سوگ سرخ ناسپاسی / زندگی فقط همین یک غروب نیست

مي گويند مهدي طارمي براي بازگشت به پرسپوليس خواهان عقد قرارداد ششصد هزار دلاري شده است. خدا اين بچه هاي خوب را براي فوتبال ايران حفظ كند؛ پسرهايي كه «محبت» جلوي چشم شان مي ماند و مي دانند با كسي كه از خاك بلندشان كرده، چطور بايد رفتار كنند.

هنوز بيشتر از پنج سال نگذشته، از آن تابستان گرمي كه آقا مهدي فاصله هزار و چهارصد كيلومتري بين بوشهر و اردبيل را قرقر با اتوبوس پشت سر گذاشت تا به تست فنی علي دايي در اردوي پرسپوليس برسد و زندگي اش عوض شود. معلوم نيست طارمی در آن روزگار چیزی از «دلار» می دانست یا نه، اما مي گويند پول همين بليت را هم وكيلش داد؛ داد تا يك خط شكن جديد براي مرزهاي ناسپاسي در تاریخ فوتبال ايران ظهور كند.

بعد از آن گند عظمي، گريز شبانه به تركيه و بازگشت فاجعه باري كه هنوز كل باشگاه دارد تاوانش را مي دهد، شايد طارمي بايد با خواهش و تمنا و قرارداد سفيد به جمع سرخپوشان برمي گشت تا بلكه جبران مافات كند، اما اين قصه مال آنهايي است كه يك جو جنم دارند؛ كساني كه انگشت هاي عسلي را گاز نمي گيرند و حق نان و نمك را مي شناسند. البته كه دنيا فقط مال آدم حسابي ها نيست و بقيه هم حق دارند براي خودشان تصميم بگيرند، اما خبر نيامدن را با دو خط بيانيه صميمانه و احترام آمیز هم مي شود داد؛ نيازي نيست سه روز گوشي ات را روي مديران باشگاهي خاموش كني كه پنج سال پيش براي ملاقات با سطح پايين ترين آنها ثانيه شماري مي كردي.

پرسپولیس اگر ششصد هزار دلار پول یامفت داشت، لابد برانکو را نگه می داشت تا برایش از چوب خشک بازیکن بسازد؛ نه اینکه محتاج نازکشی از تازه به دوران رسیده هایی باشد که دیروزشان را از یاد برده اند و تصور می کنند امروزشان «ابدی» است. نه رفیق؛ به قول معروف زندگی همین یک غروب نیست، صبح هم دارد. نفرین بر جهش طبقاتی، اگر نتیجه اش ظهور امثال طارمی باشد؛ ستاره نسل هیس و ارمغان آور داغ اردوغان که برای تمیزکاری یکی از آخرین تپه هایش، وزارت خارجه مملکت مجبور شد کوپنش را خرج کند.

هر آدمی در این موقعیت لابد سرش را پایین می اندازد و دست و پایش را جمع می کند؛ مشروط بر اینکه در لغتنامه اش اساسا کلماتی مثل حرمت و خجالت وجود داشته باشد. البته که طارمی حق دارد پرسپولیسی ها را قال بگذارد؛ به هر حال گیرنده فایل صوتی تاریخی «حاجی فقط دارم به عشق خودت میام» ماه هاست پشت میله ها رفته و بقیه هم لابد ارزشی ندارند. به به که چه پسری...