سر این پیچ تاریخی، قلب تان را صاف کنید

ملی پوشان ایران به عنوان اولین تیم حاضر در جام جهانی وارد روسیه شدند، اما از صمیم قلب امیدواریم آنها نخستین تیمی نباشند که روسیه را ترک می کنند. قصه تیم ملی در ماه های اخیر کش وقوس های زیادی داشت. هرچقدر اعلام لیست 24نفره اولیه با شگفتی همراه بود، لیست نهایی هیچ سورپرایزی نداشت. کی روش روی تصمیمات بحث برانگیزش برای عدم دعوت از بازیکنانی مثل جلال حسینی و وریا غفوری ایستاد و بخت حضور در جام جهانی را به بازیکنانی همچون خانزاده، روزبه چشمی و امیر عابدزاده بخشید. طی سه هفته گذشته به اندازه کافی در این مورد بحث شده. کی روش در این مدت تحت شدیدترین و بی سابقه ترین فشارها بوده، اما هر چه بود حالا دیگر تمام شده است. این لیست 23نفره حتی اگر از مشتی بازیکن آماتور هم تشکیل می شد، باز همه اعتبار و سرمایه ما بود. شاید خیلی از انتقادهایی که در این مدت از کی روش شد، به جا و منطقی بوده باشد، اما فراموش نکنیم ارزش کاربردی این نقد و نظرها تا یک ثانیه پیش از اعلام فهرست نهایی بود. حالا دیگر هیچ انتقادی ثمربخش نیست و آنچه از حالا تا پایان جام به زبان بیاید، مشتی غرولند بی خاصیت با چاشنی وقت نشناسی است.

پدر و مادرها تا لحظه چیده شدن سفره عقد می توانند با فرزندشان برای ازدواج با گزینه مورد نظر چانه بزنند، اما وقتی کار از کار گذشت و سور و سات عروسی چیده شد، دیگر عاقلانه نیست که جشن را به خودشان و دیگران زهر کنند. همه ما 80 میلیون نفر داریم دسته جمعی می رویم عروسی؛ حیف نیست با سگرمه های درهم و حب و بغضی که درست یا غلط از قدیم باقی مانده، همه چیز را به هم بریزیم؟ سقف آرزوهای فوتبالی ما شاید همین باشد که هر چهار سال یک بار برویم جام جهانی؛ جایی که اسپانیا و پرتغال با ترکیب اصلی شان و با جدیت تمام مقابل تیم مان قرار می گیرند. برای ما که در زندگی روزمره حتی فلسطین و کوزوو هم دعوت مان را برای بازی دوستانه رد می کنند، هیچ مجالی به منظور هماوردی با بزرگان، بهتر از این رخداد چهار سالانه نیست. حالا که اسمی ها مجبور شده اند بیایند، آیا انصاف است عده ای در داخل اوقات تلخی کنند و به بهانه بودن یا نبودن فلان بازیکن، مثلا منتظر شکست و تحقیر تیم ملی باقی بمانند؟

لحظه هایی در زندگی وجود دارد که ارزش واقعی شان بعدها مشخص می شود. مهم این است که آدم بالغ، اهمیت این «پیچ های تاریخی» را به موقع درک کند. سر بازی ایران و اسپانیا، چند میلیارد نفر آن طرف ایستاده اند و دل شان می خواهد اهالی سرزمین تیکی تاکا رقیب آسیایی شان را گلباران کنند. در چنین محشر کبرایی، همه امید آن 11 نفر سرباز بدلباس که شاید بعضی های شان را دوست هم نداشته باشیم، به ملتی است که هم خون و هم تاریخ شان هستند. خیال تان تخت باشد که اسپانیا آن روز به هوادار اضافی با پاسپورت ایرانی نیاز ندارد، درست مثل چهار سال پیش که آرژانتین به چنین حامیانی نیاز نداشت. شاید سر جام جهانی قبلی هم بعضی ها به هر دلیلی از تیم ملی دل چرکین بودند، اما وای به حال شان اگر بزنگاه تاریخی بازی با آرژانتین را تشخیص ندادند و در آن 90دقیقه تاریخی کنار مردم شان نایستادند. آنها اگر موقع دزدیده شدن پنالتی اشکان از ته دل فریاد نزده باشند و اگر موقع گل مسی گوشه چشم شان خیس نشده باشد، این پیچ تاریخی را گم کرده اند و تا آخر دنیا به خودشان بدهکارند. داریم به یک پیچ بزرگ دیگر می رسیم. قلب تان را صاف کنید و حواس تان باشد که همه مستاجرها خوب یا بد رفتنی اند، اما این «خانه» است که می ماند.