سقف آرزوي فوتبال ما كوتاه شده است

سقف كوتاه آرزوها...

تاريخ ,آموزگار بزرگي است و وقايع و تجربه هاي رسيده از گذشتگان براي همه ملتها مي توان راهبردي براي زيستن بهينه در حال و برنامه ريزي بهتر در آينده زندگيشان داشته باشد .

شايد يكي از درسهائي كه در طول تاريخ بارها از آن ياد شده است اين باشد كه "براي جلو گيري از پيشرفت دياري بايد سقف آرزوهاي مردان آن سرزمين را كوتاه تر كرد" و اين حكايت دقيقا آن چيزي است كه بارها با آن رو به رو شديم و همچنان هم آن را مشاهده مي كنيم كه مصداق واقعي آن داستانهاي فوتبال امروز ما است.

 دوازده سال پيش در جام جهاني 1998 وقتي با يوگوسلاوي با آن نتيجه نزديك باختيم و تيم ايالات متحده را برديم و در برابر آلمان شنيديم كه از قبل در اردوي تيم ملي همه بازيكنان را به گونه اي به اين باور رسانده بودند كه اين آخرين بازي ما است و حتي اين فكر را تقويت نكرده بودند كه شايد بتوانيم با آنها به تساوي برسيم به اين نتيجه رسيديم كه اگر مردان شجاع تري در راس تيم ملي خود داشتيم شايد مي توانستيم به دور دوم جام جهاني رويم .

شايد اين آرزو بزرگ بود اما همين كه اين سقف آرزوي ما بالا تر رفته بود نشان از پيشرفت فوتبال ما داشت و حالا پس از 12 سال نه تنها چنين آرزوئي نداريم بلكه حتي عدم صعود به جام جهاني را هم اتفاق ساده مي دانيم كه هيچ بلكه گروهي با حضور تيم ملي عراق كشوري كه همچنان در آتش تروريسم و اشغال نيروهاي خارجي مي سوزد و تيم امارات كه در همين مسابقات انتخابي جام جهاني از 12 امتياز ممكن 8 امتياز كسب كرديم و تيم كره شمالي را كه هيچگاه بر ما پيروز در مسابقات رسمي نشده است را موسوم به گروه آهنين كرديم .

براستي اگر اين گروه را گروه آهنين بناميم پس گروه استراليا و ژاپن و بحرين چه گروهي است ؟

بايد بگوئيم عقب رفته ايم چون سقف آرزوهايمان پايين آمده است همين اتفاق در عرصه داخلي هم پيش آمده است امروز تيم پرسپوليس همچنان غرق در جشن پيروزي است و گوئي از ياد برده اند اين پرسپوليس همان تيمي است كه در همين استاديوم آزادي تيم المحرق بحرين را برد و قهرمان جام در جام باشگاههاي آسيا شد و يا اين همان پرسپوليسي است كه همچنان داراي بالاترين رتبه تيمهاي باشگاهي ايران در رنكينگ باشگاهي فيفا است .

اما مردان سرخ چنان جشن و پاي كوبي مي كنند كه گوئي به فينال رقابتهاي ليگ قهرمانان باشگاه هاي آسيا رسيدند .

براستي صعود به فينال پس از عبور از سه تيم ليگ يكي كه يكي از بوشهر و ديگري از بندر عباس و سومي از تبريز بود و سپس برد بر صبا كه حداقل نيم ساعت از بازي را با يك بازيكن كمتر بازي مي كرد و آن اتفاقهاي عجيب و غريب و در ورزشگاه مملو از عاشقان سرخ كار سختي بود كه چنين شادماني داشته باشد ؟

 يعني پرسپوليس قرار بود كه در اين جو ورزشگاه به فينال نرود ؟ يعني بايد تصور كنيم سقف آرزوهاي سرخها تا اين حد پايين آمده است ؟

به تيم فولاد گستر نگاه كنيد اين تيم يك تيم ليگ اولي است اما توانسته است كه قدمهاي بزرگي را بردارد اين تيم ذوب آهن قهرمان دور قبل همين مسابقات و نايب قهرمان به خاطر تفاضل گل دور قبل ليگ و تيمي كه بنياد كار و اسكولاري را در دو بازي رفت و برگشت شكست داده و 4 گل به آنها را بزند را برده است .

فولاد گستر تيمي است كه توانسته در جهنمي كه شرايط استاديوم بازيش در برابر مس رفسنجان داشت به نيمه نهائي برسد آيا فولاد گستر نبايد جشنهائي به مراتب بزرگتر از اين مثلا ارتش سرخ داشته باشد ؟

مي گوئيم چرا سقف آرزوهاي فوتبال ما هر روز كوتاهتر مي شود براستي تاريخ راست مي گويد " براي جلوگيري از رشددياري تنها كافي است سقف آرزوها مردم آن سرزمين كوتاه شود