سوگواره هاي نسل «خودسوخته» / آه شما خريدار ندارد آقاي شيث!

1- فصل نقل و انتقالات كلا در فوتبال ايران دوران اعصاب خردكن و دل به همزني است. اين مقطع از سال، معمولا با حرف و حديث هاي ضدونقيض و سرگيجه آور آغاز مي شود و سپس با طرح ارقام حيرت انگيز و ميلياردي، به روح و روان هوادار تهي دست ايراني تعرض مي كند. بعد نوبت به دروغ هاي شاخدار مي رسد؛ از بچگي طرفدار فلان تيم بودم، به خاطر پول اينجا نيامدم يا به عشق مردم اين تصميم را گرفتم. شنونده ها مدتهاست كه اين حرف ها را باور نمي كنند، اما گوينده ها همچنان با برق نگاهي قلابي و نفرت انگيز، بازي در اين تئاتر مصنوعي را ادامه مي دهند تا شايد بتوانند ذره اي از تصوير پول پرست و طماع خودشان را در ذهن مخاطبان تعديل و اصلاح كنند. تازگي ها اما، اين فصل پرآزار و اذيت، يك فينال عذاب آور جديد هم پيدا كرده است؛ آنجا كه بسياري از بازيكنان ناكام و ستاره هاي كاغذي اين فوتبال، پس از كنار گذاشته شدن از باشگاه سابق شان شروع مي كنند به ناله و نفرين كردن و ناسزاوارانه دانستن اين جدايي. اين سال ها، صفحات مطبوعات و خيلي از كانال هاي صوتي و تصويري كشورمان پر بوده اند از اظهار خشم فوتباليست هايي كه گمان مي كنند در تيم سابق شان با آنها خوب رفتار نشده و يا قرار گرفتن شان در ليست مازاد، عادلانه نبوده است. چنان از عمق جان آه مي كشند و تيم قبلي شان را به خدا واگذار مي كنند كه انگار تمام طول فصل را در قامت ستاره هايي تعيين كننده ظاهر شده و تيم هايشان را به جام ها و جاهاي مرغوب و اعلي رسانده اند، اما كسي قدرشان را ندانسته و حكم به عدم تمديد قراردادشان داده اند. خوشبختانه طي اين مدت، همه رقم فوتباليست نفرين كننده با كيفيت هاي گوناگون هم داشته ايم؛ از پيروز قرباني و بهادر عبدي تا يكي مثل مهدي اميرآبادي كه در ضعيف ترين سطح فني ممكن، حتي به بازوبند كاپيتاني آبي پوشان هم رسيد، اما موقع جدايي از اين تيم مدعي شد عمرش را در استقلال تلف كرده است! تازگي ها پرسپوليس ي ها هم با چند پديده خيره كننده مشابه روبه رو شده اند. مازيار زارع كه به طور قطع يكي از ضعيف ترين بازيكنان فصل قبل اين تيم بوده، اخيرا سنت غيرحرفه اي آرزوي موفقيت كردن بازيكنان اروپايي براي تيم هاي شان را خرق كرده و مدعي شده پرسپوليس كهكشاني هم موفق نخواهد شد، چون «آه» او پشت سر اين تيم است! غير از زارع، سرخپوشان براي كاميابي در ليگ دوازدهم بايد از سد ناله و نفرين هاي يك دردمند ديگر هم عبور كنند؛ سوءتفاهمي بزرگ و آزاردهنده به نام شيث رضايي خنكدار!

