ستاره های خودپسند، فوتبال ورشكسته / تبعيض در بارسا، جنجال در ايران!

1- هفته گذشته فهرستي از دستمزدهاي دريافتي بازيكنان بارسلونا در سطح رسانه هاي بين المللي گوناگون منتشر شد كه در نوع خودش جالب بود. اگرچه اين ليست نكته چندان تازه اي در دل نداشت و بسياري از علاقه مندان به فوتبال از در كار بودن آن آگاه بودند، اما انتشار دوباره اش تلنگري زد به ذهن خيلي از مخاطبان نكته سنج تر فوتبال كه بدانند و به ياد بياورند كه در يكي از صميمي ترين تيم هاي دنيا، بين دريافتي نزديك ترين ستاره هاي جهان به يكديگر، چه تفاوت هاي فاحشي وجود دارد. چه كسي مي تواند تصور كند اين ژاوي و ايني ايستا كه خيلي از تئوريسين هاي فوتبال جهان موفقيت هاي مسي را وامدار حضور آنها مي دانند، براي موفقيت لئو از هيچ تلاشي دريغ نكنند و پس از گلزني هاي او، چنين دوستانه در آغوشش بكشند، بي تفاوت به اينكه همبازي خارجي شان دستمزدي بسيار بالاتر از آنها دريافت مي كند؟ به نظر مي رسد رسيدن به چنين مناعت طبع خيره كننده اي، بيش از هرچيز ديگري ريشه در ذهنيت حرفه اي و درست تربيت شده سوپراستارهاي شاغل در كشورهاي مطرح جهان فوتبال دارد؛ آنجا كه بازيكن، صرفا به كار خودش مشغول است و باور كرده اگر دوستش بيشتر از او پول مي گيرد يا اجازه دارد ديرتر از وي به تمرينات برگردد، حتما حقش بوده و استفاده ازچنين مواهبي، از مزاياي برتري هاي فني او به شمار مي آيد. اگر ژاوي هرناندز مي تواند رقابت ميليمتري بر سر توپ طلا را به مسي ببازد و عاري از بغض و حسد، چهار روز بعد براي همبازي آرژانتيني اش پاس گل الماس گونه ارسال كند، چنين شاهكاري ريشه در زاويه ديد صحيح و نگرش مطلوب و واقعي اين ستاره به زندگي حرفه اي اش دارد؛ چيزي كه فوتبال ايران از عمق جان، جاي خالي آن را احساس مي كند.

2- هر سال و با اوج گرفتن فرآيند جذب ستاره هاي گوناگون در فصل نقل و انتقالات، يك اظهارنظر كليشه اي از سوي بسياري از منتقدان، كارشناسان و حتي پيشكسوتان فوتبال كشورمان به گوش مي رسد با اين مضمون كه خريد بازيكنان گران قيمت و برهم زدن تعادل پرداختي ها در باشگاه، ممكن است خطرساز شود و حتي به متلاشي شدن تيم بينجامد. اين هشدار تكراري – كه اتفاقا در نوع خودش صحيح و نزديك به واقعيت هم هست – به وضوح عمق رخنه ديدگاه هاي ابتدايي و غيرحرفه اي نزد بازيكنان ايراني را نشان مي دهد. متاسفانه فوتبال ما پر از اين كينه ورزي هاي كودكانه و آماتور است. فلان بازيكن گمان مي كند صرفا به واسطه قديمي تر بودنش، بايد هم كاپيتان باشد و هم پول بيشتري بگيرد يا ديگري نمي تواند بپذيرد خريد جديد تيم كه از بهترين هاي فصل گذشته ليگ بوده، حق دارد قرارداد چرب تري ببندد. اينجا ستاره هاي كاغذي فوتبال ايران حتي به محبوبيت افزون تر همبازيان شان هم رشك مي برند؛ چنانچه مهاجمان پرمدعاي پرسپوليس در آخرين روزهاي ليگ يازدهم، عليه ايمون زايد شوريدند و يكي از دو هت تريك كننده تاريخ 40 ساله داربي هاي تهران را به كم دويدن و آماده خوري در مقابل دروازه متهم كردند. اينجا ايران است؛ جايي كه خيلي از آدم ها ترجيح مي دهند به جاي يافتن جاي خودشان، جاي ديگران را به اشغال دربياورند و اين تفكر مخرب، حتي تا سطح نخبه هاي تراز اول مملكت در حوزه هاي گوناگون هم حفظ مي شود.

