شريك جرمي به نام وزارت ورزش / فصل «دايي كشون» رسيد!

1- ايران سرزمين نوسانات پرشمار اجتماعي است. اينجا غريوهاي «زنده باد» و «مرده باد» تنها يك تار مو با هم فاصله دارند. در بافت فرهنگي متزلزل و هيجان زده جامعه ايراني، مي تواني امروز قهرمان باشي و فردا جنايتكار، امروز اسوه اخلاق باشي و فردا اهريمني بدكردار، امروز قلب تپنده مردمت باشي و فردا، غده اي چركين كه علاجش تيغ بي رحم جراحي است. اينجا عادت سرك كشيدن به زندگي خصوصي مردم، هنرپيشه اي را از عرش به فرش مي كشد و بعد غليان حس عذاب وجدان، استارت انواع و اقسام كمپين هاي حمايتي را مي زند. اينجا جواد خياباني بدترين گزارشگر همه ادوار تاريخ است، اما ظرف تنها 30 ثانيه به خرج چهارگلوله اشك، ناگهان به قهرمان ملي با صدايي گرم و شيرين تبديل مي شود. ما از تبار افراطيم. براي مان سخت يا حتي غيرممكن است كه منصفانه و با وسواس به قضاوت در مورد پديده هاي مختلف بنشينيم و ابعاد خوب و بد آنها را با چاشني عدالت داوري كنيم. شايد حق با ترانه سراي ساختمان پزشكان بود، وقتي مي سرود: «چه آسون بهترين مي شي، چه آسون تر يه بيهوده»!

2- تنها چهار هفته نتيجه نگرفتن در مسابقات فشرده ليگ برتر كافي بود تا علي دايي به سرعت از افلاك به خاك كشيده شود. مردي كه ابتداي فصل با اعمال تحولات گسترده در پرسپوليس توانست اين تيم را بعد از سال ها دوباره در قواره هاي يك مدعي مطرح كند، حالا آماج حملات منتقدان و هواداران قرار گرفته است؛ برخي استعفاي آني اش را مي طلبند، برخي كمبودهاي فني اش را به غلو شده ترين شكل ممكن به رخش مي كشند و برخي براي عريان كردن خشم شان از او، عكس هاي قد و نيم قد از دنيزلي و قطبي و گل محمدي را به افتخارش آپلود مي كنند. انگار نه انگار اين همان آدمي است كه دو ماه پيش با رساندن تيمش به قهرماني نيم فصل، كم مانده بود قباي «قديس» به تن كند. آنچه مسلم است اينكه علي دايي نه آن روز سزاوار آن همه ستايش چشم بسته بود و نه امروز لايق اين همه طعن و لعن به شمار مي رود. او يك مربي فوتبال است، با آميزه اي از نقاط ضعف و قوت كه در جاي خودشان بايد مورد بررسي قرار بگيرند. بله؛ مي توان از ضعف دايي در بازيخواني حريف گفت، از كم تواني اش در كوچينگ حين مسابقه حرف زد، از تعويض هاي ناكارآمدش يا اعتقاد لجوجانه اش به يكي مثل سيدصالحي گله كرد يا از اين ضعف تكراري او پرده برداشت كه همچنان وقتي تيمش گل مي خورد، شوكه مي شود و به گوشه اي مي خزد تا دقايق باقي مانده تلف شوند. همه اينها و خيلي از مسايل ديگر از جمله كم وكاستي هاي فني دايي هستند، اما آيا منصفانه است كه با چند ناكامي، نيمه پر ليوان را از ياد ببريم و نقاط قوت سرمربي پرسپوليس را ناديده بگيريم؟

3- ابتداي فصل وقتي اخبار مربوط به نقل وانتقالات تيم ها منتشر مي شد، موجي از نگراني اردوگاه هواداران پرسپوليس را فرا گرفته بود و اين دقيقا همان چيزي است كه اين روزها انگار كسي به يادش نمي آورد. در ازاي ستارگان ريز و درشتي كه استقلالي ها مي گرفتند، پرسپوليس دايي رو به جذب جوانان آورده بود؛ ستاره هاي تازه نفسي كه سرآمدشان صادقيان و عاليشاه بودند و البته بعدتر با نهايي شدن انتقال مسلمان در ازاي دو جوان ديگر پرسپوليس -خانزاده وغريبي- اين پروسه تكميل شد. آن روزها كسي باورش نمي شد امثال سيدصالحي، ميثم حسيني و مهرداد كفشگري در اين تيم فيكس شوند و پرسپوليس را به جمع مدعيان بيفزايند، اما نه تنها اين اتفاق رخ داد، بلكه حريف ديرينه با انبوهي از نام هاي بزرگ به كسب  دو تساوي برابر سرخپوشان مباهات كرد! جماعتي كه امروز تيشه به ريشه پرسپوليس و دايي مي زنند، گويا فراموش كرده اند كه قرار بود او مجري طرح جوانگرايي تيم محبوب شان باشد. آيا اجراي چنين پروژه اي بدون صبر و شكيبايي هواداران ممكن است؟ امروز دايي بايد برود تا فردا دوباره يك مشت بازيكن جديد با مربي و مديرعامل جديد بيايند، قصه كليشه اي سال هاي گذشته را تكرار كنند و بعد از ناكامي فحش بخورند و بروند؟ چرا وقتي خود دايي هست، صداي حمايت از او نيست و وقتي خود او نيست، تكرار اسمش كابوس كادر فني تيم مي شود؟ اين دور تسلسل كي قرار است باطل شود؟ وجه شگفت انگيزتر ماجرا اين است؛ جماعتي كه حتي باخت به گسترش فولاد را تاب نمي آورند و فورا به صرافت ريشه كن كردن عامل باخت مي افتند، بعد از هر داربي گله مي كنند كه چرا تيم محبوب شان اينقدر محافظه كارانه در اين بازي به ميدان مي رود! شما كه شكست در يك مسابقه عادي را تحمل نمي كنيد، با ناكامي در داربي چه خواهيد كرد؟

4- هنوز يك جام حذفي و شش هفته از مسابقات ليگ برتر باقي مانده است، اما هر اتفاقي در اين مدت براي اين تيم رخ بدهد، دايي و شاگردانش بايد حفظ شوند و راهي را كه شروع كرده اند ادامه بدهند. رسيدن به صبح، محتاج بردباري در سياهي شب است. اين وسط بدون شك وزارت ورزش هم نقش تعيين كننده اي در معادلات سرخپوشان بازي مي كند؛ مجموعه اي كه فعلا با اظهارات عجيب گودرزي در مورد بي اهميت بودن سرنوشت پرسپوليس، نشان داده فرسنگ ها با آنچه مردم از آن توقع دارند، فاصله دارد. در سكوت مرگبار همين وزارتخانه است كه حالا علي پروين براي هزارمين بار با شعار «آمديم تيم را به جايگاه واقعي اش برسانيم» پست مي گيرد و كار دايي را براي ادامه راه دشوارتر مي كند. كاش آقايان زودتر به خودشان بيايند و شريك جرم تباه شدن آينده پرسپوليس نشوند.