سری را که درد نمی کند دستمال ببندید!

علی کریمی را باید به دو قسمت تقسیم کرد. یکی وجه ورزشی و فوتبالی او در دورانی است که به ورزش حرفه ای می پرداخت و چنان متمرکز بر کار و تلاش و پیگیری بود که چهره ای عبوس و گاه پرخاشگر از وی می ساخت و به نظر می رسید تاب تحمل خیلی ها را ندارد و زندگی برخی افراد را به سبب سهل انگاری ها و برخوردهای آماتوری شان دوست نمی دارد. وجه دوم و نگاه دوم به علی کریمی به قسمت های تقریباً پنهان مانده زندگی وی برمی گردد زیرا او از همان زمان مشهور شدنش در فوتبال و کوچ از تیم فتح به پرسپولیس و تبدیل شدن به یک علی پروین ثانوی رویاها و افکار انسانی اش را هم در قلب و روح خود می پروراند و بنای کارهای خیرخواهانه اش را می گذاشت. کارهایی که چند سال پنهان ماندند و کمتر کسی از آن یاد می کرد اما زمانی که او کفش ها را آویخت، وقت بیشتری برای پرداختن به این امور یافت و از اینجا بود که مردم بیش از پیش دیدند جادوگر سابق فوتبال آسیا چه قلب رئوفی دارد و چگونه برای کمک به مستمندان پیشقدم می شود و از هیچ فرصتی برای تجدید عهد با جوانمردان ورزش غافل نمی ماند.

 اینچنین بود که او در سال های اخیر در مراسم سالگرد درگذشت آقا تختی حضوری همیشگی داشته و هر جا ضایعه ای مهم شکل گرفته، حضور و چهره ستاره و کاپیتان سابق پرسپولیس نیز قابل رؤیت بوده است. کریمی ناصر حجازی وار زبانش را هم صرف نقادی ایرادات فوتبال ایران کرده و چنان در این زمینه احساس مسئولیت کرده که دو سه سال پیش سری را که درد نمی کرد، دستمال بست و در یک مناظره با محمدرضا ساکت دبیر وقت فدراسیون فوتبال در یک برنامه تلویزیونی پر بیننده با این رقیب قوی و آشنا هماوردی کلامی کرد و کم هم نیاورد و مدارکی دال بر تخطی فدراسیون از برخی قرارها و اصول رو کرد و این همان مدارکی بود که در ماه ها و سال های بعدی صحت نسبی آن مورد تأیید قرار گرفت و مشخص شد آنچه وی درباره خاصه خرجی ها و برخی مخارج نامشخص در فدراسیون می گوید، نه اتهام زنی صرف بلکه ریشه در حقایق تلخ این ورزش در ایامی دارد که چگونگی بستن قرارداد با مربیان نامدار خارجی بلای جان فوتبال و کل ورزش و البته سران فوتبال شده و تأسفی عمیق را بر این ورزش و تعقیب کنندگان آن مستولی کرده است.

وقتی کریمی بیش از دو سال در بایرن مونیخ ماندگار نشد، منتقدانش گفتند او در تمرینات سختکوشی و جدیت لازم را نشان نداده و سهل انگاری کرده و آن هم در دوره حضور مربی بسیار سختگیر و معتقد به تمرینات شدید مانند فلیکس ماگات و افزودند اگر او تن به کار می داد و راحت طلبی نداشت بهترین شانس عمر ورزشی اش را به آسانی از دست نمی داد اما سال ها بعد که او به رغم بازنشستگی همچنان به تمرینات سخت و هر روزه در ایران مشغول شد و شرح تمرینات سنگین بدنسازی و فنی او زبان به زبان گشت مشخص شد آنچه وی را از باواریا و بایرن دور کرد، شاید برخی ملاحضات فنی و بالانس های مالی باشگاه های بزرگ بوده باشد که در مورد جذب خارجی ها همواره مشکل دارند و با سقف و محدودیت مشخص در این زمینه مواجه هستند و اگر جز این بود و آلمانی ها و شخص فلیکس ماگات روش کار و مسئولیت پذیری کریمی را قبول نداشتند، چند سال بعد از آن در شالکه او را مجدداً جذب نمی کردند و به بوندس لیگا ولو برای کوتاه مدت (شش ماه) بر نمی گرداندند.

شاید در زمینه تداوم حضور در لیگ آلمان کریمی به مهدی مهدوی کیا و وحید هاشمیان نرسد اما نوع و شکل بازی اش بسیاری را شگفت زده و با توانایی های وسیع فوتبال ایران آشنا کرد و مجموعه این کوچ های موفق پرونده ای به لحاظ فنی برای فوتبال ایران در باشگاه های اروپا ساخت که به رغم نزول سال های اخیر هنوز قابل دفاع است و راه ورود به لیگ های اروپایی را برای نسل های بعد از وی باز نگه داشته و اکثر چهره های خارجی که به فوتبال ما می آیند ابتدا نام او و علی دایی را به عنوان الهام بخش خود برای پیگیری جریانات فوتبال کشورمان می آورند و از مهارت های آنان ابراز حیرت می کنند.
کریمی در هدایت سپیدرود که مدتی تملک این باشگاه را هم برعهده داشت هم موفق و هم ناموفق بود اما شکی نیست که از جیبش خرج کرد تا محبوب ترین تیم رشت، شهر زادگاه پدرش قدری از نداری هایش را جبران و در جاده ای پرامیدتر طی طریق کند. امروز کوله باری از خاطرات عمدتاً شیرین و گاه تلخ پشت سر مردی است که دوران استیل آذینی و تراکتوری اش هم بسیار خبر ساز بود اما همیشه با افتخار گفته است که تا «خرخره» پرسپولیسی بوده و هست و خواهد ماند.

 عبور از 100 بازی ملی کریمی را به یکی از نوادر فوتبال ایران تبدیل کرده و آسیا و البته جهان برخی نمایش های محیرالعقول او منجمله هت تریک وی مقابل کره جنوبی در جام ملت های آسیای 2004 را هرگز فراموش نخواهند کرد اما ماندگارترین کارهای وی همان حرکات و پویش های انسانی او و دستگیری اش از کودکان و افراد بی بضاعت و گذراندن ساعاتی در کنار بیماران ویژه و خیل هوادارانش به محض رسیدن نامه ها و درخواست های آنان بوده است. حرکاتی که ثابت کرده حتی دریای عظمت فنی کریمی هم به حد و حدود اقیانوس احساسات شفاف وی نمی رسد. احساساتی که همواره پشت چهره سرسخت و حق خواه و غیر مصالحه جوی او پنهان مانده است.