سه 90 دقیقه دشوار پیش روی این بازیکنان پرسپولیس / از حیثیت فوتبالی تان دفاع کنید!

چند سالی است مدام این جمله دردناک را از خودی و غیرخودی می‌شنویم که «این بازیکنان در حد پرسپولیس نیستند.» جمله مثل پتک بر سر بازیکنان امروز فرود می‌آید و البته خود آنها هم پذیرفته‌اند که این تعبیر واقعیت دارد. انگار این جمله آنقدر تکرار شده که دیگر انکار کردنش فایده‌ای ندارد و با اولین حرف پتک بزرگ‌تری روی سر بازیکن فعلی پرسپولیس و مدافعان‌شان فرود می‌آید. در اینکه چقدر همه حق دارند و چه میزان این حرف درست و کامل است ساعت‌ها می‌توان بحث کرد. می‌شود از تغییر نسل و تضعیف نسل در فوتبال کشور گفت، می‌شود به از بین رفتن فوتبال خیابانی و پایان استعدادها اشاره کرد. می‌شود به چندقطبی شدن فوتبال نقبی زد و اینکه دیگر فقط پیراهن پرسپولیس و استقلال دروازه ورود به تیم ملی نیست. می‌توان پول را دلیل آورد و دستمزدها و قراردادهای بالایی که بقیه باشگاه‌ها فراتر از سطح پرسپولیس می‌پردازند. پس وقتی پای پول بیشتر، حاشیه کمتر و رسیدن به پیراهن تیم ملی از راهی دیگر در میان باشد دیگر برای فلان بازیکن شهرستانی که حالا در زمره تاپ‌ترین‌های فوتبال ایران قرار دارد چه انگیزه‌ای برای پیوستن به پرسپولیس باقی می‌ماند؟

حالا تمام اینها را بگذارید کنار قانونمداری باشگاه پرسپولیس (نسبت به مدعیان فعلی بالای جدول) و اینکه دایی و رحیمی نخواستند سقف بودجه باشگاه را بشکنند و حاصل شد تیمی که همه درباره بازیکنانش اتفاق نظر دارند و می‌گویند: «این تیم برای حضور در جمع مدعیان حداقل 6-5 بازیکن خوب در پست‌های مختلف می‌خواهد.» حالا اگر بخواهیم کیفیت بازیکنان صبا، سایپا و نفت تهران را با پرسپولیس مقایسه کنیم دیگر نمی‌توانیم به پتانسیل پایین‌تر مجموعه فعلی اشاره کنیم پس این سوال بزرگ را مطرح می‌کنیم که چرا این سه تیم با بازیکنان نه چندان نامدار و گرانقیمت‌شان هم فوتبال بهتری نسبت به پرسپولیس بازی می‌کنند هم بهتر نتیجه می‌گیرند؟

از بحث حاشیه‌های جورواجور پرسپولیس، مشکلات تیم شامل مصدومیت‌ها و... (که برای هر تیمی پیش می‌آید) که بگذریم یا باید روی بازیکنان زوم کنیم یا کادر فنی.

حالا 7 هفته فوتبالی است که پرسپولیس در کادر فنی‌اش تغییراتی اساسی داده و 9 مسابقه رسمی با این کادر انجام داده اما تغییری در شکل و شمایل این تیم و نتایجش دیده نمی‌شود تا بار دیگر همه نگاه‌ها به بازیکنان پرسپولیس دوخته شود و آنها در مظان اتهام قرار بگیرند، اتهام آنها بی کیفیتی‌شان است و انگار آنها از پایه بازیکن بی‌کیفیت و ضعیفی بوده‌اند که تحت هیچ شرایطی به کار پرسپولیس نخواهند آمد.

اما مشکل بزرگ درست همین جاست، جایی که بازیکن فعلی پرسپولیس مدام پیش خود تکرار می‌کند در اندازه پرسپولیس نیست یا حداقل در مورد بیشتر همبازیانش این نظر را دارد. در واقع او نمی‌داند بسیاری از همبازیان این بازیکن همین تئوری را در صحبت‌های دوستانه درخصوص او مطرح می‌کنند و مجموع این نظریه‌ها همین می‌شود که تقریبا هیچ بازیکنی از این تیم در حد پرسپولیس نیست و شاید همین مساله باعث می‌شود که در پایان بازی اخیر فقط یک نام صدا شود؛ «محسن بنگر».

