ستاره ای که با ساق هایش حرف می زند

آنچه امروز درباره پرسپولیس در دوحه بیش از هر چیز گفته و شنیده می شود مسأله تیم بودن و یکدستی محسوس در این مجموعه است که راز موفقیتش به حساب می آمد. عاملی که باعث شد بر خلاف تصور عموم، یحیی گل محمدی حتی با تغییر نیمی از ترکیب اصلی خود خیلی زود به هارمونی و هماهنگی لازم رسیده و با بهترین نمایش های ممکن قهرمان غرب آسیا لقب بگیرد.حتماً در این تیم متحد سخت بتوان بازیکن یا بازیکنانی را به عنوان ستاره انتخاب و از بقیه جدا کرد اما اجازه بدهید حساب یک بازیکن را جدا کنیم و درباره او کمی بیشتر حرف بزنیم.امروز باید درباره وحید امیری به شکلی جداگانه حرف زد. فوتبالیستی که مرزهای «در خدمت تیم بودن» را درنوردید و با عملکرد درخشان و کم نوسانش در هر مسابقه حتی حیرت همبازیانش را هم برانگیخت.وحید امیری ذاتاً یک وینگر چپ است اما با اتکا به عنصر دوندگی، جنگندگی و سپردن کامل خود به خواسته های کادر فنی در هر پستی یک بازیکن فوق العاده کارآمد و مفید به حساب می آید تا جایی که هر بار می شنویم اگر تیمی ده بازیکن دیگر مثل امیری داشته باشد هیچ قله ای غیر قابل فتح به نظر نخواهد رسید.وحید امیری در دفاع چپ و هافبک میانی هم برای پرسپولیس نمایش های خوبی ارائه داده بود اما او به عنوان یکی از دو مهاجم اصلی قدم به آوردگاه دوحه گذاشت. در حالی که زوجش در خط حمله تغییر کرده بود و البته با توجه به تغییرات خط میانی و دفاع طبیعی بود که انجام کارهای ترکیبی و خلق موقعیت هایی که او را در شرایط گلزنی قرار دهد کار راحتی نخواهد بود.

امیری اما خودش دست به کار شد و با همان نیروی جادویی و تمام نشدنی در هر مسابقه تیمش به عنوان مهاجم مکمل خوش درخشید تا جایی که بعد از هر مسابقه کارشناسان و اهالی فوتبال از حجم دوندگی او به وجد آمده و از این بازیکن و عملکردش به شکلی ویژه ستایش می کردند.پرسپولیس بدون جی پی اس و امکانات لازم به فینال آسیا رسید اما آنهایی که روی وحید امیری به عنوان دونده ترین و سختکوش ترین بازیکن تیم زوم کرده بودند معتقدند شماره 19 قرمزها در هر بازی بالغ بر 12 کیلومتر می دود و استاندارد دودنگی او با تورنمنت های بزرگی مثل لیگ قهرمانان اروپا یا جام جهانی همخوانی دارد.

امیری در دوحه گل نزد و اگر قرار بود بر اساس گل یا پاس گل قضاوت شود نمره مناسبی از این تورنمنت نمی گرفت اما آنچه او در میدان انجام می داد فراتر از این بود که با گل یا پاس گل تبلور پیدا کند. امیری را می شد لحظه لحظه در جریان بازی رصد کرد. بازیکنی که به تنهایی می توانست ابعاد بزرگی از زمین را بدود و مدافعان حریف را تحت فشار بگذرد. بازیکنی که در حملات سریع تیم یک عنصر پیش برنده و خلاق بود. امیری در کارهای ترکیبی یک بازیکن همواره موفق به حساب می آمد و اگر قرار بود به تیم ریتم بدهد اولین نفر بود که ریتم را پیدا می کرد و چنانچه قرار بود تیم حریف را از ریتم بیندازد در خط مقدم جبهه فداکاری می کرد و خودش را به در و دیوار می زد تا خط میانی و خط دفاع تیمش کمتر تحت فشار قرار بگیرند.امیری بدون اعتراض، بدون شیله پیله و بدون غرولندهای رایج بازیکنان در زمین هر آنچه در توان داشت را در میدان مسابقه می گذاشت و وقتی سوت پایان زده می شد همواره نزد خودش سربلند بود که بهترین ورژن خود را به زمین آورده و هر کاری بلد بوده انجام داده تا تیمش به هدف برسد.شماره 19 پرسپولیس در دوحه یک ستاره واقعی بود هر چند نه مدل فوتبال خودش نه طوری که تیمش بازی می کرد ستاره ای را بولد نمی کرد.یادمان باشد وحید امیری در حالی در دوحه درخشید و یکی از ستون های تیمش در راه رسیدن به فینال بود که یک ماه قبل بحث جدایی اش جدی شده بود و البته آنقدر که خیلی ها نگران جدایی ترابی، بشار، شجاع و علیپور بودند هیچ کس درباره اهمیت حفظ این بازیکن حرفی نزد. برخی معتقد بودند سن امیری بالاست و دیگر کارآیی لازم را ندارد پس بهتر است باشگاه با فروش او به نان و نوایی برسد اما امیری با کمترین سر و صدا ماند و بهترین عملکرد را هم ارائه داد تا نشان دهد فوتبالیست توانمند با ساق هایش حرف می زند.