زير یک خم تختي، در دست افغانستان / روبه رو آماده نباش!

1- بعد از كشمكش هاي فراوان سرانجام ديدار دو تيم پرسپوليس و نفت در ورزشگاه تختي تهران برگزار شد تا بعد از سايپا، ديگر تيم كم هوادار پايتخت نيز برابر سرخابي ها صاحب امتياز ميزباني شود. به طور طبيعي انتقال اين مسابقه به تختي تهران، دوباره توجهات را به سمت اين استاديوم نيمه متروك جلب كرد؛ ورزشگاهي كه قرار بود همزاد ايراني المپيك مونيخ باشد و به نگين ورزشي شرق تهران تبديل شود، اما در گذر زمان و به واسطه غفلت مسوولان كشور به شكل سازه اي از ياد رفته درآمد. با پيگيري مسابقات هفته ششم ليگ برتر در اين استاديوم، جمعه شب بخش ديگري از مشكلات ورزشگاه زيباي تختي نمايان شد؛ از زمين چمن خراب و نور كم تا امكانات رفاهي معيوبي كه در اختيار تماشاگران قرار مي گيرد. با اين حال اما، بي گمان هيچ چيز در استاديوم تختي آزاردهنده تر از خالي بودن يك ضلع زمين از سكوي تماشاگران نيست؛ آنچه نه تنها به جذابيت هاي پخش تلويزيوني لطمه مي زند، بلكه حال و هواي يك مسابقه مهيج فوتبال را تا حد برگزاري يك شوي رزمي و رژه نظامي تنزل مي دهد.

2- حضور گرم تماشاگران گرداگرد مستطيل سبز، بخشي از جاذبه هاي يك مسابقه فوتبال است كه همه جاي دنيا معمولا سعي مي شود امكان اجرايش فراهم بيايد. با اين حال، شكل و شمايل كنوني ورزشگاه تختي طوري است كه پخش تلويزيوني مسابقات برگزار شده در آن، مخاطب را ياد بازي هاي محلي و تداركاتي يا مسابقات ليگ هاي دسته چندم كشورهاي اروپايي مي اندازد. اين در حالي است كه اگر در 30 سال گذشته تدبيري براي تكميل اين ورزشگاه و احداث سكوهاي ضلع مقابل آن انديشيده مي شد، قطعا تختي تهران مي توانست به يكي از زيباترين استاديوم هاي خاورميانه تبديل شود. در دنياي فوتبال ترميم، بازسازي و حتي افزايش گنجايش ورزشگاه ها يك مساله كاملا رايج است كه نمونه هاي آن را حتي در مهم ترين كشورهاي اروپا نيز مي توان ديد؛ از ويمبلي و نوكمپ تا اولدترافورد كه به مرور زمان 30 هزار نفر به ظرفيتش افزوده شد. در ايران اما، ورزشگاهي مثل تختي كه پتانسيل بسيار بالايي براي تبديل شدن به يك سازه شكيل ملي دارد، خاك مي خورد و ذره ذره از بين مي رود. تصورش را بكنيد؛ اگر در جريان بازي اخير پرسپوليس و نفت تهران، پس زمينه تصوير به جاي چندين رديف تابلوهاي تبليغاتي زشت و جورواجور از جايگاه زيباي تماشاگران تشكيل مي شد، فضاي اين مسابقه چقدر مي توانست متفاوت باشد؟

3- ورزشگاه تختي تهران در حالي به محاق فراموشي سپرده شده است كه دولت ايران اخيرا يك ميليون دلار كمك نقدي به افغانستان براي احداث يك ورزشگاه در مزارشريف اختصاص داده است. اينكه دل مسوولان ايراني براي افغان ها بسوزد و عايدي اين آب و خاك را صرف رفاه آنها كنند، چيزي است كه شايد آقايان برايش استدلال هاي خاص خودشان را داشته باشند، اما آنچه مطلقا توجيهي ندارد، بي اعتنايي به دغدغه هاي مردمان داخل كشور و بي توجهي به سرمايه هاي ملي است. انتظار مي رود همانقدر كه دوستان دستي در بذل و بخشش دارند و براي سرانه ورزشي هر شهروند افغان نگران اند، نيم نگاهي هم به مسايل مشابه در داخل كشور داشته باشند. اگر احداث ورزشگاه در مزارشريف مهم است، تكميل كردن نقش جهان اصفهان و صدراي شيراز هم مي تواند حايز اهميت باشد. همين ورزشگاه تختي تهران در صورت ارتقاي كيفي مي تواند سازه اي نزديك به استاديوم مشهور آزادي باشد و بار بسياري از مسابقات ملي و باشگاهي ما را به دوش بكشد. در يكي از ثروتمندترين كشورهاي جهان، براي به سامان رساندن همه اين پروژه ها به اندازه كافي پول هست، اما جادوي عمران و آبادي، به چيزهاي بيشتري نياز دارد؛ چيزهايي از جنس پاكدستي، همت و غيرت ملي و دغدغه اي به نام ميهن كه مغز و قلب را به جوشش وابدارد.

4- «روبه رو آماده باش»؛ سال هاست كه در استاديوم هاي ايران، تماشاگران يك ضلع از ورزشگاه همتايان مستقر در ضلع مقابل را با اين شعار معروف براي تشويق تيم محبوب شان ترغيب مي كنند. در تختي تهران اما، تماشاگري آن روبه رو نيست كه آماده حمايت از تيمش باشد، چون هزينه ساختن جايگاه براي نشستن او، صرف استاديوم سازي در افغانستان و آپارتمان سازي در ونزوئلا شده است. اينجا روبه رو آماده نباش، روبه رو شب به خير، روبه رو خداحافظ!