شما برمی گردید، ما می دانیم!

نه هیچ چیز تمام نشده که این تازه آغاز ماجراجویی است. بگذارید ژاپنی ها جشن شان را در ورزشگاه 30 هزار نفری بگیرند، بگذارید حریف کارمان را تمام شده بداند. ما می دانیم در رگ تاک چه خبر است. برچسب کم کاری ممنوع. این بچه ها شبیه دونده ای بودند که قبل از خط شروع، پای شان را چند طناب ضخیم بسته بود؛ یکی همان بند محکمی بود که طارمی و طاهری به پایش گره زدند، اولی طمع کرد و دومی جعل. اولی آنقدر معرفت نداشت که دست کم به واسطه سوغات نحسش از آناتولی، یک فصل اضافه تر بماند، دومی هم یکسال است که می خواهد در نشست خبری بگوید مقصر کیست! بند دیگر را همان هایی بستند که پیشنهاد ترکیه، کرواسی و لهستان، پای شان را لرزاند وهوش از سرشان پراند؛ اینچنین رفقا را برهنه پا به تیغستان فرستادند جویندگان دلار!

اما دونده بی توجه به همه بندها تا سنگر آخر جلوتر از همه دوید. پایکوبی در خاکریز ژاوی و بغداد خیلی از خودی ها را ترساند و پشت شان را لرزاند که مبادا دونده تیر خورده جام را بگیرد؟ آنان شنبه صبح، نان بدخواهی صبحانه خود را به چای گرم کاشیما زدند و جشن گرفتند که سرانجام توان دونده تمام شد.

فیلم های زیادی از مدارس که بچه ها در حال تماشای بازی هستند، منتشر شد اما یکی شان متفاوت بود. پرسپولیس گل دوم را خورد و طرفداران رقیب که روزهای تلخی را با شفر پشت سر می گذرانند، چنان شادمانه خوشحالی می کردند که نشان می داد دونده چگونه رقیب را عاصی کرده. اما نکته مهم‎تر نگاه  مغموم هواداران خودی بود. آنهایی که تیم برانکو و پسرانش وظیفه دارند هفته بعد، دنیا را برای شان باز سرخ سرخ کنند.

قصه ما با آنان متفاوت است. در توکیو در فاصله 45 دقیقه مانده به بازی ورزشگاه خالی بود چون آنجا انرژی شان را می گذارند برای 90 دقیقه بازی و خبری از حضور 5 ساعت زودتر نیست چون می دانند هر لحظه ای برسند بلیت در جیب، جایشان را محفوط نگه می دارد و مثل اینجا نیست حتی بلیت یک میلیونی هم بخری و باز بخاطر حضور دیگران، جایی در استادیوم نداشته باشی.

قصه ما با آنان متفاوت است. آنجا کسی دغدغه ماجراجویی دیوانه ای به نام ترامپ با پول ملی کشورشان را ندارد کسی دنبال خرید مثلا رب برای بعد از 13 آبان نیست. بله آنجا همه چیز از جنس دیگری است اما نکته کلیدی ماجرا همینجاست: اینجا سرزمین دور از دو دو تا چهارتاست. اینجا اصول فوتبال ناگهان تغییر می کند. قصه سکوها متفاوت است. اینجا 5 ساعت زودتر می آیند چون همیشه به معجزه و بازگشت اعتقاد دارند.

شنبه پیش رو، صبحانه را به راحتی در خانه با خانواده بخورید. ناهار را با دوستان در کافه اما شام را بگذارید کنار جام. تاریخ را ورق بزنید آخرین بار که جام تا آزادی آمد و از فرودگاه فرار کرد همان نبرد عجیب حجازی و جوبیلو بود. 8 سال قبلش نیسان ژاپن همین سرقت را با تیم پروین کرد. خب لابد ژاپنی ها آمده اند تا برای سومین بار این کار را انجام دهند. از لحاظ ریاضی بله. از لحاظ تجربی هم بله. از حیث انسانی هم تقریبا همه شاخص ها می گویند ژاپنی ها جام را می برند.

پس حالا باور کنید شرایط معجزه فراهم است. انتخاب با خودتان. 2 گل در 90 دقیقه و بعد وقت های اضافه یا 3 گل در همان 90 دقیقه. سخت است اما شدنی. دشوار است مثل شبی که بارسا 4 گل در پاریس خورد و در بازی برگشت معجزه را معنی کرد. مثل رم که 4 گل در بارسلون خورد و در خاکش کامبکی تاریخی زد. بله رویابافانه است مثل نیمه دوم فینال استانبول بین میلان و لیورپول.

خاکریز آخر است، دو تیر در حوالی قلبت جا خوش کرده، هوادار کوچکت در مدرسه شاهد پایکوبی همکلاسی اش است که فقط نایب قهرمان شدن پرسپولیس، التیام بخش زخم هایش شود.

6 غایب نسبت به ترکیب اصلی فصل قبل داری. اول چهار تا بود؛ طارمی، امیری ، فرشاد و محرمی. بعد شد پنج تا با مصدومیت ماهینی و اینک با اخراج سیامک شده 6 تا! 6 از 11 می شود چند درصد؟ مهم نیست. کتاب ریاضی، دفتر فیزیک، مبانی انسان شناسی همه و همه می گویند ژاپنی ها باز هم جام را از اینجا می برند. اینها قبلا رای به حذف بارسا و رم و قهرمانی میلان داده بودند. حق با آنان است اما نه مطلقا، نه همیشه. پس شامت را ببر آزادی و بزن به جام و بخور. برای دعای باران می روی؟ بی ایمانی اگر چترت را نبری. قصه خودفریبی نیست؛ بله ما بهترین هواداران دنیا را نداریم. تیم ما لژیونرهای بهتری از حریف ندارد.  اندوخته ما صفر است و رقیب 2 گل پیش. اما درهای معجزه همیشه باز است، 99 درصد ایمان داریم و یک درصد شانس.