواهم معلم باشم و يك عمر براي يك لقمه نان عذاب بكشم، من نمي خواهم كارمند پاك دستي باشم كه بزرگ ترين درد زندگي اش، ترقي بدون توقف همكاران ناپاكش است، من نمي خواهم كارگر رنجكشي باشم كه شرف داشته اش زير سايه ثروت نداشته اش به هيچ انگاشته مي شود. من مي خواهم محمد دايي باشم، روي نيمكت محبوب ترين تيم مملكت بنشينم، قرارداد چند ده ميليوني ببندم و وقتي برادر سرشناسم وسط بازي به كمك نياز داشت، فقط برايش دعا بخوانم!