شهرت به شرط خون! / جوان مردم را به کشتن نده

باز هم حضور پرسپولیس در اهواز به قیمت جاری شدن خون هواداران بی گناه تمام شد تا قاب های زشت دیگری در فوتبال ایران خلق شود. پارسال بازی با استقلال اهواز در ورزشگاه قدیمی و غیراستاندارد تختی این شهر برگزار شد و چیزی نمانده بود چندین نفر جان خودشان را از دست بدهند. امسال اما کسی باور نمی کرد بازی غدیر هم حوادث مشابهی داشته باشد. آنچه در پایان مسابقه پنجشنبه بر جای ماند، انبوهی از تصاویر تکان دهنده از کسانی بود که فقط به جرم عشق به فوتبال در خون خودشان غرق شده بودند. قطعا در رقم خوردن چنین فاجعه ای، خیلی ها نقش دارند؛ از مسوولان استان که هنوز نمی توانند امنیت را در ورزشگاه برقرار کنند تا هواداران خاطی که ارزشی برای جان آدم ها قائل نیستند و فقط به خاطر یک اختلاف سلیقه ساده در هواداری از تیم های فوتبال، حاضرند هستی همنوع شان را به خطر بیندازند. با این همه اما بازی امسال و پارسال اهواز یک وجه اشتراک جدی و مهم داشت؛ اظهارات تحریک آمیز مسوولان تیم میزبان.

فصل گذشته قبل از بازی پرسپولیس و استقلال اهواز، سیاوش بختیاری زاده که هدایت تیم خوزستانی را بر عهده داشت یک هفته کامل جوسازی کرد و رجز خواند. او که سقوط تیمش به دسته اول تقریبا قطعی شده بود، آنقدر در آتش التهاب این بازی دمید و حرف های غیرمسوولانه زد که ورزشگاه تختی در روز مسابقه تبدیل به انبار باروت شد. ظاهرا بختیاری زاده از اینکه یک فرصت نادر برای انتشار وسیع اسم و عکسش در رسانه ها پیدا کرده بود حسابی لذت می برد، اما چیزی نمانده بود این ماجراجویی شهرت طلبانه به قیمت جان مردم تمام شود. این بار هم نوبت به سیروس پورموسوی رسید تا همان حکایت را تکرار کند. سرمربی استقلال خوزستان به طرز شگفت انگیزی از چند روز قبل از مسابقه علیه سرخپوشان تهرانی موضع گرفت و در جملاتی کاملا تحریک آمیز مثلا مدعی شد: «همه ایران بسیج شده اند تا پرسپولیس قهرمان شود.» طبیعی است که وقتی یک مربی نه چندان مطرح چنین اظهاراتی را در مورد تیم های پرهوادار مطرح می کند، رسانه ها روی او زوم می کنند و مدام در موردش حرف می زنند، اما واقعا دستیابی به عنصر شهرت از این راه، چقدر ارزش دارد؟ آیا می ارزد به اینکه یک خانواده سرپرستش را از دست بدهد و چند طفل صغیر، یتیم شوند؟ می ارزد به اینکه پدر و مادری در سوگ جگرگوشه نوجوان شان بنشینند و تا ابد داغدار باشند؟ بله؛ خیلی کیف دارد که اسم و عکس آدم برای چند روز همه جا کار شود، اما کاش عده ای حاضر نشوند برای رسیدن به این نقطه، جوانان مردم را به اوج التهاب برسانند و به جان هم بیندازند. اگر هم واقعا ادعایی برای مطرح شدن وجود دارد، می شود بعد از مسابقه در فضایی آرام با سند و مدرک در موردش حرف زد.