شما را به خدا کمی فکر کنید!

به تازگی مصاحبه بلندی از احمدرضا عابدزاده منتشر شده که وی در بخشی از آن در مورد پسرش صحبت کرده است. امیر عابدزاده در آخرین روزها به فهرست نهایی تیم ملی در جام جهانی 2018 روسیه اضافه شد و حالا به همین بهانه، پدر او شرحی از روند رشد این گلر جوان ارایه داده است. عابدزاده بزرگ در بخشی از سخنانش که این روزها به شدت مورد توجه قرار گرفته، به مقطعی مجهول از زندگی امیر اشاره می کند و می گوید: «تاتنهام او را می خواست، اما تا پاسپورتش را دیدند پس زدند. مشکل امیر پاسپورت ایرانی اش بود. شاید اگر او پاسپورت افغانی هم داشت جذب می شد، اما امیر را به همین بهانه نخواستند.» اصلا معلوم نیست احمدرضا به کدام دوران اشاره می کند، اما همین چند جمله او، سور و سات مرثیه سرایی های سطحی در شبکه های اجتماعی را فراهم کرده و خیلی از عوام توی سر خودشان می کوبند که ببینید ما چقدر مفلوک شده ایم و باقی قضایا.

البته که اصل حرف درست است و کسی نمی تواند بگوید امروز پاسپورت ایرانی به اندازه مورد انتظار ارزش دارد، اما خوب است پس از شنیدن هر ادعايي، حداقل کسری از دقیقه به فکر فرو برویم و بعد از آن بساط  اشک و آه راه بیندازیم. احمدرضا عابدزاده، عزیز و اسطوره همه ماست، اما آنچه او در مورد انتقال ناموفق امیر به تاتنهام مطرح می کند نمی تواند مبنای منطقی داشته باشد. واقعا چطور ممکن است باشگاهی به بزرگی تاتنهام، برای جذب بازیکن در هر رده ای عزم جدی داشته باشد، اما تازه هنگام دریافت پاسپورت او برای انجام امور اداری پی به ملیت آن فوتبالیست ببرد؟ اینطور که احمد داستان را تعریف کرده، مثلا تاتنهامی ها به شدت تحت تاثیر توانایی های امیر قرار گرفته اند، همه مقدمات را برای انتقال او فراهم کرده اند و آخر آخرش بعد از دیدن پاسپورت او گفته اند: «ای بابا، اینکه ایرانی است. حیف شد!» اصلا چنین چیزی با عقل جور در می آید؟ در همین لیگ فکسنی ما وقتی قرار به جذب بازیکن خارجی است، بلااستثناء اول از ملیت او حرف زده می شود. یعنی مثلا اول می گویند استقلال قرار است یک بازیکن عراقی بگیرد و بعد نام طارق همام به میان می آید؛ یعنی انگلیسی ها به اندازه ما هم حرفه ای نیستند؟

نکته دیگری که داستان را مضحک تر از قبل می کند، ایجاد اين فضا تنها یک ماه بعد از انتقال تاریخی و رکوردشکن علیرضا جهانبخش به برایتون در لیگ برتر است. آيا جهانبخش كه با 17 ميليون پوند به گرانترين بازيكن تاريخ باشگاه انگليسي تبديل شد، پاسپورت ايراني ندارد؟ آيا سعيد عزت اللهي كه همين تابستان به ردينگ پيوست يا كريم انصاري فرد كه در آستانه حضور در ناتينگهام فارست است، ايراني نيستند؟ امثال كريم باقري، حسين كعبي، اشكان دژاگه و آندرانيك تيموريان كه طي مقاطع مختلف در ليگ جزيره توپ زده اند چطور؟ ماجراي آندو از همه اينها جالب تر است. تيموريان بعد از جام جهاني 2006 از ابومسلم مشهد به بولتون رفت و دوران بازي او در اين تيم با يك بحران سياسي وحشتناك بين ايران و انگلستان مقارن شد. در روزهايي كه 15 ملوان بريتانيايي به جرم تجاوز به حريم آبي ايران در كشورمان بازداشت بودند و تنش در بالاترين سطح روابط ديپلماتيك بين دو كشور حاكم بود، آندو در تركيب اصلي بولتون مقابل ويگان به ميدان رفت و دو گل هم زد تا مطبوعات در تهران با تيتر «گل هاي سياسي» اين اتفاق را پوشش بدهند. لابد اما پاسپورت ايراني امير عابدزاده كه از كودكي در فرنگستان بزرگ شده، ملتهب تر از بازداشت 11 روزه ملوانان انگليسي بوده است!

اينكه چرا امروز -با وجود همه مواهب خدادادي- وضع جامعه ما خوب نيست، مي تواند هزار علت گوناگون داشته باشد، اما قطعا يكي از اصلي ترين علل اين قهقراي تدريجي، قهر كردن بخش بزرگي از مردم ما با عادت بردباردي، خردورزي و فكر كردن است؛ مصيبتي كه بيش از هر جاي ديگري با پست هاي آبكي و لايك هاي فله اي در شبكه هاي اجتماعي جلب توجه مي كند. بياييد كمي بيشتر فكر كنيم. فكر كردن هيچ كس را نمي كشد، اما فكر نكردن ديرپاترين امپراطوري ها را هم فرو مي پاشد. اين را تاريخ نشان مي دهد.