ستـــــــاره شـــــــو !

برانکو ماند و دربی. بازی که حساسیت هایش همیشه پیش پای ترس دربی بازها بر خاک افتاده و فلسفه آن، نباختن است. تا امروز که اینطور  بوده اما روزگار همیشه بر یک قرار نیست. نباید که باشد؛ و این همان انگیزه ای است که می بَردمان به جمعه نیامده. به روزی که قرار است سرمربی کروات پرسپولیس را با یک بازی بزرگ، به خیال خودمان بیازماییم و در عین حال از یادآوری مغز محتاط او در پیله ناامیدی مچاله می شویم. خود برانکو اما حتما سرش پر از فکر تازه است و در دل، امیدوار به اینکه با همان 1- 3- 2- 4 همیشگی اش بازی بزرگ فصل را ببرد. تکیه گاهش هم همان بازیکنانی اند که هنوز نمی دانیم باید تحسین شان کنیم یا با تعصبی کور بر آنها بتازیم که پرسپولیس چرا چنان شد و چنین. بهتر، شاید این باشد که ما هم مثل مرد کروات امیدهایمان را بسپاریم به همین بازیکنان و ایمان بیاوریم به آنچه برانکو را به انتخاب آنها برای دربی مجاب کرده است.

مهدی طارمی-  در سر زدن، خبره است و برتری اش نسبت به علی دایی اینکه بازی با پای خوبی هم دارد. قدرت حمل توپ و حفظ آن تا رسیدن هافبک های نفوذی، دیگر ویژگی بازی مهدی طارمی است که در کنار بی حاشیه بودنش، از او یک بازیکن کامل می سازد. بازیکنی که با این همه توانایی می تواند برگ برنده برانکو باشد اما نباید فراموش کنیم که همین بازیکن در دربی رفت بی نام و نشان بود که ستاره شد اما سرمربی استقلال حتما چند نفر را برای مهار او مامور خواهد کرد. برای پرسپولیس هم البته بد نمی شود چرا که درگیری مدافعان استقلال با طارمی، بهترین فرصت را در اختیار نوروزی و عالیشاه می گذارد تا آسوده خاطر حرکت کنند و خودشان را برسانند به دروازه. خود طارمی هم البته گریختن از مخمصه های اینچنینی را خوب بلد است اما به شرطی که ضعف بدنی دوباره گریبان او را نگیرد و اجازه ندهد که این بازیکن در تک به تک ها با مدافعان تنومند استقلال کم بیاورد.

فرناندو گابریل - هم تیمی هایش درباره او می گویند که «اگر گابریل پاس گل ندهد، هیچ بازیکن دیگری نمی تواند.» درست مثل همان حرفی که قدیمی ترها درباره فرشاد پیوس می زدند و می گفتند توپی که او گلش نکند، با ضربه هیچ مهاجم دیگری گل نخواهد شد. هافبک برزیلی پرسپولیس تا دلتان بخواهد، خونسرد است. آنقدر که تک به تک ها را راحت رد کند و خود را از حلقه محاصره بازیکنان حریف برهاند؛ یا با رد شدن از آنها، یا با خطا گرفتن یا با پاسکاری تکضرب با بازیکنان کناری اش. پاس هایش حرف ندارد و آنقدر باهوش هست که بتوانیم «آس» پرسپولیس بخوانیمش. البته به شرطی که در پست تخصصی خودش از او بازی بگیرند. پای چپش را باید قدرت برتر او بدانیم اما پای راستش کور است. گابریل گفته بود که در برزیل و آذربایجان چند باری از روی نقطه کرنر گل زده و قول داد که یکی از آن گل ها را هم برای پرسپولیس بزند. آیا قرار است قرمزها دربی را با چنین گل خارق العاده ای ببرند؟

