شب شك، شب شرم

نمايش استثنايي ژاپن برابر بلژيك، چشم جهانيان را خيره كرد. البته اگر نظر صداوسيماي ما را بخواهيد، احتمالا هنوز كل دنيا دارند به تكل اميد ابراهيمي و لايي وحيد اميري و دراز كشيدن بازيكنان ايران روي خط دروازه و ژانگولر بازي ميلاد محمدي موقع پرتاب اوت فكر مي كنند و به قول محمدحسين ميثاقي روزي هزار بار با خودشان مي گويند: «ايران جام جهاني را از دست نداد، جام جهاني ايران را از دست داد!» خوشبختانه اما دنياي بيرون از تلويزيون دولتي ايران تابع قواعد ديگري است. ما حالا يك تيم فراموش شده هستيم؛ يك بازنده زشت كه اگر صرفا به خاطر سختكوشي بازيكنانش تا حدي مورد تحسين و توجه بود، حالا عميقا زير سايه رقباي شرقي اش رفته؛ از كره اي كه آلمان بزرگ را با دو گل شكست داد و همان هم براي مردمش كافي نبود تا ژاپن كه در «روستوف آرنا» رسما قيامت به پا كرد. برگرديد به لحظاتي كه تازه تركيب دو تيم اعلام شده بود و مجريان شبكه سه با نام بردن از هر ستاره بلژيك به سرنوشت شومي فكر مي كردند كه انتظار ژاپن را مي كشد. دو ساعت بعد اما سامورايي ها چنان ستودني و سربلند از اين ميدان بيرون آمدند كه عادل فردوسي پور هم ناچار شد اعتراف كند اين بهترين نمايش آسيايي ها در جام بوده است. نه عادل خان؛ بهترين نمايش قاره كهن، هنوز همان بازي ايران و مراكش است كه شما هر سه دقيقه يك بار آرزو مي كردي زودتر به پايان برسد، اما آخرش گل به خودي بادآورده بازيكنان حريف، غريو «جونم كي روش» را در محوطه جام جم طنين انداز كرد!

ژاپن فقط در طول 90 دقيقه رويارويي اش با بلژيك تقريبا به اندازه هر سه بازي ايران در جام جهاني پاس سالم داد، موقعيت درست كرد، ضربه در چارچوب داشت و گل زد! به جرات مي توان گفت اگر بحث ميانگين قدي پايين آنها نبود و دو گل اول را به خاطر اين نقصان فيزيكي دريافت نمي كردند، بلژيك راه فراري از اين مهلكه نداشت، اما افسوس كه جدال نابرابر در توپ هاي هوايي، ژاپن زيبا را كشت. با اين وجود آنها هر چه را «آسمان» دريغ كرده بود، در «زمين» با همت و سختكوشي خودشان به دست آوردند و با ارايه فوتبال زيبا، جسورانه و تهاجمي نفس آماده ترين تيم حال حاضر دنيا را با همه ستاره هاي ليگ برتري اش به شماره انداختند. ما اما هنوز سالي دو ميليون يورو توي جيب آقاي كي روش مي ريزيم كه بالا تا پايين اين فوتبال را به فحش بكشد، براي تمام مملكت تكليف تعيين كند و آخرش با دفاع فشرده يازده نفره، دنبال آن باشد كه شايد يك لحظه بخت مدد كرد و اوت دستي و كرنر به داد تيمي رسيد كه بعد از اين همه سال در حوزه فني هيچ حرفي براي گفتن ندارد؛ تيمي كسالت بار كه يك دو جين ستاره تهاجمي حال حاضر فوتبال ايران را تلف كرده و طوري بازي مي كند كه مهاجم نوكش بيشتر در هجده قدم خودمان لمس توپ دارد تا محوطه جريمه حريف!