اما بیایید دقیق‌تر به این بازیکنان نگاه کنیم؛ آیا محمد نوری که زمانی در سپاهان، صبا و همین پرسپولیس رقیب گردن‌کلفتی برای نویدکیا و جباری در پست خودش بود بازیکن بی‌کیفیتی است؟ آیا نورمحمدی کم‌نوسان از مدافعان میانی تیم‌های بالای جدولی چیزی کم دارد؟

هادی نوروزی از محسن دلیر و سجاد شهباززاده که در بالاهای جدول گلزنان هستند بی‌کیفیت‌تر است؟ از توانایی‌های فنی و کارآمدی علی عسگری در پست‌های مختلف می‌توان به راحتی گذشت؟ سوشا و نیلسون دروازه‌بان‌های کمی هستند؟ چند تا مثل عالیشاه و صادقیان در تیم‌های دیگر داریم که قابلیت‌های تاکتیکی، سرعت حمل توپ و تغییر فاز از دفاع به حمله را خوب بلد باشند؟

واقعا خانزاده مدافع خوبی نیست یا کفشگری نمی‌تواند هافبک دفاعی کارگر مفیدی باشد؟ رضا حقیقی فجر یا همان نیم فصل اول حضورش در پرسپولیس را یادتان می‌آید؟ جوان‌های پرسپولیس مثل نوراللهی، کمندانی، فاطمی و قاسمی یا همین شهاب زاهدی که سابقه ملی دارند و همین حالا خیلی‌هایشان مدام در لیست تیم المپیک قرار می‌گیرند به درد نمی‌خورند؟

البته که سطح پرسپولیس، آن پرسپولیس بزرگ دهه 50، 60 و 70 بسیار بالاتر از این اسامی و حتی کیفیت اصلی‌شان است اما مشکل بزرگ اینجا است که این بازیکنان کیفیت اصلی خودشان را هم فراموش کرده‌اند و در تمام بازی‌های این فصل سایه‌ای از خودشان بوده‌اند. شاید این به همان مقایسه‌ها و نظریه‌های تکراری این چند سال اخیر ربط داشته باشد اما هر چه که هست این واقعیت تلخ مهم‌ترین علت در جا زدن پرسپولیس و ادامه نمایش‌های منفعل، خسته‌کننده، پراشتباه و ضعیف بوده است.

عجیب اینکه کادر فنی پرسپولیس هم بعد از حدود دو ماه کار کردن با این بازیکنان با وجود اعتقاد اولیه نسبت به توانایی‌های آنها نتوانسته کیفیت اصلی‌شان را بیدار کند و رسیده به همان نظریه‌ها که برآیندش می‌شود: «از این بازیکنان آبی‌ گرم نخواهد شد و باید دنبال تقویت تیم رفت.»

تغییرات در راه است و قرار شده سه بازیکن خارجی و یک بازیکن داخلی در تعطیلات نیم فصل به پرسپولیس اضافه شوند و به نوعی چهار بازیکن جدید، چهار حریف تازه برای چهار بازیکن فعلی پرسپولیس خواهند بود. تا آمدن و حضور آنها در تیم پرسپولیس سه مسابقه سخت در انتظار این بازیکنان است؛ دربی، بازی با نفت تهران و مسابقه با فولاد خوزستان در تهران. سه مسابقه دشوار با سه تیم بالای جدولی که در خصوص مقایسه کیفیت بازیکنان آنها با نفرات پرسپولیس حرف و حدیث‌های بسیاری مطرح شده است. حالا بازیکنان پرسپولیس که خودشان را به خواب زده‌اند و در مسیر اعتراض، قهر، حرف این طرف و آن طرف بردن، پای شبکه‌های اجتماعی نشستن و... افتاده‌اند فقط سه مسابقه فرصت دارند. آنها یا در این سه هفته از حیثیت فوتبالی‌شان دفاع می‌کنند و نشان می‌دهند آنقدر که درباره‌شان قضاوت می‌شود و آنها را بی‌کیفیت خطاب می‌کنند، به دردنخور نیستند یا مثل مرد سر حرفشان می‌مانند و با ادامه این نمایش‌های ضعیف و تکرار سایه‌ای از خود در این سه مصاف بزرگ ثابت می‌کنند پرسپولیس جای آنها نیست و بهتر است راه تیم‌های کوچکتر را در پیش بگیرند.

نویسنده: محمد قراگزلو