سفید و سیاه اسماعیل

روشن بود که زور پرسپولیس، آن هم با این همه غایب و کادرفنی جدید و ناآشنا به الهلال نخواهد رسید. امیدی اگر وجود داشت، بیشتر معطوف به حفظ تمرکز تیمی سرخپوشان و اتفاقات مسابقه بود؛ اولی اصلا رعایت نشد و دومی هم در تمام موارد علیه نماینده ایران بود! به هر حال شب بدی بود که می‌توانست به‌مراتب تلخ‌تر هم بشود، اما سکون و سکوت بازی در نیمه‌دوم، جلوی ثبت یک فاجعه بزرگ را گرفت. کلیت ماجرا، یک جنگ نابرابر با نتیجه‌ای اجتناب‌ناپذیر بود. با این حال در جزئیات می‌شود سری هم به اسماعیل کارتال زد و عملکرد سرمربی پرسپولیس در این مسابقه را به چالش کشید؛ جایی که او در سیاستگذاری برای شروع مسابقه دچار اشتباهات فاحش شد، اما بعدتر در طول بازی توانست تا حدودی شرایط را ترمیم کند.

چه کردی؟
راستش این است که وقتی حرف‌های کارتال در نشست خبری پیش از بازی را شنیدیم که می‌گفت: «فردا قصد داریم هجومی بازی کنیم»، تصور کردیم دارد بلوف می‌زند یا تعارف‌های معمول دنیای فوتبال را تکه و پاره می‌کند. به هر حال تا‌کنون ندیدیم یک مربی به نشست بیاید و بگوید قصد داریم دفاعی بازی کنیم! با وجود این ترکیب ابتدایی پرسپولیس و شکل بازی این تیم در دقایق آغازین مسابقه انگار نشان از همین اراده داشت؛ اشتباهی فاحش، در برابر بهترین تیم آسیا که با انبوه ستارگان در خانه خودش بازی می‌کند. نیمکت‌نشینی گولسیانی هم عجیب بود. بعد از 2بازی حضور گئورگی و مرتضی پورعلی‌گنجی در قلب خط دفاع، بهتر این بود که سرمربی پرسپولیس در چنین مسابقه حساسی به این ترکیب دست نزند. اشتباه بزرگ‌تر را باید میدان دادن به یاسین سلمانی دانست. حالا دیگر همه فهمیده‌اند سلمانی شور و شوق بازی ندارد و با نمایشی ایستا و پراشتباه به تیم لطمه می‌زند. خود کارتال هم در بازی با فولاد که ناچار شد به جای عالیشاه مصدوم از سلمانی استفاده کند و سپس این بازیکن را تعویض کرد، باید داستان را می‌فهمید. با این حال او در این مسابقه بسیار سخت که نیاز به دوندگی بی‌امان داشت، یاسین را از ابتدا به میدان فرستاد تا بدون اغراق او تبدیل به ضعیف‌ترین بازیکن زمین شود.

نشانه‌های روشن
بعد از یک نیمه کابوس‌وار که در آن الهلالی‌ها هر چه زدند به تور نشست، کارتال شروع به ترمیم تیمش کرد و این، همان بخشی است که امیدواری‌هایی را در مورد مربی ترکیه‌ای و کادرش به‌وجود می‌آورد. صد البته کاهش چشمگیر اشتهای الهلال برای گلزنی در نیمه‌دوم هم در تغییر شکل بازی تأثیر اساسی داشت، اما نمی‌شود از تغییرات کارتال گذشت. او با افزودن گولسیانی به ترکیب، در حقیقت خط دفاعی را 5‌نفره کرد و مهم‌تر اینکه فرشاد احمدزاده را به میدان فرستاد؛ بازیکنی که با وجود تحمل انتقادات شدید، حداقل جنگنده و پرتلاش است. احمدزاده در نیمه‌دوم باعث حفظ تعادل نسبی بازی در سمت راست شد، مدافعان حریف را آزار داد و چند کرنر هم گرفت. اجازه بدهید حتی ممانعت کارتال از پنالتی زدن محمدحسین کنعانی‌زادگان را هم به‌حساب تصمیمات درست این مربی بنویسیم. گویا او در بازی با فولاد نتوانست این کار را در مورد علی علیپور انجام بدهد و آن پنالتی از دست رفت، هرچند بعد از مسابقه شخصا مسئولیتش را بر عهده گرفت. با این حال، این بار مداخله او و دادن پنالتی به گولسیانی تدبیر خوبی بود و نشان از اشراف تدریجی کارتال بر تیمش دارد.

برآیند؟
در مجموع هدایت پرسپولیس از سوی کارتال در این مسابقه نکات مثبت و منفی زیادی داشت، اما روشن است که او زمان کوتاهی برای کار در اختیار داشته و با قرعه‌ای به‌شدت دشوار هم مواجه است. بنابراین فعلا باید بردبار بود و اجازه داد این مربی در آرامش کارش را انجام بدهد.