سرباز سیر، سرباز گرسنه

از قرار معلوم مسوولان نظام وظیفه تصمیم گرفته اند زمان اعزام فوتبالیست های لیگ برتری و ملی پوش به خدمت سربازی را تا حوالی 30 سالگی به تعویق بیندازند. این تصمیم در پی اعتراض های همیشگی به آماده خوری باشگاه های نظامی و اتلاف استعدادها اتخاذ شده است؛ شاید به کمک آن بشود جلوی جدایی بازیکنان از باشگاه های سازنده را گرفت. اینکه طرح جدید واقعا می تواند حلال معضل سربازی فوتبالیست ها باشد یا اینکه صرفا زمان مواجهه با مشکل را به تاخیر می اندازد، خودش یک بحث مفصل دیگر است. با این وجود به نظر می رسد اجرای این قبیل قوانین، بار دیگر به منزله اعمال تبعیض هر چه بیشتر بین اقشار مختلف جامعه است؛ آنجا که سیستم به دغدغه فوتبالیست ها فکر می کند و انعطاف به خرج می دهد تا آنها بعد از سال ها بازی و ثروت اندوزی با «شکم سیر» دوران سربازی شان را در یک باشگاه نظامی پشت سر بگذارند، اما کسی به گرسنگی سربازان عادی و فرزندان بی کس مردم نمی اندیشد.

البته که قسر در رفتن فوتبالیست ها از ابعاد مخرب خدمت اجباری خوب است، اما کاش در مورد مشکلات مشابه سایر مشمولان هم همین قدر دلمشغولی وجود داشت. فوتبالیست گرامی چه امروز عازم خدمت باشد و چه فردا، بالاخره دیر یا زود دستگاه چاپ اسکناس اش را روشن خواهد کرد و سکه های زر را روی هم خواهد چید، اما غم تمام دنیا روی سینه سربازی است که در 19 سالگی روی برجک پست می دهد، اوج جوانی را بدون کسب درآمد پشت سر می گذارد و آینده اش را عمیقا در خطر می بیند. بیخود نیست که این همه آمار ریز و درشت در مورد افسردگی سربازان ایرانی وجود دارد. وقتی شما بخش مهمی از سن مهارت آموزی و ایجاد کسب و کار را به رایگان در اختیار دولت قرار می دهید، نباید هم کبک تان خروس بخواند.

فرض کنید یک نفر با هزار بدبختی تحصیلات دانشگاهی اش را پشت سر گذاشته، لیسانس یا فوق لیسانس گرفته و حالا بلافاصله بعد از گرفتن مدرک باید عازم خدمت سربازی شود. چنین شهروندی در زمان دریافت کارت پایان خدمت حداقل 28 ساله است؛ در این سن و سال چه کاری از دست او برای ساختن آینده اش بر می آید؟ اگر رشته تحصیلی او کاربرد اجرایی و بازار شغلی نداشته باشد (که متاسفانه اغلب ندارد) تازه اول گرفتاری است. ورود به آستانه میانسالی با پس انداز صفر و دست های خالی، مصیبتی است که حتی تصورش هم آدم را به زانو در می آورد. شاید با صنار  حقوق سربازی و غذای شفته ای که توی یغلوی می ریزند بشود آن دو سال را پشت سر گذاشت، اما فکر و ذکر اینکه پشت درهای این پادگان چه آینده ای انتظارت را می کشد، کابوس روز و شب است. آیا کسی به درد این سربازها هم که تعدادشان به مراتب بیشتر از فوتبالیست های مشمول است، فکر کرده؟ کاش زمزمه هایی که این روزها در مورد تغییر برخی قواعد خدمت اجباری در ایران به گوش می رسد جدی باشد. درست که این عوام قهرمان نیستند، اما هر کدام می توانند قهرمان زندگی خودشان باشند یا حداقل حکم سربار و مزاحم پیدا نکنند؛ به شرط اینکه قانون مملکت دست شان را بگیرد و از کف زمین بلندشان کند.