زهــــر در بــــدن پرسپــــولیـــــس

این یک شکست 6 امتیازی بود. برای تیمی که بعد از سه قهرمانی پی در پی حالا در عصری متفاوت روزگار را سپری می کند و لیگ را تا اینجای کار سینه خیز جلو آمده، باخت برابر یک تازه وارد آن هم در تهران ناکامی تلخی بود که پرسپولیس را در مسیری که در آن لنگ لنگان تا بدین جا جلو آمده، دچار یک سکته بزرگ کرد. سکته ای که حالا سرخ ها را در بحران فرو می برد که خروج از آن در این مقطع از لیگ آسان نیست.

بعد از یک برد حداقلی در اهواز و برابر فولاد چغر نکو، به نظر می رسید که پرسپولیس آرام آرام به کرانه آرامش رسیده و مسیر موفقیت را بعد از چند هفته فراز و نشیب و عبور از تونل وحشت یافته اما این شکست نوبرانه برابر مسجدسلیمان، یک ناکامی عجیب بود که پرسپولیس را در شرایط ویژه ای قرار می دهد.

نفت مسجدسلیمان میهمان ناخوانده لیگ برتر که در عین ناباوری در فصل جاری هنوز شکستی را در لیگ تجربه نکرده، با اتیکت فوتبال دفاعی و فیزیکی در لیگ در کمرکش جدول قرار گرفته؛ تیمی که بیشتر از فوتبال بازی کردن به دنبال خراب کردن بازی حریف است. ضدتاکتیکی که از خاستگاه فوتبالی سرمربی نفتی ها می آید. مهدی تارتار در طول دوران فوتبالش یک هافبک دفاعی با مؤلفه های فیزیکی و خشونت بوده و حالا در دوران مربیگری نیز تیم هایش بیش و کم از همین سبک پیروی می کنند. تیمی که با یک فوتبال دینامیکی و فیزیکی جنگ تمام عیاری را به راه می اندازد و بازی حریف را تخریب می کند و در تک مضراب ها به دنبال گرفتن نتیجه است.

تارتار در برابر پرسپولیس نیز همین تاکتیک آشنا را به کار گرفت و موفق شد تا حدودی بازی پرسپولیس را خراب کند و در ادامه با ضدحملات برق آسا دروازه پرسپولیس را چند بار به سختی تهدید کرد اگرچه تک گل آنها روی یک ضربه ایستگاهی و آسانگیری مدافعان بی خیال پرسپولیس به دست آمد.

در مقابل پرسپولیس اگرچه توپ و میدان را به طور کامل در اختیار داشت اما بعد از یک نیمه نسبتاً آرام و از دست دادن تک موقعیت ها، بعد از گل ناگهان به هم ریخت و به بازی بازنگشت. این همان مشکل بزرگی است که پرسپولیس در فصل جاری از آن به شدت رنج می برد.

 تیمی که بعد از عقب افتادن از حریف تمرکز خود را از دست داده و نمی تواند به بازی بازگردد.
سرخ ها بعد از گل کاملاً توپ را به زمین مسجدسلیمان بردند و حریف را در منگنه گذاشته و بازی به مراتب بهتری نسبت به دقایق ملال آور قبل از گل ارائه دادند اما ضعف در زدن ضربه آخر و عدم استفاده از موقعیت ها یک تنش و عدم تمرکز در اردوی سرخ ها را نشان می د اد.

تیمی که از 6 قدمی و موقعیت تک به تک نمی تواند دروازه را باز کند، بی تردید از عدم اعتماد به نفس و به هم ریختگی و تشتت روانی رنج می برد و نداشتن مهاجم ششدانگ و گلزن نیز این مشکل را مضاعف کرده.

همیشه نخستین بازی ها بعد از اردوهای ملی، دشوار به نظر می رسند چه آنکه تیم با خروج ملی پوشان دوپاره شده و بدون نفرات اصلی تر تمرین می کند. از سوی دیگر با عدم حضور این نفرات و تعطیل شدن موقت بازی ها، تیم از فضای مسابقه نیز دور می افتد ضمن اینکه ملی پوشان در یک فضای متفاوت، با مربی متفاوت و انگاره های متفاوت تر از باشگاه تمرین و مسابقه می دهند و همین آنها را از فضای تیم دور می کند.

برای پرسپولیسی که هنوز مهره هایش با فضای جدید و تفکرات و فلسفه کالدرون کاملاً خو نگرفته اند و آقای سرمربی نیز کماکان در فضای آزمون و خطا قرار دارد، این شرایط، مثل یک سم است، سم مهلکی که حالا در برابر نفت مسجدسلیمان خود را نشان داد تا چهارمین باخت آنهم در خانه و در یک بازی به ظاهر آسان رخ دهد.

برای خروج این زهر از بدن، پرسپولیس نیاز به پادزهری قدرتمند دارد؛ آنچه به نظر در مجموعه فعلی سرخ ها یافت نمی شود.