شجاع، سروش و منفعت گرایی فوتبالیست ایرانی

شجاع خلیل زاده پارسال یکی از بهترین بازیکنان پرسپولیس بود و نقش مهمی در سومین قهرمانی پیاپی سرخپوشان ایفا کرد. انصافا امسال هم او قراردادش را زودتر و ساده تر از همه تمدید کرد؛ حتی بی آنکه منتظر روشن شدن تکلیف برانکو ایوانکوویچ بماند. مسلما شجاع را بابت همه اینها می شود تحسین کرد اما وقتی مصاحبه همین آدم را در مورد لیست مازاد پرسپولیس می خوانی، ذهنیت آماتور او حسابی توی ذوق می زند. در تازه ترین اظهاراتش، شجاع پرده ای دیگر از تفکر منفعت گرایانه فوتبالیست های ایرانی را به رخ می کشد؛ جماعتی که از فوتبال حرفه ای فقط پولش را دوست دارند و زیاد مایل نیستند به جنبه های دیگر آن تن بدهند. استاد که دوست صمیمی سروش رفیعی است، از حال بد هم خانه اش حرف زده و اینکه باشگاه نباید اسم بازیکنان مازاد را اینقدر دیر اعلام می کرد؛ اما آیا این قبیل دلسوزی ها تناسبی با اصول فوتبال مدرن، بی رحم و حرفه ای امروز دارد؟

مسئله بسیار ساده است. گابریل کالدرون باید مدتی با تیمش کار می کرد تا تشخیص بدهد کدام بازیکن به کار او می آید و کدام نه؛ لابد از نظر شجاع و رفقا، مربی آرژانتینی علم غیب داشت و مثلا قبل از انعقاد قرارداد با پرسپولیس باید به مدیران باشگاه می گفت: «سروش زیاد با توپ کار می کند. به درد من نمی خورد. بنده خدا را زودتر ردش کنید برود تا از فهرست بقیه تیم ها جا نمانده!». این وسط چون ایرج عرب عامل اصلی قطع همکاری با برانکو لقب گرفته و دیوارش کوتاه شده، برخی تلاش می کنند حتی حذف رفیعی یا مصلح را هم به او نسبت بدهند، درحالی که شایان اصلا با توافق خود عرب قراردادش را تمدید کرد. مگر مدیرعامل پرسپولیس «مجنون» است که بازیکنی را نگه دارد، بعد از 3 هفته او را رد کند و بابت یک امضا، چند صد میلیون پول بدهد؟ بنابراین ساده است که نه جدایی مصلح به ابتکار او انجام شده و نه مازادشدن رفیعی. اشتباه بزرگ عرب شاید تنها جذب یکی، دو بازیکن اضافی مثل فرشاد احمدزاده و کنعانی زادگان بود که لیست را بیهوده پر کرد. کریم باقری می گوید همه خریدهای فصل جدید منهای احمدزاده با نظر خود کالدرون انجام شد و البته2بازی دوستانه اخیر نشان می دهد فرشاد جفاکار هم لااقل از نظر فنی توجه مربی آرژانتینی را جلب کرده. با این همه بیایید دست بالا را بگیریم و فرض کنیم هیچ کدام از این نفرات به درد تیم نمی خورند؛ خب سؤال اینجاست که چرا یکی مثل سروش رفیعی نباید بتواند چنان گلیم خودش را از آب بیرون بکشد که جنگ بقا در پرسپولیس را از رقبایی مثل ربیع خواه، ماهینی، عالیشاه یا دیگران ببرد؟ آیا هم خانه آقای خلیل زاده بهترین بازیکن تاریخ فوتبال جهان است و هرچه عیب وجود دارد، متوجه عرب و کالدرون و زمین و زمان است.

فوتبال حرفه ای یعنی همین؛ همانقدر که راحت و رؤیایی بالا می برد، ممکن است آسان و کابوس وار هم بر زمین بکوبد. همین امروز هزار مثال در فوتبال روز دنیا وجود دارد از بازیکنان سرشناسی که رسما از سوی تیم های شان پس زده شده اند، اما باشگاه نه تنها در پی آزادکردن آنها با پرداخت غرامت توافقی نیست، بلکه به معاوضه یا درآمدزایی از جدایی این نفرات فکر می کند. رفتار رئال مادرید با گرت بیل یا خامس را ببینید و نیز سیاست بارسلونا در قبال کوتینیو را. این بازیکنان حتی به خواب امثال سروش و شایان هم نمی آیند اما قواعد فوتبال حرفه ای را پذیرفته اند و فعلا زیرنظر مربیانی تمرین می کنند که اولویت شان حفظ اینها نیست. بازیکنان ما اما از فوتبال حرفه ای فقط بخش شیرین دستمزد میلیاردی اش را دوست دارند. خوب است همین حضرات توضیح بدهند کجای دنیا بازیکن حق دارد مخصوصا در فصل کلیدی نقل وانتقالات علیه مدیران باشگاه صحبت کند و دست به تضعیف موقعیت آنها بزند؟