هادی نوروزی - بهترین ویژگی اش، جنگندگی او است. به تصاحب توپ اصرار دارد و کم پیش می آید که با اشتباه او توپی لو برود. ارسال های خوب نوروزی هم دیگر توانایی قابل اتکای این بازیکن است که پیش تر از تغییر پستش از مهاجم نوک به بال راست مدام گله می کرد. در واکنش به گلایه هایش اما درخشان 50 تا توپ را در درفشی فر کاشت و به نوروزی گفت به جای تمرین، تو فقط سانتر کن. تنها سه هفته بعد از آن، او پاس گل دوم پرسپولیس در دربی رفت را به عالیشاه داد و در ادامه هم با پاس های او بود که پرسپولیس به پدیده و بنیادکار گل زد و برد. نقاط قوت این بازیکن را اگر بخواهیم بشماریم، نفوذها و ارسال های او را بالای لیست می نویسیم و البته اعتماد به نفس و تجربه هادی نوروزی را هم نمی شود نادیده گرفت. همینطور سه گلی را که این بازیکن در دربی های پیشین زده و به قول خودش با یک گل دیگر، 4 می شود عدد خاص او.

احمد نوراللهی- او را خیلی ها به خاطر فوتبال تکضربش با بهترین هافبک دفاعی پرسپولیس در دهه 60 مقایسه می کنند؛ با ضیاء عربشاهی. نوراللهی از آن هافبک هایی است که به قول فوتبالی ها خصوصیات روباه گونه دارد- باهوش است و می تواند بال های پشت سر تک مهاجم را با بهترین پاس ها تغذیه کند- اما درخشان چون توپ سازی را به نوری سپرده بود، از نوراللهی می خواست که در زمین مثل یک گرگ از پی توپ بدود و بجنگد. نقش احمد نوراللهی در دربی دقیقا به بازیکن کناری اش بستگی دارد. اگر برانکو بخواهد ترکیب دونفره هافبک های تدافعی تیمش را به نوراللهی و کفشگری بسپارد- که البته با توجه به مصدومیت کفشگری بعید است- نقش نوراللهی در توپ سازی و توپ رسانی باید پررنگ تر باشد. حال آنکه حضور همزمان او با محمد نوری در پست هافبک دفاعی، وظیفه توپ رسانی به بازیکنان تهاجمی را به گردن کاپیتان می اندازد و آن وقت احمد نوراللهی باید مثل یک سوئیپر و لیبرو در خط هافبک عمل کند. یعنی تکل بزند و برود برای زودتر سر زدن.

امید عالیشاه - بر خلاف نوروزی که حرکت های طولی اش چشمگیر است، امید عالیشاه مدام عرض زمین را می رود و برمی گردد. آنگونه که در کادر فنی پیشین، عبدی مامور شده بود تا این عادت را از سر عالیشاه بیندازد و حرکت کردن در طول زمین را در ذهن او بنشاند. با از یاد بردن این عادت، عالیشاه می شود یک بال چپ سرعتی که در برگشت ها هم به اندازه نفوذهایش مطمئن است و در این دربی هم حسابی به کار می آید. سرمربی پرسپولیس، خسرو حیدری را آنقدر می شناسد که بداند با هر نفوذ، یک فضای 70 متری پشت سرش خالی می ماند و برای استفاده از این فضای خالی، امید عالیشاه بهترین است. بازیکنی که در عمق عالی حرکت می کند و می تواند از کندی مدافعان میانی استقلال که پاشنه آشیل این تیم هم هست، وام بگیرد و خود را برساند به دروازه. درست همان گونه که در دربی رفت با آن قد کوتاهش روی سر مدافعان بلندقامت استقلال سر زد؛ آن هم یک ضربه سر سه امتیازی.

محمد نوری - درست است که هرگز بازیکن مورد اعتماد سرمربی پرتغالی تیم ملی نبود و به خاطر نیمکت نشینی هایی که دایی برایش حکم می کرد، جام جهانی را از دست داد اما شایستگی ها و هوش محمد نوری را چه کسی می تواند زیر سوال ببرد؟ بازیکنی که اعتماد به نفس پنالتی زدن را دوباره به دست آورده و مهم تر اینکه بعد از 5 سال بازی در پرسپولیس، امسال اولین گلش در دربی را هم زد. نه که اصلا گل نزده باشد اما آن گل را به اشتباه- همان گونه که کمک داور آن بازی اعتراف کرده بود- آفساید خواندند و نوری یک پنالتی را هم در همین دربی ها از دست داد تا از اعتماد به نفس خالی شود. حالا اما با بازیابی اعتماد به نفسش، با آن خونسردی و نگاه تیزبینی که در زمین دارد و البته با امیدها و انگیزه های تازه اش، برگ برنده پرسپولیس است و امید هواداران به اینکه محمد نوری هم از آن بازیکنانی باشد که اولین گل، تازه موتورشان را روشن می کند.