2- مي گويد كاشاني خيلي مرد بود، اما رويانيان را حلال نمي كنم. مي گويد غير از خانواده خودم، چند خانواده ديگر هم چشم شان به پولي است كه من از پرسپوليس مي گيرم. مي گويد به خاطر پرسپوليس از سه پيشنهاد ليگ برتري ام گذشتم و آخرش هم رفتم ليگ يك كه مجبور نشوم جلوي اين تيم بازي كنم. مي گويد قول داده بودند جريمه ام را ببخشند، اما اين كار را نكردند و مي گويد پرسپوليس ي ها ماشين مرا از پاركينگ خانه ام برده اند. او اما لابه لاي افشاگري هاي كور و «من غريبم» بازي هاي دوست نداشتني اش، فراموش مي كند بگويد خودش با اسم و رسم پرسپوليس چه كرد. مگر لطمه وحشتناكي كه او با انواع و اقسام رفتارهاي غيرموجه اش به اعتبار اين باشگاه بزرگ وارد كرد، از حافظه تاريخ پاك شده است كه وي حالا بخشوده شدن مجازات مالي اش را توقع مي كند؟ مگر نمايش هاي فني رضايي در پرسپوليس چه گلي به سر اين تيم زد كه مسوولان باشگاه به خاطرش بخواهند شيث را نگه دارند و در اين زمينه از سه باشگاه ليگ برتري خواهان او(!) سبقت بگيرند؟ آيا بايد رضايي را حفظ مي كردند تا باز با آن ژست چندش آورش مثل بازي با راه آهن پنالتي مفت بدهد يا مثل مسابقه با الاتحاد، محوطه جريمه تيم خودي را با پارك و تفرجگاه عوضي بگيرد؟ شيث در اين سال ها در پرسپوليس چه كاشت كه حالا برداشتي طلايي را انتظار مي كشد؟ دستاورد او براي اين تيم، چه بود غير از بارها حاشيه سازي، ضعف شديد فني، اخراج پشت اخراج و مدت ها گوشه نشيني؟ شايد اگر قدري انصاف بيشتر در كار بود، يكي مثل شيث رضايي از اعماق قلبش براي برقراري و پايداري پرسپوليس دعا مي خواند؛ چه اينكه دشوار بتوان باشگاه ديگري را در دنياي فوتبال پيدا كرد كه از اعتبار و عظمت خودش مايه بگذارد، به چون اويي شهرت و ثروت ببخشد و در ازايش چيزي جز بدنامي و ناكامي و كسر شأن به چنگ نياورد.

3- كسي چه مي داند؟ شايد سال ها بعد دوباره از ضعف حافظه تاريخي افكار عمومي سود بردند و اين بار امثال شيث رضايي را به عنوان نمادهاي «نسل سوخته» فوتبال ايران ، به مردم قالب كردند. آن روز اما بايد يادمان باشد ستاره هايي كه در درياي بيكران پول و امكانات امروز فوتبال كشورمان شنا كردند و دست آخر، با تني برهنه و دستاني خالي به ساحل فراموشي رسيدند، خودشان بيشتر از هر كس ديگري مسوول اين فاجعه هستند و شايد لقب نسل «خود سوخته» برايشان برازنده تر باشد. مگر شيثي كه امروز از اجبارش براي فروختن ساعت مچي اش حرف مي زند و بابت از دست دادن اتومبيل اهدايي باشگاه پرسپوليس شكايت مي كند، با ماشين آخرين سيستم و ساعت لوكس از حميدآباد ساري به تهران آمد كه حالا بدون آنها معذب باشد؟ او يكي از هزاران نوجوان گرامي روستايي بود كه از شانس «ديده شدن» برخوردار شد و از رهگذر توانايي هايش به چنين مواهبي دست پيدا كرد، اما وقتي استعدادش جنگ تن به تن را به حاشيه هايش باخت، به ناچار بخشي از اين دارايي را از دست داد و چنانچه اين رويه همچنان ادامه بيابد، مجبور است با ديگر داشته هايش هم وداع كند؛ پس جاي اعتراضي باقي نيست. اگر آن يكي فوتباليست ما نمي تواند بر اميال آنچناني اش غلبه كند و با افتادن در دام فلان مخدر، شش ماهه از عرش به فرش مي رسد و يا اگر فلان ستاره خوش بَر و روي ايران از كنار سفره تازه رنگين شده فوتبال مملكت كنار مي رود تا لقمه اش را از گردفروشي به جوانان معصوم هموطنش تامين كند، «جامعه» مقصر بزهكاري آنان نيست و نبايد سوگواره هاي حزن آلودشان را بشنود. بهتر آن است دوستاني كه بي رحمانه بر سر غنايم سرشار و دولتي فوتبال ايران نشسته اند، دست كم مسووليت رفتارهاي خودشان را بپذيرند و اگر همچنان نمي توانند از اين خوان گسترده سهمي متناسب بردارند، حداقل ناله و نفرين شان را براي ديگران به ارث نگذارند.

4- خدا كند اين «آه»ها گيرايي نداشته باشند، وگرنه بيشتر از آه ميليونرهايي مثل شيث رضايي و مازيار زارع ، آه هواداراني اثر مي كند كه آه ندارند با ناله سودا كنند، همه عشق شان را به تيم هاي محبوب شان بسته اندو دست آخر، اميدشان توسط مشتي بازيكن ضعيف و پرحاشيه نااميد مي شود.