شماره هشت؛ بهانه اي براي عاشق شدن / تولد جادو، در تقويم فوتبال!

1- علي كريمي طي هفته هاي گذشته به شدت در كانون اخبار و توجهات بوده است. ماجراي مشكلات او با پرسپوليس و سوختنش در آتش جنگ مستشاران پرتغالي، باعث شد تا آقاي شماره هشت در تمام اين مدت حتي به اندازه يك نفس هم از ويترين روزنامه ها كنار نرود. هواداران تيم ملي بدون توجه به حضور يا عدم حضورش در زمين وتماشاگران پرسپوليس بي اعتنا به برد يا باخت تيم شان به حمايت از كريمي برخاستند و بحث كردن راجع به او به ساير حوزه ها نيز تسري پيدا كرد. جادوگر، امروز هم بي گمان در معرض توجه سايرين خواهد بود؛ البته با اين تفاوت كه بهانه كنوني براي محور قرار گرفتن او، به جاي بحران هاي ريز و درشت، اين بار از دل تقويم بيرون مي آيد. امروز هفدهم آبان ماه است؛ سالروز تولد مردي كه فوتبال ايران هرگز او را فراموش نخواهد كرد.

2- دوستش داشته باشيم يا نه، علي كريمي بخش مهمي از هويت فوتبال ايران است. او يكي از همان دست بهانه هاي شاعرانه اي است كه غالبا پسر بچه ها براي عاشق فوتبال شدن به آن نياز دارند. بچه ها را معمولا يكي مثل حافظ شيفته شعر و سخنوري مي كند. وقتي عطر بهار نارنج در چهارراه ادبيات شيراز پيچيده باشد، كمتر ذهن زيبايي مي تواند «به مژگان سيه كردي هزاران رخنه در دينم» را گوش بدهد و هوش نسپارد. براي دل باختن به فوتبال هم، حافظي لازم است كه به جاي زبان، با ساق هايش غزل سرايي كند. كودكان براي ياد گرفتن مفاهيمي مثل شطرنج تاكتيكي و استراتژي هاي فني، سال هاي طولاني فرصت دارند. آنچه بايد روز اول قلب آنها را تسخير كند و مومن به فوتبال بارشان بياورد، تماشاي شعبده بازي مرداني است كه زبان توپ را بهتر از ديگران مي فهمند و آن را خلاقانه تر مي رقصانند؛ سوپر استارهاي مملو از ظرافتي كه هرچشمي براي تماشاي هنرشان بي تاب است و آنها كه با جوهر وجودشان، ادامه پادشاهي فوتبال بر جهان را تضمين مي كنند. همه جاي دنيا چنين بهانه هاي محبوبي براي ستايش فوتبال در كار هستند و ما نيز اينجا، در ايران واسطه باشكوهي از جنس علي كريمي براي لذت بردن از چنين پديده شگفت انگيزي داريم. براي كسي كه عاشق نقاشي است، اين شايد فقط اعجاز بوم و قلم اسطوره اي مثل پيكاسو باشد كه زانوهايش را سست مي كند و در پيشگاه هنر ناب، به خاكش مي اندازد؛ چنانچه حس جنون يك ديوانه سينما را، شايد تنها نبوغ دلهره آور آلفرد هيچكاك به مرز سيراب شدن مي رساند. براي سينه چاك هاي فوتبال هم، تماشاي مرداني كه سرشار از اعجاز و غافلگيري اند، حكم واجب تر از نان شب را دارد. اينجا حافظ تو، پيكاسوي تو و هيچكاك تو بايد مرداني باشند كه در سخت ترين لحظه، بهترين گزينه را انتخاب مي كنند و هميشه چيزي براي سورپرايز كردن مخاطب در آستين دارند. شايد مشكل بزرگ فوتباليست هاي امروز ما كه گاهي در روز صدرنشيني شان هم 10 هزار هوادار حاضر يراق ندارند، اين باشد كه معمولا هيچ هنر ديوانه كننده اي براي شوكه كردن بيننده ها ندارند. خيلي از آنها در هيچ ثانيه اي، هرگز طوري بازي نمي كنند كه مخاطب از عمق جان باور كند ستاره اش چيزي فراتر از روياهاي دور و دراز او در چنته دارد. كسي كه شيفته غريزه فوتبال است، در ناخودآگاهش سوپراستاري را مي طلبد كه بلد باشد چگونه ناگهان خودش را از محاصره پنج مدافع حريف بيرون بكشد، كه بداند چطور بايد با يك پاس بلند پنجاه متري، نصف مهره هاي تيم مقابل را قال بگذارد، كه بفهمد با چه ترفندي بايد تماشاگر يخ زده مقيم سكو را در كسري از ثانيه به مرز جنون برساند. علي كريمي يكي از همين هاست؛ او كه مي تواند با عصبي كردن بالاك و توتي، حس غرور را در چشمان هموطنانش بدواند، او كه قادر است در كمال خونسردي روي خط دروازه خالي عراق با توپ رژه برود و او كه مي تواند بعد از هفته ها خانه نشيني، با سه پاس گل «تميز» كارنامه بازي هاي ملي ذخيره هاي كي روش را پربارتر كند. او علي كريمي است؛ مردي كه هنر فوتبال در ايران، بخش مهمي از اعتبارش را وامدار اوست و بي گمان اين حقيقت را صبح روز بعد از بازنشستگي جادوگر، بلندتر از هميشه فرياد خواهد زد.