مي گويند ما را با ژاپن مقايسه نكنيد چون آنها برنامه طولاني مدت براي پيشرفت داشته اند، ما را با كره مقايسه نكنيد چون امكانات آنها زياد است، ما را با استراليا مقايسه نكنيد چون آنها از يك قاره ديگر آمده اند، ما را با مراكش مقايسه نكنيد چون لژيونرهاي آنها در باشگاه هاي بزرگتري توپ مي زنند... خب اگر قرار است ما هيچ وقت با هيچ كجا قابل مقايسه نباشيم و هرگز هم بهتر نشويم، پس چرا سالي 30 ميليارد تومان هزينه اعضاي كادرفني مي كنيم و 800 هزار دلار از پاداش صعود به جام جهاني را هم جرينگي توي حساب كي روش مي ريزيم؟ براي اينكه هر روز كج خلقي و جنگ و جدل هاي بي پايان او را تحمل كنيم؟ آقا اصلا اجازه هست ما خودمان را با سوريه مقايسه كنيم؟ چطور سوري ها وقتي براي صعود به برد نياز دارند، در تهران دو گل به ما مي زنند و در سيدني با آن نمايش حيرت انگيز بازي پلي آف با استراليا را به وقت هاي اضافه مي كشند، اما ما نمي توانيم جلوي پرتغال و مراكش پنج دقيقه اينطور بازي كنيم؟ سوريه جنگ زده استراليا را در خاك خودش توي قوطي كرده بود و اگر شوت دقيقه 120 بازيكن اين تيم به تير دروازه نمي خورد، شايد الان آنها هم ميهمان جام جهاني بودند، ما اما هنوز تنها چيزهايي كه براي افتخار داريم، دست و پا زدن بازيكنان مان جلوي دروازه خودي و البته كت كندن و دعوا راه انداختن سرمربي گرانقيمت مان است. ميلاد محمدي 10 دقيقه بعد از حضور در زمين نمي تواند ساده ترين ضربه ممكن را به توپ بزند و آن را ناشيانه چند متر جلو مي اندازد، اما ما بدون تامل در اين نقص واضح فني، از دويدن ميلاد به دنبال توپ با چشم هاي بسته قاب افتخار مي سازيم و «بچه هاي آسمان2» را در فضاي مجازي اكران مي كنيم؛ به راستي جوگيري تا كجا؟

كولاك ژاپن، فرياد ركود و رخوت فوتبال ماست. انصافا در تمام طول اين هفت سال كي ديديد ايران به اندازه پنج دقيقه از نمايش دوشنبه شب سامورايي ها را تكرار كند؟ كي و مقابل كدام حريف درجه سه و چهار ديديد كه تيم ما شلاقي و پياپي، از چپ و راست حمله كند و نفس رقيبش را بگيرد؟ يعني در اين تمام اين دنيا هيچ تيمي نبوده كه ما غير از ضدحمله و اوت دست و كاشته از راه ديگري زور گل زدن به آن را داشته باشيم؟  حوصله مردم را سر بردند از بس كه هر بار گفتند مشكل ايران نداشتن امكانات و بازي دوستانه است. اين حرفها شايد تا حدي درست باشد، اما فراموش نكنيم مختصر امكانات سخت افزاري فراهم شده در اين سال ها در تاريخ فوتبال ملي ما بي سابقه بوده و به علاوه فرصت بي نظير اعطا شده به كادرفني فعلي مي توانسته بخشي از آن كم وكاستي ها را جبران كند. بحث مسابقات تداركاتي البته جالب تر است؛ جايي كه در همين جام نمايش هاي قابل اعتناي كرواسي و مكزيك را مي بينيم و ياد حرف هاي حميدرضا آصفي مي افتيم كه گفته بود وزارت خارجه امكان برگزاري بازي رايگان با اين تيم ها را فراهم كرد، اما كي روش نپذيرفت! كسي چه مي داند؛ شايد كارلوس ميل داشته همه بازي هاي دوستانه تيم ملي صرفا از كانال همان ايجنتي جور شود كه حتي در نشست هاي خبري تيم ملي هم مفتخرانه كنار سرمربي ما مي نشست. حالا چه باك كه كرواسي را از دست بدهيم و سيرالئون را جانشين آن كنيم؟ عوضش بعدا مي توانيم غر بزنيم كه چون بازي دوستانه نداشتيم مثل كره و ژاپن و استراليا بازي نكرديم. ملت كم توقع هم كه آماده بخشودن و پايكوبي...!