بابک حاتمی - اگرچه بعضی از هواداران او را پاشنه آشیل پرسپولیس لقب داده اند اما روند حرکتی تیم نشان می دهد که بابک حاتمی آنقدرها هم ناموفق نبوده. این بازیکن که با اصرارهای درخشان قرمزپوش شد، روزهای زیادی نیست که در تیم برگزیده برانکو ایوانکوویچ جای گرفته و عملکردش هم نسبتا راضی کننده بوده. حاتمی نه تنها آن پاشنه آشیلی که لقب گرفته نیست، بلکه بر خلاف تصور بدبین ها می توانیم او را یکی از نقاط قوت پرسپولیس هم به حساب بیاوریم. نفوذهای مداوم او و البته بازگشت های به موقعش، از بابک حاتمی همان بازیکنی را ساخته که پرسپولیس به آن محتاج است و خانزاده ملی پوش هرگز از عهده اش برنیامد. حاتمی تنها یک اشتباه داشت که البته همان هم گل شد اما اگر بخواهیم از انصاف مان هزینه کنیم، باید بگوییم که تقصیرهای سوشا- که می توانست مدافع هم تیمی اش را از آمادگی خود برای گرفتن توپ آگاه کند- روی آن گل کمتر از حاتمی نبود و چه بسا همین بازیکن در دربی گره گشای پرسپولیس لقب بگیرد.

مایکل اومانیا - نه فقط در پرسپولیس، بلکه او را باید حرفه ای ترین بازیکن دربی بدانیم؛ هر چند هنوز نتوانسته آن بازیکنی باشد که در جام جهانی برای تیم ملی کاستاریکا بازی می کرد و می گفتند اروپایی ها هم به اندازه پرسپولیس خواهانش هستند. البته اگر تکیه گاه امروزمان آن قانون نانوشته ای باشد که می گوید: «برای دیدن واقعیت یک بازیکن، دست کم یک سال به او زمان بدهید»، آن وقت دیگر هیچ انتقادی به اومانیا وارد نیست. بازیکنی باتجربه، خونسرد، کاملا بی حاشیه و با اعتماد به نفس بالا که وقتی سرمربی پیشین پرسپولیس در میان انتقادها او را در پست هافبک دفاعی به بازی گرفت، نمایشش حتی از آن مدافع جام جهانی رفته ای که می شناختیم، بهتر و موفق تر بود. اومانیا البته بی اشتباه هم نبوده اما از بدشانسی، تنها اشتباه فردی اش در خط دفاعی گل خوردن پرسپولیس را باعث شد تا به همین سادگی بدنام شود. هر چند با توجه به تجربه و ویژگی های مایکال اومانیا، به نظر می رسد که سرمربی کروات کمترین نگرانی را نسبت به او داشته باشد.

محسن بنگر- روی هوا کاملا مسلط است. به همان اندازه نترس، باتجربه و صاحب اعتماد به نفسی که یکی از بایدهای «فوتبالیست خوب» شدن است. کوتاه ترین تعریف از محسن بنگر می تواند این باشد که «او تمامی فاکتورهای یک مدافع بزرگ و مطمئن را دارد.» اغراق نیست اگر بگوییم حضور بنگر در خط دفاعی پرسپولیس همیشه ما را به آسودگی رسانده اما او یک ضعف بزرگ هم دارد که برای نگرانی مان کفایت می کند و آن، خشن بازی کردن است. محسن بنگر آنقدر خشن و گاه عصبی بازی می کند که به راحتی به حریفان خطا می دهد، کارت می گیرد و بدتر از همه اینکه با این شیوه فوتبال، کاملا مستعد است برای پنالتی دادن. در کنار اینها البته قدرت سرزنی بنگر را هم نباید نادیده بگیریم. فاکتوری که برانکو هم حتما مثل مربیان پیشین پرسپولیس به آن امید بسته. البته به شرطی که این بازیکن- که به خاطر مصدومیت یک ماه است بازی نکرده- را جمعه در زمین ببینیم که احتمالش 70 درصد است.

