شناخت فلسفه مصطفی دنیزلی در فوتبال

مصطفی دنیزلی با آن چه در داربی 74 تهران عرضه کرد بار دیگر ارزش های فنی خارق العاده خودش را به نمایش گذاشت و بیشتر در دل هواداران پرسپولیس جا باز کرد.

او حالا دوباره در کانون توجهات قرار گرفته است مثل روزی که به ایران بازگشت و نیمه های شب روی قلمدوش دوستدارانش نشست. حالا خیلی ها بیش از گذشته به رفتار او، گفتارش و نتیجه افکارش خیره می شوند و جزییات کار افندی را با دقت تمام زیرنظر می گیرند.

حال چنین تمرکزی بی گمان آشنایی با «فلسفه فوتبال» آقا مصطفی خواهد بود مجموعه باشکوهی از باورها و برداشت های او در حوزه مربیگری که در نوع خودش کم نظیر و به شدت قابل توجه است. این مطلب می کوشد تا به فراخور بضاعت خودش نگاهی به مهم ترین اصول مصطفی دنیزلی هنگام کار به عنوان مربی فوتبال بیندازد.


آغاز مسابقه مهم است، اما پایان آن مهم تر است!
این نکته ای است که مصطفی دنیزلی همیشه روی آن تأکید دارد او چه در لیگ ششم که سرمربی پرسپولیس بود چه پس از آن که به بشیکتاش رفت و چه حالا که برگشته در خیلی از کنفرانس هایش این اصل کلیدی را به زبان می آورده است دنیزلی بر این باور است که مهم ترین بخش کار یک مربی، مربوط به هدایت تیمش درطول دقایق مسابقه می شود، نه قبل از شروع بازی او مهارت فوق العاده ای در بازیخوانی و اتخاذ تصمیمات سریع در جریان مسابقه دارد. تعویض های دنیزلی معمولاً طلایی هستند او سعی می کند برنامه هایش را مطابق با آن چه در زمین رخ می دهد پیش ببرد تا به جای حوادث ابتدایی نتیجه پایانی را به سود تیمش رقم بزند.

 
گل زدن مهم است اما فرصت گل درست کردن مهم تر است
مصطفی دنیزلی در این زمینه بینش منحصربه فردی دارد. در هنگام هدایت تیم های مختلف ده ها بار از زبان او شنیده شده که خلق موقعیت گلزنی بیشتر از به ثمر رساندن گل اهمیت می دهد. در حقیقت او معتقد است ماشین حرکت تیم هایش زمانی درست و دقیق کار می کند که شاگردان او بتوانند به فرصت های بیشتری دست پیدا کنند. او معمولاً درصد موفقیت تیم هایش را با تعداد پاس ها، شوت ها و موقعیت های ایده آل می سنجد و چندان اهمیت نمی دهد که این توپ ها چند بار به گل تبدیل شده اند.
 

سیستم تیم با توجه به نفرات تغییر می کند
اصولا دو دیدگاه کلی در مورد سیستم و نوع چینش بازیکنان در زمین بین مربیان وجود دارد عده ای اولویت را به «سیستم» مطلوبشان می دهند و تلاش می کنند براساس چینشی که در ذهن دارند بازیکن بگیرند و از نفرات استفاده کنند مربیان خلاق تر اما اولویت را به «نفر» می دهند و می کوشند تا خودشان و تاکتیک هایشان را با داشته های تیم ملی تطبیق دهند.

 
به بازی سرعت بدهید، تماشاگران را همراه کنید
دنیزلی از جمله مربیانی است که شدیداً به حضور تماشاگران روی سکوها اهمیت می دهد و همیشه از اعتبار خودش برای دعوت آنها به استادیوم هزینه می کند. گفته می شود یکی از مشکلات او در پاس تهران، کم تماشاگر بودن این تیم سابقاً قدرتمند بوده که در نهایت باعث شد او از لحاظ تاکتیکی، روی سرعت دادن به بازی و ارایه فوتبال تک ضرب و شناور اصرار دارد و اتفاقاً عقیده دارد تیمش اگر چند گل هم از حریف عقب باشد ارائه چنین نمایشی باعث خواهد شد هواداران و تماشاگران حاضر در استادیوم تا آخرین لحظه از تیم حمایت کنند.
 

من «واقعاً» در مورد داوری حرف نمی زنم
این جمله را معمولا از زبان بسیاری از مربیان ایرانی می شنویم اما خیلی از آنها اغلب به آن چه می گویند عمل نمی کنند و صرفاً وقتی اشتباهات داوری به سودشان بوده باشد در این مورد اظهارنظری انجام نمی دهند! دنیزلی اما واقعاً جزو مربیانی است که حتی در بدترین شرایط هم چیزی در مورد داوران نمی گوید.


قابل توجه متقاضیان ادبیات جدید!
با ورود افشین قطبی به ایران طرز متفاوت صحبت کردن او برای خیلی ها جالش شد به طوری که بدون اینکه چنین تفاوتی لزوما معنای فضیلت و برتری بدهد شروع کردند به تعریف و تمجیدهای غلو شده از آقای امپراتور! از همه هیجان زده تر هم عادل فردوسی پور بود که گفت «افشین قطبی ادبیات جدیدی را وارد فوتبال ایران کرده است» و این جمله را به یک ضرب المثل تبدیل کرد. با این وجود به نظر می رسد اگر از قید و بند ضوابط رها شویم و کمی «معنا» را دریابیم ادبیات و برخوردهای جدید و محترمانه همین چیزی است که هر روز از مصطفی دنیزلی می بینیم او به کسی بی احترامی نمی کند کری ناجور نمی خواند، از همکارانش بدگویی نمی کند در سخت ترین شرایط لبخند می زند با کوله باری از انواع و اقسام موفقیت های رنگارنگ خودش را برتر و بزرگ تر از مردم ایران نمی داند و تحت هیچ شرایطی بر سر فوتبال این کشور منت نمی گذارد فکر نمی کند چون برای کار به ایران آمده «کریزی» است از داوری حرفی نمی زند و وقار و آرامش خودش را همیشه حفظ می کند آیا این همان مجموعه ای نیست که باید به دیگران توصیه اش کنیم؟