شکستن تابوی استادیوم صدهزار پسری / گيتار، ويدئو، زن!

1- بلافاصله بعد از قطعي شدن برگزاري ديدار پرسپوليس و ميلان، حالا مسوولان تيم ايراني به صرافت آن افتاده اند كه مجوز حضور زنان تماشاگر در اين مسابقه را فراهم كنند. موضوع ورود بانوان به ورزشگاه ها، يك داستان كهنه در فوتبال ايران است كه به نظر حل ناشدني مي رسد. بعد از روي كار آمدن دولت نهم، محمود احمدي نژاد سخت تلاش كرد اين مانع قديمي را از سر راه بردارد و مقدمات حضور زنان روي سكوها را فراهم كند، اما تلاش هاي او در نهايت به جايي نرسيد. بعد از سال ها سكوت اما، حالا سفر بلاتر به ايران و تذكر جدي او به مسوولان كشورمان در اين مورد باعث شده است تا زمزمه هاي مربوط به آزادي ورود تماشاگران بانو به ورزشگاه از سر گرفته شود. در همين راستا پرسپوليسي ها هم آستين ها را بالا زده اند تا نخستين استفاده كننده احتمالي از اين امتياز جديد لقب بگيرند؛ پوئني كه بعيد است دست كم به اين زودي ها به جامعه بانوان ايراني داده شود.

2- اين كه كسي در ايران به دنبال آزادسازي حضور زنان در ورزشگاه ها باشد اساسا اتفاق خوبي است، اما كاش چنين اقداماتي صرفا با نيت احقاق حقوق پايمال شده بخشي از شهروندان ايراني انجام شود، نه با هدف تامين منافع شخصي و گروهي. اگر امروز دولت و فدراسيون ابراز اميدواري مي كنند اين مشكل حل شود، دليلش آن است كه بعد از سفر بلاتر به ايران آقايان متوجه شده اند مهم ترين شرط اعطاي ميزباني جام ملت هاي فوتبال يا جام جهاني فوتسال به ايران، حل اين مشكل و شركت دادن تماشاگران زن در برگزاري بازي هاست. از سوي ديگر اگر پرسپوليسي ها پيشقدم شده اند تا چراغ اول را خودشان روشن كنند، علتش اين است كه دوستان مي دانند با بحران فعلي سكوها شانس چنداني براي پر كردن استاديوم آزادي در مصاف با پيشكسوتان ميلان ندارند و مجبورند به ترفندهاي ديگري بينديشند. هيچ كس به فكر اين نيست كه زنان «بايد» به استاديوم بروند، چون انسان هستند و حق شان است از حداقل مواهب و امكانات اجتماعي بهره مند شوند. آنهايي هم كه زير اين بيرق سينه مي زنند، يا به فكر راهي هستند كه تماشاگران مرد كمتر به هم فحش بدهند يا هدف شان آن است كه نوبت برگزاري يك تورنمنت درست و حسابي به ايران برسد. زن ها اينجا هسم «وسيله» هستند انگار؛ درست مثل روزهاي نزديك انتخابات كه تيپ هاي آنتي ارشادشان بدون دخل و تصرف روي آنتن رسانه ملي مي رود!

3- طي سه دهه اخير تابوهاي زيادي در جامعه ايران شكسته شده است. امروز در حالي تلويزيون كشورمان انواع و اقسام ويدئو سي دي ها را با مارك هاي گوناگون تبليغ مي كند و پول روي پول مي گذارد كه روزگاري در همين مملكت، مردم ناچار بودند ويدئوهاي قديمي را لاي هزار قلم پتو و پارچه بپيچند و جابه جا كنند. روزي حمل و هرگونه ارتباط با آلات موسيقي جزو گناهان نابخشودني و از نشانه هاي بي مايگي و انحطاط فكري مردم شناخته مي شد، اما حالا همراه داشتن گيتار در خيابان، جزو جدي ترين ژست هاي روشنفكري است! دنيا عوض مي شود، فرهنگ ها هم تغيير مي كنند. مهم اين است كه افراد هوشمند، بالغ و متمدن بدانند چطور بايد دگرگوني هاي اجتماعي را «اداره» كنند. گاهي گريزي از قبول تحول نيست و پافشاري لجوجانه روي حفظ شرايط موجود تنها وضع را بدتر مي كند. همين امروز تصميم سازان جامعه ايراني در قبال فيس بوك چنين رويه اي را در پيش گرفته اند؛ آنجا كه اصرار بيهوده آنها روي ممنوعيت استفاده از اين وب سايت با بهره برداري گسترده مسوولان ارشد سياسي از آن مقارن شده و پارادوكسي ناخوشايند را به وجود آورده است. داستان منع ورود زنان به ورزشگاه ها هم همين است؛ مشكلي كه هر چقدر زودتر و مدبرانه تر حل شود، به سود شهروندان ايرانی و البته وجهه بين المللي كشورمان خواهد بود. تا كي قرار است شاهد تبعيض هايي از جنس حضور بانوان كره اي و ژاپني و حتي خانواده هاي برخي مسوولان در ورزشگاه آزادي باشيم و ندانيم چرا مقابل زنان عادي ايراني سد كشيده شده است؟ يا ندانيم چرا اين جماعت گاهي حق تماشاي مسابقات واليبال و بسكتبال و سواركاري و اتومبيلراني را دارند، اما فوتبال همچنان ديو دو سر است؟

4- نيازي به چوب تر بلاتر نيست. جامعه خوشفكر بايد خود به خود به سمت عبور از قشري گرايي و انحصار گام بردارد. خواه ناخواه روزي پاي زنان ايراني به ورزشگاه باز خواهد شد، اما چه تفاوت بزرگي وجود دارد بين اين كه اين گام را خود ما داوطلبانه و سنجيده برداريم با اين كه زورمان كنند و با اكراه و اجبار تن به آن بدهيم. اين تابوي زشت و كهن را چه كسي خواهد شكست؟