3- شايد هيچ تيمي در تاريخ فوتبال جهان به اندازه رئال مادريد دست به خريدهاي نجومي و گران قيمت نزده باشد، اما در همين باشگاه و در يكي از پرريخت و پاش ترين مقاطعش، اسطوره بي گفت وگوي برنابئو – رائول گونزالس – براي باقي ماندن در پيراهن سفيد، ترجيح مي دهد درصد قابل توجهي از دريافتي اش را كاهش بدهد. او در اوج توانايي هاي فني اش، براي چند فصل حاضر مي شود روي نيمكت ستاره هاي جوان و تازه وارد مادريد بنشيند و حتي وقتي كنار گذاشته مي شود، ضمن تسليم محض در برابر حقيقت، كوله بار درخشش هايش را براي تيم كارگري شالكه04 پهن مي كند. يكي مثل او يا دل پيروي افسانه اي، محصولات ممتاز يك تفكر اصيل و واقع گرايانه هستند؛ دقيقا همان چيزي كه هيچ نشاني از آن در ايران وجود ندارد. اينجا تازه واردها براي پيوستن به تيمي ديگر، تصاحب بازوبند كاپيتاني را شرط مي كنند و حتي وقتي قرار مي شود بازيكنان نزول كرده و ناكارآمدي مثل مهدي اميرآبادي و سپهر حيدري از استقلال و پرسپوليس جدا شوند، انواع و اقسام ژست هاي متوقعانه و طلبكارانه را به خودشان مي گيرند. باشگاهي مثل ملوان، بزرگترين دين ممكن را به گردن مهرداد اولادي دارد؛ چنان كه در بازگشت وي به ايران، اين بازيكن را احيا كرد و ضمن انتقال دادنش به پرسپوليس ، او را به يك ثروت افسانه اي ديگر رساند. جناب ستاره اما، وقتي در بدترين روزهاي زندگي حرفه اي اش با همين ملوان پاي ميز مذاكره مي نشيند، ذره اي از دندان گردي اش نمي كاهد و از «عدم توافقات مالي» سخن مي گويد، انگار نه انگار كه يك سال مصدوم بوده و همين حالا هم آينده اي مبهم دارد. پذيرفتن واقعيت، مستلزم بهره بردن از قلبي بزرگ، ذهني روشن و تفكري تربيت شده است. اگر اسم ها را از حافظه مان پاك كنيم، امكان ندارد موقع تماشاي شادي هاي بعد از گل هر كدام از تيم هاي مطرح اروپايي بتوانيم حدس بزنيم كدام يك از بازيكنان ي كه صميمانه – و نه البته مثل بعضي جاها بي شرمانه! – همديگر را در آغوش گرفته اند، بيشتر يا كمتر از ديگري پول مي گيرند يا محبوب هستند. در دنياي مدرن، موفقيت «فرد» جايي غير از چارچوب موفقيت «جمع» معنا نمي گيرد و شايد به همين دليل است كه امسال ليونل مسي براي چندمين فصل پياپي زودتر از موعد تعيين شده به تمرينات آماده سازي بارسا بازگشت تا هرچه آماده تر در خدمت تيمش باشد. مقايسه كنيد با فوتبال ما كه در آن امثال جباري و خلعتبري مدام وقت مي كشند تا ضمن بازارگرمي، از تمرينات طاقت فرساي پيش فصل هم شانه خالي كنند و در آخرين لحظه با ژستي فاتحانه به تيم جديدشان بپيوندند.

4- بازيكنان ايراني اتفاقا علاقه زيادي هم به فوتبال اروپا دارند، اما به جاي پندآموزي از وقايع اين حوزه و تلاش براي تطبيق خودشان با استانداردهاي بين المللي، وقت شان را به كل كل با ديگران بر سر هواخواهي از تيم محبوب شان مي گذرانند يا مثل فلان هافبك ليگ برتري، در اوج ابتكار و خلاقيت فتوشاپي تصوير خودشان را روي زيرپيراهني مسي در يكي از شادي هاي بعد از گلش مي گذارند و در شبكه هاي اجتماعي پزش را مي دهند!