علیرضا نورمحمدی- در دربی رفت برای اولین بار بازی در دفاع چپ را تجربه کرد و بعد از آن، مقابل پدیده و لخویا هم همین نقش را داشت که اتفاقا پرسپولیس هر سه بازی را برد. علیرضا نورمحمدی اگر چه نمی تواند نفوذ کند و اورلب انجام بدهد اما بهتر از هر کسی می تواند مقابل فرارهای خسرو حیدری یا هر بازیکن هجومی دیگری به جای او ایستادگی کند و حمله های استقلال از سمت خودش- چپ- را ناکام بگذارد. حالا که پرسپولیس یک چپ پای تخصصی در خط دفاعش ندارد، معقولانه ترین انتخاب برای برانکو همین نورمحمدی است که هم دربی را پیش تر تجربه کرده و هم اینکه قدرت بدنی بهتری نسبت به بال های تهاجمی استقلال دارد. پست او البته در گرو بازی کردن بنگر است. بنگر که فیکس باشد، او هم به عنوان مدافع چپ فیکس خواهد بود وگرنه نورمحمدی مجبور می شود به میانه خط دفاع برگردد و دفاع چپ را بسپارد به حمیدرضا علی عسگری که در بازی قبلی هم استراحت کرده.

سوشا مکانی-  به همان خوبی که با مدافعان تیم صحبت می کند و مقابل کاشته ها می ایستد، در خروج هایش پراشتباه است. بدتر اینکه گاه غرق در بازی از دروازه ای که به او سپرده اند، غافل می شود و گاه به اندازه ای که نباید، روی خط دروازه می ایستد. به قول فوتبالی ها «6 قدم مال گلر است» اما از بخت بد پرسپولیس، سوشا به این نوع مالکیت عادت مان نداده. بزرگ ترین ضعف این دروازه بان اما اعتماد به نفس پایین او است، به خاطر گل های خورده اش. گذشته از اینها، سوشا اولین دربی اش را تجربه می کند و در قیاس با همتای استقلالی اش- چه طالب لو بازی کند و چه فروزان- فاکتور تجربه را کم دارد. حال آنکه رقیب با مهاجمانی باتجربه به دربی می آید و آنها حتی این شانس را دارند که با کمک گرفتن از تجربه شان، سوشا مکانی - که پتانسیل درگیر شدن را هم دارد- و پرسپولیس را به دردسر بیندازند. هر چند هنوز نمی دانیم که سوشا مکانی آیا توان پذیرش سوت کشیدن های مدام هواداران استقلال را دارد یا نه.

درباره برانکوی تیم ملی می گفتند او فقط 14 بازیکن دارد. یازده نفر برای ترکیب اولیه و سه تا هم برای تعویض . درست مثل همین حرف هایی که امروز درباره اش می شنویم. گذشته از اینها، پروفسور با ریسک کردن میانه خوبی ندارد و می توانیم ایمان بیاوریم که در این دربی هم قرار نیست غافلگیر شویم. اینکه برانکو کدام بازیکنان را برای بازی جمعه برگزیده، به روشنی روز است و تنها شاید مصدومیت ها او را از انتخاب هایش برگردانند. مثلا اینکه بنگر نتواند بازی کند که در آن صورت، نورمحمدی به میانه خط دفاع می رود تا علی عسگری پراشتباه مدافع چپ پرسپولیس باشد. دیگر تغییر احتمالی هم در خط هافبک رقم خواهد خورد. جایی که اگر نوروزی به هر دلیل نتواند بازی کند، آن وقت گابریل می شود بال راست و پست شماره 10 را می دهد به خالقی فر که برانکو روی دوندگی اش خیلی حساب کرده. نوری هم کنار دست نوراللهی نقش یکی از دو هافبک دفاعی را به خود می گیرد. اینها که احتمال است اما از یک چیز مطمئنیم و آن، اینکه هادی نوروزی قطعا در دربی بازی خواهد کرد. همینطور محسن بنگر و رضا خالقی فر. فرقی هم نمی کند که فیکس باشند یا تعویضی. علی علیپور هم البته شانس بازی را دارد اما به شرطی که پرسپولیس عقب بیفتد و کمبود یک مهاجم تازه نفس آزارش بدهد.