3- آيا كريمي به پرسپوليس باز مي گردد؟ تداوم تناقض گويي هاي مسوولان باشگاه، همچنان پاسخ اين پرسش را پشت پرده هاي ابهام نگه داشته است. با اين همه، كاش به كريمي بگويند اثبات هزارباره وفاداري اش به پرسپوليس ، در گروي تداوم همين موضع آرام و بردبارانه اوست. كاش اگر بهانه گرفتند، دم نزند، اگر دام گشودند، گام نگذارد و اگر كرنش بيشتر خواستند، دريغ نكند. يك روز براي ماندن در كنار پرسپوليس ، لازم بود چهار ماه بدون قرارداد براي تيم محبوبش هنرنمايي كند، يك روز وصول اين وصال به بازگشتش تحت عنوان ارزان ترين بازيكن ليگ ايران منوط مي شد و يك روز ديگر، دست رد زدن به سينه پيشنهاد عجمان چنين معنايي داشت. امروز اما، سكه سرنوشت سوي ديگرش را نشان داده و بيش از هر زمان ديگري «شكيبايي» آقاي هشت را به آزمون تعصب كشانده است. كاش به حرمت همين حنجره هايي كه باز و بسته شدن ريتميك و تكراري شان در طول تمام اين روزها نشان داد اتهام «خيانت» را در مورد ستاره محبوب شان نپذيرفته اند، علي كريمي هم برگردد و آرام و موثر در خدمت پرسپوليس بماند. اين شايد بهترين هديه تولد مردي باشد كه حالا زادروز پاييزي اش را در خزان استعدادهاي شگفت انگيز فوتبال ايران جشن مي گيرد.

4- علي كريمي شايد عبارت باشد از 15 سال لذت، 2 سال فرصت و يكصد سال حسرت. امروز بر همه آنهايي كه يك و نيم دهه در معرض جادوي دلبرانه ساق هاي او بودند فرض است فضا را براي فروغ فارغ بالانه آخرين شعله هاي اين شمع فراهم نگه دارند تا فردا در حسرت پايان جادوگر، اسير پشيماني مضاعف نشوند. در اين ميان وظيفه حراست از كيان آقاي شماره هشت، بي ترديد بر دوش خود او هم هست؛ او كه شايد اگر اندكي بيشتر قدر سرمايه گرانبهايش را مي دانست، امروز سهمي از موزه هاي ماندگار بزرگترين باشگاه هاي جهان را به ارث برده بود.