سرت را بالا بگیر فوتبال، حجازی فرزند توست!

سایه عقاب، با مرگ هم کم نشد...
1 – حالا چند روزی از درگذشت غمبار ناصر حجازی می گذرد، اما عجیب است که هنوز هیچکس نتوانسته با خبری که ماه ها انتظارش را می کشیدیم ارتباط برقرار کند. «ایران» هنوز یک پارچه آتش است. وقتی مجری سرشناس تلویزیونی ابایی از اشک ریختن مقابل دوربین ندارد و به آسانی همبغض میلیون ها بیننده اش می شود، وقتی سیل پیام های کوتاه تلفن همراه در گرامیداشت یاد اسطوره، سیستم مدرن و ثروتمند مخابراتی را به زانو در می آورد و وقتی در روزهای قحطی تماشاگر و لختی سکوها در فوتبال ایران ، «آزادی» غول پیکر به عشق عقاب قرق می شود، حتما داغ بزرگی به دل مردم نشسته؛ داغی که انگار به این سادگی ها سر ساکن شدن ندارد. دستکش های خالی، دروازه های بی ارباب، نیمکت های بی بزرگتر و آن بارانی خوشرنگ و معروف که در غم فراق صاحبش، غریبانه به دیوار میخ شده است، همگی به اولین روزهای بدون ناصرخان اهالی این سرزمین رنگ دلتنگی و بی کسی می دهد. حجازی از میان ما رفته و این همان حقیقت تلخی است که اندک اندک باید به قبولش تن دردهیم. اما چه باک؛ وقتی در زمانه کهان، مهتری کنی، وقتی در دوران کلاغ ها، عقابت بخوانند و وقتی بزرگ باشی، بزرگ بمانی و بزرگ بمیری، حتی مرگت هم می تواند مایه برکت و سربلندی باشد، درست مثل هرآنچه این هفته ها و به ویژه این چند روز بعد از ناصرخان، بر فوتبال ایران رفت. کیست که بتواند انکار کند فوتبال بدنام شده این مملکت که هر روز خبرش را در کنار چاشنی های دل به هم زنی مثل تبانی و دوپینگ و نامردی و خودفروشی می آوردند، این بیشتر از صد ساعت را زیر سایه بلند عقاب آسیا، نفسی تازه کرده و اعتباری دوباره یافته؟ گوش کنید لطفا؛ این صدای فوتبال سرزمین ماست که بعد از مدتها شرمندگی، سرش را بالا گرفته و فریاد می زند «آهای جماعت، آن دلاور خسته ای که با عزت به دوش می کشیدش، مردی از تبار من است، از خون من.»

2- کم کم داشتیم به این رویه خو می گرفتیم که اخبار مربوط به فوتبالیست ها را یا باید از دل فلان میهمانی ناجور شنید، یا در حاشیه فلان زد و بند و ساخت و پاخت غیر انسانی به دنبالش رفت. هنوز زمان زیادی از انتشار خبر شرم آور بازداشت دو ملی پوش سابق فوتبال ایران به جرم «مال خری» و معامله اموال دزدی نمی گذشت که گزارش کردند سر و کار فلان عنصر اخلاق مدار فدراسیون نیز با میله های سرد و آهنی زندان افتاده است. آرام آرام داشت باورمان می شد که زیر سقف کوتاه شده این فوتبال، فقط کوتوله هایی نفس می کشند که نه تنها به فراخور ستاره بودن شان گامی از جامعه جلوتر نیستند، بلکه اغلب مایه شرم و اعتراض هم میهنان شان می شوند. در چنین بحبوحه زجرآوری اما، ناصر حجازی یک قصه تازه گفت؛ قصه ای از یک فوتبالیست بزرگ قدیمی که می میرد، اما حتی با مرگش هم به فوتبال مملکتش خدمت می کند و یاد خیلی ها می آورد که در گذشته ای نه چندان دور، مردانی روی این مستطیل های سبز قدم می زدند که می توانستند درجه یک فوتبال باشند، اما در عین حال زبان خارجی بخوانند، فرهیخته شوند، قد بکشند، جنتلمنی کنند و مایه اعتبار و آبرو لقب بگیرند. سایه نحس منشوری ها و دیگران چنان روی سرمان سنگینی می کرد که یادمان رفته بود فوتبال این مملکت هم می توانست دکتر و مهندس و دانشمند داشته باشد، از ادب و وقار و متانت ستاره ها سود ببرد و در دلش یگانه گوهری مثل حجازی را پرورش بدهد. ممنون که یادمان آوردی ناصرخان؛ هرچند به قیمت جانت!

3- نه دیگر، استثنائا جایی برای شرم نیست. همه دارند از فوتبال حرف می زنند، اما این بار نه از دعواهایش یا بدفرهنگی هایش یا کج قلقی هایش. این مرتبه حرف، حرف مردی است که توانایی های فنی اش، متانت و صداقت و صراحتش، خانواده دوستی کم نظیرش، تحصیلکردگی اش، تواضع و مردم داری اش و از همه مهم تر، آزادگی و بی اعتنایی اش به راه های رایج کسب قدرت و مکنت، همه آدم های یک سرزمین را به ستایش واداشت. هنرپیشه ها به دیدارش شتافتند، فیلمسازان از کراماتش گفتند، شاعران برایش شعر سرودند، سیاستمدارانی که هرگز از او تعظیم و کرنش ندیده بودند، برایش سوگنامه نوشتند و از همه مهم تر، میلیون ها همنوع، هموطن و همدردش یگ گوله اشک زلال شدند و پیش پایش به زمین چکیدند. وقتی تصویر ناصرخان را می بینیم که «عکس یک» اغلب روزنامه های کشور شده و حتی مطبوعات غیر ورزشی هم مجبور شده اند جاودانگی اساطیری اش را روی جلدشان قاب بگیرند، دوباره ته دلمان به این فوتبال امیدوار می شویم؛ امیدوار می شویم که باز برایمان «حجازی» بسازد و سرافرازمان کند.

4- کسی چه می داند، شاید این رسم حیات ستاره های واقعی است که حتی پس از مرگ شان هم نور بتابند و روشنایی ببخشند. روحت شاد ناصرخان، سالها بود که اینجا، کسی از «فوتبال» به نیکی یاد نکرده بود، اما کاش تو آخرین نفر از نسل بزرگمردان این فوتبال نباشی؛ برای مان دعا بخوان اسطوره!