سوپرمن تمام نمی شود

 دو فصل پیش بود که سرمربی الجزیره به او لقب سوپرمن داد؛ لقبی که بعد از گذشت دو فصل کماکان برازنده اوست. کهنه سواری که در آستانه 40 سالگی حالا این نقش را برای تیم یحیی گل محمدی بازی می کند. چهره ای که آشکارا از دو فصل پیش تکیده تر شده و ته ریشی که بیش از سیاهی به سپیدی می زند، نشان می دهد کاپیتان سرخ ها آرام آرام به خط پایان نزدیک می شود اما او در پیرانه سری هم هنوز یک سوپرمن است؛ با همان کیفیت سابق.

در روزهایی که پرسپولیس با برهوت مهاجم و گلزن روبه رو شده و سینه خیز در لیگ پیش می آید، اوست که یک تنه جور تیمش را می کشد. کاپیتانی که در قامت یک سوپرمن علاوه بر وظایف دفاعی، پیش می تازد و راه گلزنی را به گل نزن های تیمش نشان می دهد. تک گل 3 امتیازی برابر تراکتور و تکرار آن برابر مس رفسنجان 6 امتیاز ارزشمند را در مسیر صعب العبور لیگ برتر به تیم یحیی هدیه کرد تا پرسپولیس چراغ خاموش خود را به حوالی صدر برساند. در لیگی که آشکارا کیفیت تیم ها نازل تر از حد تصور است، پرسپولیس از میانه دامگه حواشی کبود و ناکامی نومیدکننده فینال لیگ قهرمانان آسیا دوباره بازگشته و خود را به عنوان یک مدعی همیشگی جا زده. بازگشتی که بیش از همه آن را مدیون سوپرمن سرخ است.

سیدجلال حسینی در فصل جاری نقشی فراتر از یک کاپیتان و یک صخره دفاعی برای پرسپولیس بازی کرده. مردی که در ابتدای فصل شاید کسی چندان روی او حساب نکرده بود اما وقتی شجاع با یک حرکت رونالدینیویی ناگهان پرسپولیس را رها کرد و به قطر رفت، از روی نیمکت آمد تا بسان تمامی این 6 فصل اخیر مرد اصلی خط دفاعی لقب بگیرد. همو که در پیش فصل به بهانه سن و سال زمزمه هایی مبنی بر کنار گذاشتنش از لیست اصلی و حضور در کادر فنی به گوش می رسید و شاید سرمربی پرسپولیس نیز به این ماجرا چندان بی میل نبود اما بی اعتنا به همه این زمزمه های نامهربانانه در لیست ماند تا به وقتش دوباره ثابت کند که دود از کنده بلند می شود و هنوز یک سوپرمن واقعی است.

در بازی برابر پیکان اما سیدجلال این بار نقش خود را تغییر داد و به جای گلزنی دروازه تیمش را نجات داد تا باز هم مرد اول سه امتیاز حساس باشد. در ثانیه های پایانی و خروج اشتباه لک، او بود که ضربه سر مهاجم پیکان را از روی خط دروازه برگرداند تا 3 امتیاز پرسپولیس دست نخورده باقی بماند. او این بار هم مرد اول برد اقتصادی لقب گرفت تا ثابت کند فعلاً تمام نمی شود!