سر و ته یک کرباسیم برادر!/ بر «ما» نماز مرده بخوانید

یک نفر شیر پاک خورده پیدا شده و از کسانی که برای تشییع پیکر نوروزی راهی استادیوم آزادی شده بودند پول پارکینگ گرفته است. حالا قیامتی شده در این مملکت؛ هزار تا نهاد ماجرا را محکوم کرده اند و ملت هم در شبکه های اجتماعی حسابی از خجالت کاسب کارها درآمده اند. چقدر خوب است که ما مردم، اینقدر در مقابل سوءاستفاده و فرصت طلبی هوشیار هستیم و اجازه نمی دهیم کسی از این قبیل موقعیت های تراژیک برای سودجویی فردی استفاده کند. کاش اما، تنها «دزد»های مراسم وداع با هادی، همین کسانی بودند که قبض پنج هزار تومانی پارکینگ دست مردم می دادند. هزار بار مایه تاسف است که دزدهای بیرون از پارکینگ، سرقت های به مراتب ناخوشایندتری انجام دادند، اما هرگز مورد ملامت قرار نگرفتند. آنها شیک و شسته و رفته کارشان را می کنند و تازه می تواند به بقیه فخر هم بفروشند!

«آقا دوربینی» درون
یک نفر در این مملکت هست که با ظاهر شدن مقابل دوربین و روی آنتن رفتن تصویرش حتی برای چند لحظه کوتاه عشق می کند. او همه زندگی اش را بر اساس همین لذت پایه گذاری کرده و هیچ ابایی از جار زدن این موضوع ندارد. مردم اسمش را گذاشته اند «آقا دوربینی» و خودش می گوید حتی زنش را هم به خاطر این اخلاقش طلاق داده است. در خیلی از مراسم ها می شود تصویر او را دید؛ وقتی در صف اول سخنرانی نشسته یا پشت فرد مصاحبه کننده به لنز خیره شده است. این آدم بسیاری از اوقات مسخره و مضحکه می شود، اما چه تلخ که خیلی از کسانی که او را ریشخند می کنند، خودشان به شدت به همین درد مبتلا هستند، هر کدام یک «آقا دوربینی» درون دارند و کیف می کنند از اینکه چهره شان در کنار چهار تا آدم سرشناس دیده شود. از اینجاست که فاجعه شروع می شود. با همین فلسفه است که ملت به اصطلاح داغدار، در مراسم تشییع جنازه هادی به شکل شهوت آلودی با ستاره ها سلفی می گیرند و روی صفحه شان می گذارند. سخت است باورش، اما درست در لحظاتی که نعش یک جوان 30 ساله و بی گناه را حمل می کنند، چند متر دورتر مردم همیشه در صحنه ایران با همبازیان سابق او عکس یادگاری می اندازند. باز درود به مسوول پارکینگ آزادی که موقع سرقت از مراسم، حداقل لبخند ملیح نمی زد!

بر چه کسی باید گریست؟
زنی با دو فرزند خردسال، همسر جوانش را از دست داده و بر جنازه او شیون می کند. این زن را همه جای دنیا، با همه فرهنگ ها باید به دیده «ترحم» نگاه کرد. رحم بر او رحم بر ابتدایی ترین اصول انسانیت است، اما افسوس که اگر همین اصول ابتدایی نباشند، دنیا تبدیل به یک جهنم لعنتی خواهد شد. این فقط یک ذهن مریض و فاسد است که می تواند وسط عزاداری های زنی که دچار جنون مقطعی شده، یک عکس مشکوک به تور بیندازد و طوری روی آن کار کند که انگار بیوه بی نوا، بر نعش همسرش برای استقلال کری می خواند! اگر چنین بیمار خطرناکی در جامعه وجود داشته باشد، او حتما پیروانی هم خواهد یافت که بی چون و چرا پشت سرش راه بیفتند و زن بیچاره را به باد بد و بیراه بگیرند. آفرین هموطن، درود به شرفت؛ تو توانستی در شام غریبان هادی، زن داغدارش را طعمه نفرین و توهین کنی. راستی برای چه کسی «واقعا» باید گریست؟ هادی که رفت یا ما که ماندیم تا همدیگر را زجرکش کنیم؟

درسی که به بچه های هادی دادیم
یک قدم مانده به خاک، یک قدم مانده به کوچ؛ از این لحظه تلخ تر کی و کجا می شود پیدا کرد؟ در ایران رسمی هست که اجازه می دهد نزدیک ترین خویشان مسافر ابدی، کمی قبل از آوار شدن خاک روی تن عزیزشان، صورت او را فقط برای چند لحظه تماشا کنند. این خصوصی ترین لحظه یک خانواده سوگوار است؛ یک حریم جدی که حصار سنگینی دارد. اگر اینطور نبود، اگر می شد به عموم مردم اجازه داد به تماشای این تصویر بنشینند، شاید مرده های این سرزمین را باید با صورتی عریان از غسالخانه تا مزار می بردند. پس اگر چنین قاعده ای وجود ندارد، لابد حکمتی هست و حرمتی؛ حرمتی که این بار در ازای یک مشت بازدید بیشتر به هیچ انگاشته شد، لگدکوب شد. حالا پسر و دختر هادی تا آخر عمر می توانند بی جان ترین تصویر به جا مانده از پدرشان را تماشا کنند و یادشان بماند زیر سقف آسمانی نفس می کشند که آدم هایش برای یک سر سوزن منفعت بیشتر، تن به هر معامله ای می دهند. عجب درسی به بچه های هادی دادیم، تنها یک روز بعد از پر کشیدن پدرشان. دست مریزاد!