شكلات تلخ! / براي مجتبي كه ماشين طارمي را سوار مي شود

نظرسنجي اين هفته برنامه نود در مورد بهترين دفاع چپ 30 سال اخير تيم ملي ايران برگزار شد و مطابق انتظار مجتبي محرمي با قاطعيت اين عنوان را به خودش اختصاص داد. خيلي ها در اين مملكت هنرنمايي هاي آقا مجتبي را به چشم خودشان تماشا كرده اند و آنهايي هم كه نديده اند، وصف شعبده بازي هايش را از ديگران شنيده اند. با اين همه اما، زندگي حرفه اي مجتبي محرمي بالاتر از كيفيت فني، با تعصب و وفاداري او گره خورده است. در همه اين سال ها هواداران پرسپوليس اسم و رسم او را به رخ فوتباليست هاي نازك نارنجي تازه وارد مي كشيدند و هر كجا از اشتباهات داوري به ستوه مي آمدند، نااميدانه نام او را فرياد مي كشيدند تا بيايد و تقاص سرخ ها را بگيرد. صحبت از مجتبي محرمي است؛ ستاره اي كه فيروز كريمي او را بهترين فوتباليست تاريخ ايران از ليگ تخت جمشيد تا الان معرفي مي كند و مي گويد در بهمن به او پيشنهاد 400 هزار توماني داده، اما مجتبي با 35 هزار تومان در پرسپوليس مانده است؛ تازه اگر همان پول را هم به او داده باشند!

دوشنبه شب برنامه نود محل تاجگذاري يكي از ممتازترين ستاره هاي فوتبال ايران بود، محرمي اما صبح سه شنبه به يك خبرگزاري حرف هايي زد كه جنس آتش داشت. مجتبي گفت معمولا نود را نمي بيند و وقتي احساسش را در مورد پيروزي قاطعانه در نظرسنجي اين برنامه پرسيدند، جواب داد: «چه فايده؟ كاش به نفر برنده حداقل يك شكلات مي دادند.» شايد لابلاي كلمات مجتبي، رگه هايي از شوخي به چشم بخورد، اما كيست كه از غربت اين روزهاي او بي خبر باشد؟ محرمي سال هاست كه به انزوا رانده شده و روزگارش را به سختي مي گذراند. مجتبي كه تا همين چند سال پيش گل سر سبد فوتبال ايران بود و مي توانست پول پارو كند، حالا بايد منتظر بنشيند تا مهدي طارمي دهه هفتادي ماشين بي سندي را كه جايزه گرفته به او ببخشد و مرهمي روي يكي از بي شمار زخم هايش بگذارد؛ كه اگر فردا بقيه پديده ها توي ماشين خودشان نشستند، شيشه ها را بالا دادند و بي تفاوت گازش را گرفتند و رفتند، معلوم نيست چه به روز محرمي ها خواهد آمد.

بي اعتنايي به مجتبي محرمي، ظلم به يك نفر نيست، ظلم به يك فلسفه است؛ فلسفه اي كه مي گويد گاهي به جاي بهبود موقعيت خودت، بايد به تمناي قلب مردم تعظيم كني، كه گاهي بايد بماني، حتي اگر نبض زندگي در «رفتن» به تپش بيفتد. ما مجتبي محرمي ها را در تنهايي خودشان از ياد مي بريم و بعد گله مي كنيم از امثال سيد جلال حسيني يا آندرانيك تيموريان كه چرا ترك پست مي كنند و سراغ دلارهاي نفتي اعراب مي روند. اصلا بمانند كه چه بشود؟ كه چه چيزي گيرشان بيايد؟ چندصدهزار مسيج به برنامه نود يا مشتي تعريف و تمجيد هم نسلان قديمي كه جاي يك تكه نان را هم نمي گيرد؟ به رفتار ما با الگوهاي وفاداري نگاه كنيد؛ اين طرف مجتبي محرمي ياغي كه همه سهمش از سال ها درخشش براي پرسپوليس «هيچ» است و آن طرف، هادي نوروزي سر به زير كه لابد بايد جان مي داد تا مديران باشگاه به فكر پرداخت حق و حقوقش بيفتند. اسطوره هاي ديروز آموزگاران خاموش ستاره هاي امروز هستند. شبي كه مجتبي محرمي در استوديوي نود سرش را پايين انداخت و گفت پشيمان است كه پيشنهاد بهمن را رد كرده، به وضوح سقوط يك «باور» را فرياد زد. فوتباليست هاي اين نسل، مي روند تا فردا مجبور نباشند يك گوشه تاريك، منتظر يكي مثل مهدي طارمي بنشينند كه بيايد و سوارشان كند. تلخ است، اما حقيقت دارد.