شماره هفت، شاخص فلاکت! / زنگ خطر جدی برای فوتبال ایران

«استقلالی ها رخصت، من به پرسپولیس می روم!»؛ این تیتر اول جنجالی یک روزنامه پرتیراژ ورزشی است که یک دهه پیش به نقل از فرهاد مجیدی روی کیوسک ها رفت و این اواخر بازنشرش به حربه ای برای کل کل قرمزها با هوداران تیم رقیب تبدیل شد. بی گمان فرهاد سخت دوست می داشت این نسخه به کلی از بایگانی مطبوعات پاک شود، درست مثل جلد آن روزنامه دیگر که به عکس شادی گل «عربی» مجیدی در دوبی و جمله ناشایستش علیه ایران مزین شده بود، اما  حیف که امکانش نیست، افسوس که حافظه آرشیوها از افکار عمومی قوی تر است! مرور جنجال های ژورنالیستی آن دوران البته هر ایرادی داشته باشد، دست کم از یک حسن بزرگ هم برخوردار است؛ اینکه به یاد می آوریم آقای شماره هفت، روزگاری اهل «رخصت» گرفتن بوده و این همه تکروی و خودسری نزد او، ارمغان گذشت زمان است!

وداع عجیب کاپیتان استقلال با میادین را می توان چکیده ای کامل و گویا از شخصیت حرفه ای او به شمار آورد. فرهاد مجیدی برای اعلام رسمی بازنشستگی اش از فوتبال نیز درست همان راهی را رفت که در همه این سال ها آن را پیموده بود. این بار هم انگار هیچکس محرم نبود. خودش دوخت، خودش برید و دوباره هوادارانش را با یک کرور سوال تنها گذاشت؛ چرا حالا، چرا اینجا؟ کسی نمی داند. همانطور که هیچکس هیچ وقت نفهمید آقای شماره هفت در میانه های لیگ یازدهم چطور رفیق نیمه راه شد و تیمش را وسط کار ول کرد؟ در میان خروارها ابهام اما، حداقل تکلیف یک موضوع کاملا روشن است؛ اینکه برای فرهاد، خوشایند خودش مهمترین حادثه دنیاست. او از استقلال به الغرافه رفت، چون نفع فردی اش بیشتر تامین می شد، به استقلال برگشت چون سود شخصی اش بهتر تضمین می شد و در کشاکش مسابقات دشوار آبی ها مصاف با مس کرمان را برای خداحافظی برگزید، چون تاریخ برگزاری این بازی با شماره پیراهن او یکی شده بود، همین! نه خواست هواداران، نه نیاز استقلال و نه 48 ساعت کلنجار رفتن قلعه نویی؛ شگفت انگیز است، اما انگار این فقط سازمان لیگ بود که می توانست با تغییر برنامه بازی ها و به هم زدن تقارن این دو عدد «هفت» وداع مجیدی را به تعویق بیندازد! حتی سراغ شش ماه باقی مانده از قرارداد او با استقلال را هم نباید گرفت. بی خیال مهر و امضا؛ تعهد برای فرهاد فقط تا زمانی معنا داشت که او دستیابی به جام قهرمانی آسیا را برای «خودش» محتمل می دید. بقیه اش که مهم نیست...

 محبوبیت نسبی مجیدی در روزهای پایانی بازیگری اش، یک زنگ خطر جدی برای فوتبال ایران است؛ فوتبالی که طی این سال ها به ورطه بی ستاره گی افتاده و ناچار شده با کاهش دادن استانداردهایش، از معمولی ها اسطوره بسازد. این صدای ناقوس مرگ روی سکوهاست، وقتی فوتبالیستی به مرز جاودانگی می رسد که جشن قهرمانی اش را با پرچم امارات برپا می کند و بر تمثال شیوخ نوکیسه بوسه می زند، تیمش را در حساس ترین برهه فصل به امان خدا رها می کند و به نیت دوبی بلیت دوحه می گیرد، برای تاختن به دشمنانش از اعتبار قهرمان فقید باشگاه وام می گیرد و یک هفته بعد همه چیز را از یاد می برد، هنر ساق هایش را ارزانی سیاستمداران ایران و ونزوئلا می کند و آب به آسیاب سرگرمی سالنی مردانی می ریزد که تاریخ را خجالت داده اند، از ترس خراب شدن وجهه اش زیر بار دستور مربی برای نواختن پنالتی نمی رود و از بیم عذاب جانکاه راه، قید برخی بازی های بیرون از خانه تیمش را می زند... برای جماعت حرفه ای آن سوی آب، شاید هر کدام از این رفتارها کافی باشد تا مهر «مردود شد» پای کارنامه ستاره محبوب شان بکوبند. اینجا اما هوادار کم توقع و زود اقناع ایرانی همچنان به کلکسیونر این همه هنر تکان دهنده عشق می ورزد و به مناسبت وداعش اشک داغ می ریزد. غافل از آنکه این چکامه سرایی های سهل انگارانه مهمترین سرمایه برای آینده حرفه ای شماره هفت هستند؛ مردی که فردا استارت مربیگری را می زند و برای فتح نیمکت استقلال دورخیز می کند. او برای آنکه کوهنوردی را از قله شروع کند، دوباره محتاج عشاقی خواهد بود که نمی پرسند، فقط می پرستند!

رسول بهروش