سیاست یا کسالت؟

پرسپولیس درحالی که شانس برد برابر تراکتورسازی را داشت، نهایتا با دریافت یک گل دیرهنگام برابر این تیم تن به تساوی داد تا قهرمانی احتمالی اش همچنان به تعویق بیفتد. این سومین مساوی پی درپی سرخپوشان در 3 بازی گذشته است. آنها پیش‎تر برابر ذوب آهن و سپاهان هم با نتیجه مساوی بدون گل متوقف شده بودند. پرسپولیس در این 3 بازی فقط یک گل به ثمر رسانده که آن هم روی ضربه شروع مجدد بوده است؛ درست مثل تک گل قرمزها برابر الاهلی عربستان که روی کاشته به دست آمد. حالا این موارد هواداران پرسپولیس را نگران کرده است. آنها می ترسند این افول، نمایی از پایان عصر برانکو در تیم باشد. به ماجراهای چند بازی اخیر پرسپولیس از دو زاویه می توان نگاه کرد.

نگاه بدبینانه؛ کسالت
پرسپولیس شاداب بازی نمی کند. این تیم در داربی تهران یک گل زد و 90دقیقه دفاع کرد. آن روز استراتژی قرمزها موفق بود و تنش های رختکن استقلال به این تیم برای کسب 3امتیاز کمک کرد، اما روز بازی با تراکتورسازی اتفاقی دیگر رخ داد و وقوع اشتباه از سوی مدافعان، 2امتیاز حیاتی از تیم گرفت. به هر حال شما همیشه نمی توانید روی عملکرد بدون نقص ساختار دفاعی حساب کنید و درست به همین دلیل است که می گویند یک گل هرگز تضمینی برای کسب پیروزی نیست. شاید اگر در 10دقیقه پایانی و در جو منقلب شده ورزشگاه تبریز شاگردان برانکو گل دوم را هم دریافت می کردند، الان وضع برای این تیم به مراتب بدتر شده بود. آنها در نیمه اول دیدار با ذوب آهن هم خوش شانسی هایی داشتند، درست مثل اقبال بلندشان در بازی با سپاهان که باعث شد ضربه سر سیاوش یزدانی با فاصله اندکی از کنار دروازه بیرون برود. هر کدام از این توپ ها اگر گل می شد شاید سرنوشت فصل را عوض می کرد. بنابراین امروز می شود سؤال کرد پرسپولیس چرا به جای هجوم و تعیین نتیجه با گلزنی، این اواخر مدام دنبال حفظ دروازه خودی و قناعت به حداقل ها بوده است؟ قطعا بخشی از این داستان به کم زهر بودن خط حمله سرخپوشان مربوط می شود. علی علیپور خسته شده و این اواخر به وضوح افت کرده، منشا را فروخته اند و بودیمیر هم یک بازی راه می رود و دو بازی استراحت می کند. سروش رفیعی کمتر به میدان می‎رود، ترابی هنوز به آن ستاره «بازی در بیار» تبدیل نشده و به هر حال حضور احمد نوراللهی تدافعی در پست وینگر راست هم کمی از قابلیت های تهاجمی تیم کم می کند. در این شرایط اگر پرسپولیس قهرمان لیگ شود، بیشتر باید ممنون سایر رقبا باشد که امتیازات کلیدی زیادی را از دست دادند. در این صورت سرخپوشان برای تداوم موفقیت هایشان در آینده باید فکری اساسی تر بکنند.

نگاه خوش بینانه؛ سیاست
نگاه دیگر این است که تصور کنیم پرسپولیسی ها در چند مسابقه اخیر با اشراف بر شرایط جدول آگاهانه از انجام بازی ریسکی، انتحاری و انرژی بر صرف نظر کرده اند. در حقیقت 3 باخت متوالی تراکتورسازی، شرایط جدول را به طور کامل تغییر داد و پرسپولیس فهمید که با به خرج دادن کمی سیاست و کسب امتیازات حداقلی هم قادر به هت تریک قهرمانی است. مخصوصا در بازی با سپاهان این موضوع به وضوح دیده شد. سرخپوشان می دانستند که اگر به سپاهان ببازند این تیم به فاصله دو امتیازی آنها خواهد رسید و در این صورت حتی با تساوی برابر تراکتورسازی هم قهرمانی شان شدیدا به خطر می افتد. بنابراین با تیم قلعه نویی مدارا کردند و در تبریز هم دنبال یک امتیاز بودند؛ امتیازی که کمک می کند آنها حالا فقط با کسب 4امتیاز از 2 بازی آخر برابر ماشین سازی و پارس جنوبی جم، دوازدهمین قهرمانی تاریخ باشگاه را قطعی کنند. به هر حال پرسپولیس در دو سال گذشته بسیار بیشتر از همه تیم های ایرانی بازی کرده و در همین دو مسابقه آخر هم برابر سپاهان و تراکتور ایستاد که امسال در آسیا نبودند و فقط روی مسابقات داخلی تمرکز داشتند. خوش بین ترها می توانند به بازی برگشت پرسپولیس با الاهلی عربستان اشاره کنند؛ مسابقه ای که اگرچه با شکست تیم همراه شد، اما سرخپوشان نمایش باطراوتی داشتند و شاید چیزی حدود 10موقعیت گلزنی از دست دادند. شاید به تعبیری بتوان گفت پرسپولیس اگر نیاز ضروری داشته باشد، روی دیگر فوتبالش را نشان می دهد. حالا باید صبر کنیم و عیار این نگاه دوم را دوشنبه شب در دیدار با پاختاکور ازبکستان محک بزنیم؛ مسابقه ای که سرخ ها به 3امتیازش نیاز حیاتی دارند. باید ببینیم آیا آن روز، سکانسی از پرسپولیس تماشایی اکران می شود یا دیگر از این خبرها نیست؟