شما واقعا کاپیتان تیم ملی هستید؟

تصویر منتشرشده از شب نشینی اشکان دژاگه و رفقایش در رستورانی در شهر برلین آلمان، سروصدای زیادی به پا کرده است. دلیل این ماجرا هم مصاحبه چندی قبل اشکان در مورد ضرورت لغو مسابقات لیگ برتر است. دژاگه جزو کسانی است که به بهانه کرونا، مخالف برگزاری مسابقات هستند. او در اظهاراتش حتی از رییس جمهور هم استمداد کرد و خواهان جلوگیری از انجام بازی ها توسط بالاترین مقام اجرایی کشور شد. حالا تصویر رستوران نشینی او، تناقض افکار و اعمال اشکان را نشان می دهد. مردم به درستی از او پرسیده اند اگر اولویت با سلامتی آدم هاست، پس چرا دژاگه با دوستانش راهی رستوران می شود و عکس «دست دور گردن» می اندازد؟ آیا در این شرایط فقط فوتبال برای سلامتی مضر است؟ طبیعتا دژاگه این مساله را بهانه کرده که در آلمان بماند و به ایران برنگردد. حالا این مساله از هر زمان دیگری آشکارتر شده است.

سوژه مطلب حاضر اما چیز دیگری است. غیر از اشکان دژاگه، مسعود شجاعی هم دیگر کاپیتان تیم ملی بود که چند روز پیش با انتشار یک بیانیه تند و تیز خواهان لغو مسابقات شد؛ دقیقا همان کاری که احسان حاج صفی هم انجام داد. به این ترتیب هر سه کاپیتان تیم ملی که عضو تراکتور و تحت تاثیر سیاست های این باشگاه هستند، با برگزاری لیگ مخالفت کرده اند. حالا سوال اینجاست که آیا این عزیزان، به وجهه و وظایف ملی شان فکر کرده اند؟ گذشته از مسابقات باشگاهی، تیم ملی قرار است از مهرماه به مسابقات مقدماتی جام جهانی برگردد. اصلا یکی از دلایل اصرار سازمان لیگ به برگزاری دیدارها هم همین است که بازیکنان برای مسابقات حساس تیم ملی آماده شوند. می دانید که آنجا وضع مان اصلا خوب نیست و با کوچکترین لغزش، خیلی زود باید با مرحله نهایی جام جهانی وداع کنیم. بنابراین بازیکنان باید در آمادگی کامل عازم این دیدارها شوند؛ فاکتوری که ظاهرا برای سه کاپیتان اصلی تیم ملی کوچکترین اهمیتی ندارد. گویا آنها بیشتر ترجیح می دهند به مصالح خودشان یا منافع تیم باشگاهی شان فکر کنند. در غیر این صورت حتما روی این نکته متمرکز می شدند که در صورت لغو مسابقات، بازیکنان داخلی تیم ملی بعد از هفت ماه خانه نشینی راهی این تورنمنت خواهند شد.

وضعیت غریبی است. کاپیتان های تیم ملی که باید از همه بیشتر مشتاق از سرگیری فوتبال باشند، خانه نشینی و رستوران گردی را ترجیح می دهند. مالکان تیم ها که به شوق رقابت هزینه کرده اند، تعطیلی را انتخاب می کنند. برخی هواداران هم صرفا از ترس اینکه یک تیم دیگر موفق شود، حاضرند کلا قید تماشای فوتبال را بزنند. آیا این به معنای فدا کردن «اصل» نیست؟ آیا ما فلسفه حضورمان زیر چتر فوتبال را درک کرده ایم؟ چقدر خوب است اولویت های مان را یک بار دیگر بازخوانی کنیم.