سیستمی که جونیور آورد هم می رود؟

جونیور براندائو که به نماد اهمال در خرید خارجی در فوتبال ایران تبدیل شد با سلام و صلوات با پرسپولیس فسخ کرد و شاید برای همیشه ایران را ترک می کند. نکته جالب اما این که او در مصاحبه اش با سایت باشگاه پرسپولیس ابراز امیدواری کرد که روزی به فوتبال ایران بازخواهد گشت و توانایی های فنی خود را به نمایش خواهد گذاشت. او حق دارد اگر چنین می گوید؛ چرا که در همین مدت کوتاه حضورش در ایران متوجه سیستم پر عیب و نقص ما در خرید بازیکن شده است. سیستمی که از آن بعید نیست چند سال دیگر و در تیمی دیگر دوباره بتواند امکان حضور یکی از عجیب ترین بازیکنان تاریخ لیگ برتر را فراهم کند.

جونیور فعلا رفت و مدیران باشگاه پرسپولیس هم سینه ستبر کردند که این اتفاق با حداقل هزینه صورت گرفته و جونیور یک دردسر تازه برای پرسپولیس ایجاد نخواهد کرد. جونیور تمام شد اما این روش پرابهام در خرید بازیکن هم تمام می شود؟ همین سیستم معیوب و پراشکال که در آن واسطه ها می توانند گنجشک را رنگ کرده وآن را با قیمت گزافی به جای قناری قالب کنند. جونیور می توانست مثل بودیمیر مصالحه نکند و با حق فسخی که اجازه اش را داشت بعد از شکایت به فیفا به تمام پول قراردادش که بیش از500 هزار دلار بود برسد. خوشبختانه این پرونده همین جا ختم به خیر شد اما حضور سه ماهه این برزیلی به شدت بی کیفیت هزینه گزافی روی دست باشگاه پرسپولیس گذاشت. جونیور در حالی از پرسپولیس رفت که 252 هزار دلار از این باشگاه پول گرفت؛ رقمی که با توجه به هزینه اقامت سه ماهه اش در تهران چیزی بیش از 3 میلیارد تومان خرج روی دست قرمزها گذاشت.

در این مدت جونیور در مجموع رقابت های لیگ و حذفی 370 دقیقه برای پرسپولیس بازی کرد که چنانچه دقیق محاسبه کنید می بینید او برای هر دقیقه بازی در پرسپولیس 7 میلیون و 837 هزار تومان پول گرفته است! نگرانی زمانی بیشتر می شود که گویی قرار نیست جایی این معضل حل شود. همین پرسپولیس هنوز ماجرای خریدهای اوکراینی در عصر طاهری و برانکو را فراموش نکرده است. فقط تفاوت امروز و آن دوره در این است که آن زمان تیم جام می آورد و کسی خیلی پیگیر آن نیمکت نشین های پرخرج نمی شد. موضوع فقط پرسپولیس نیست. استقلال همین اواخر توانست پرونده پروپییچ را در فیفا ببندد و همین حالا هم لیست تیم های لیگ برتر پراز سیاهه بازیکنانی است که خریده شده اند اما بازی نمی کنند؛ بازیکنانی که عموما هزینه گزافی روی دست باشگاه خود گذاشته اند و کارآمدی فنی چندانی هم نداشته اند. شاید تنها تفاوت آنها با جونیور آن است که زیر ذره بین رسانه ها قرار ندارند و ایجنت و مدیر و بازیکن با خیال راحت به خرج کردن پول باد آورده خود مشغولند.