شبي كه كوه تعصب گفت «پشيمانم»!

1- مجتبي محرمي در فوتبال ايران سمبل «تعصب» است. نسلي كه بازي هاي او را ديده و با نفسش نفس كشيده، عرق بالاي او به پيراهن تيم باشگاهي اش را به خوبي به ياد مي آورد و البته اين وفاداري، چنان شهره آفاق بود كه بعدها بچه هاي «مجتبي نديده» هم از غيرت او ياد مي كردند و حتي گاهي او را به انتقام كشي از حريف، داور يا بي تعصب هاي خودي فرا مي خواندند. نه براي محرمي صفتي بامسماتر از متعصب يافت مي شود و نه مي توان براي پايبندي به لباس تيم، نمونه اي بهتر از شماره 8 اسبق سرخپوشان پيدا كرد. مدت هاست كه مردم و رسانه ها در مواجهه با بازيكنان پول پرست، بي هويت و جفاكار كنوني فوتبال ايران ، عشق و علاقه امثال محرمي را به رخ آنها مي كشند. در اين سال ها، همه ما چشم انتظار يك مجتباي تازه بوديم تا نشان بدهد نسل عاشق ها هنوز در فوتبال ايران منقرض نشده و مي توان آدم هايي را ديد كه مردانه و صادقانه به اسم و رسم تيمي كه برايش توپ مي زنند، دل بسته اند و به راحتي از آن دست نمي كشند. آخرين رگه هاي اين كورسوي اميد اما، دوشنبه شب به يأسي ابدي تبديل شد. فراز تاريخي گفت وگوي دوست داشتني فردوسي پور و محرمي، نه بحث كنايه آميز آنها در مورد «شرط بندي»هاي مجتبي در دوران بازيگري اش بود و نه به موعظه هاي بي اثر مجري نود اختصاص داشت؛ مهم ترين بخش اين مصاحبه، بي گمان جايي بود كه ياغي مو سپيد كرده فوتبال ما، دو دهه بعد از وفاداري كم نظيرش به لباس پرسپوليس، در پربيننده ترين برنامه تلويزيون ايران اعتراف كرد اشتباه كرده و حالا «پشيمان» است كه پيشنهاد كشاورز را رد كرده. شبي كه عاشق ها از عشق شان اعلام برائت مي كنند، آيا شب مرگ فوتبال ايران نيست؟

2- « مجتبي محرمي »، محصول خواست سراسري فوتبال دوستان ايراني از ستاره هاي شان بود، براي وفادار ماندن به لباس تيم هاي محبوب باشگاهي شان. خيلي ها همان زمان هم به اين ميل عمومي تن ندادند و به تيم هاي متمول نوظهور پيوستند يا سر از كشورهاي حاشيه خليج فارس درآوردند. در اين شرايط محرمي يكي از نوادر روزگار بود كه به پيمان نانوشته اش با مردم وفادار ماند و براي شاد كردن آنها، هزينه اي به اندازه قمار بر سر آينده اش پرداخت. امروز اما، سوال اساسي اين است كه جامعه فوتبال ما با آخرين «عاشق» واقعي اش چه كرده؟ آيا تصوير غبار گرفته اي كه دوشنبه شب از مجتبي محرمي ديديم، همان تابلوي قشنگي است كه قصد داشتيم از ستاره دوست داشتني مان تصوير كنيم؟ آيا آنچه ما به مجتبي پرداختيم ، دستمزد متناسبي بود براي فداكاري و از خود گذشتگي هاي او؟ زماني كه ما به او احتياج داشتيم و دل مان مي خواست در كنارمان باشد و به سمبل وفاداري در فوتبال ايران تبديل شود، محرمي اين تقاضا را پذيرفت و بابت اجابتش، قيمت سنگيني هم پرداخت. با اين وجود، وقتي او به ما نياز پيدا كرد، همه مان تنها گذاشتيمش؛ مديران و مسوولان مان با نابخردي ها و بي معرفتي هاي شان و جماعت فوتبال دوست هم با فراموشكاري هاي شان. آيا ما در محو محرمي كم مقصر بوديم؟ مايي كه به جاي تمجيد از توانايي هاي فني بالايش، هر بار با يادآوري شيطنت هايش به وجد آمديم و به جاي تجليل از وفاداري هايش، به ستايش از هنجارشكني هايش پرداختيم .

3- تضاد تاريخي عشق و عقل در ايران، پايان ناپذير به نظر مي رسد. اينجا انگار انتخاب هر كدام از آنها، ناگزير به فنا شدن ديگري مي انجامد. اگر در ايتاليا، تعصب گابريل باتيستوتا به فيورنتينا باعث شد تا ضمن جاودانه شدنش در قلب مردم فلورانس، مجسمه اش را هم بسازند و كاري كنند كه تا آخر عمرش بي نياز باشد يا اگر در اسپانيا علاقه مثال زدني يوهان كرويف را با ابدي كردن جايگاهش در بارسلونا پاسخ دادند، در ايران متعصب ها اغلب سرنوشت شومي داشته اند. نگاهي به آنچه بر محرمي و محرمي ها گذشت، يادمان مي آورد ما هواي عاشق هاي مان را نداشتيم. تنهايي و تاريكي روزگار اكنون آنها، محصول حافظه ضعيف تاريخي ماست؛ مايي كه فراموش مان شد پاي آدم هايي كه كنارمان ماندند بايستيم و تصوير باشكوه شان را به روزمرگي هاي مبتذل نفروشيم.

4- مجتبي محرمي ، الگويي است براي نشدن و سرمشقي است براي ننوشتن. وقتي كوه تعصب با آن همه توانايي فني منحصر به فرد، از وفادار ماندن به تعصبات باشگاهي اش ابراز ندامت مي كند، ستاره هاي امروز كه اغلب آفتاب دو روزه اند چرا بايد راه او را دنبال كنند؟ اين فوتبال ديگر « مجتبي محرمي » به خودش نخواهد ديد. وقتي همان يكي را هم پشيمان كرده ايم، ديگران چرا بايد در مسيري گام بگذارند كه عاقبتش، نشستن روبه روي مجري نود و تحمل دلسوزي هاي بي نتيجه اوست؟!