ضرر 100 ميلياردی به پرسپوليس با انتخاب اشتباه وزير سابق

نوشتیم و بازهم باید بنویسیم که بلاتکلیفی پرسپولیس باید هرچه سریع‌تر از سوی وزارت ورزش و جوانان به پایان برسد.

البته این به معنای انجام کار به هر قیمت و با هرکیفیت نیست که پرسپولیس بخش مهمی از گرفتاری‌ها و مشکلاتش را از انتخاب‌های بد دولت‌ها، گمارده شده به امور این باشگاه دارد. بدیهی است که سیدحمید سجادی، این روزها با فشار زیادی از جهات مختلف برای قرار دادن افرادی در هیات مدیره و درنهایت روی صندلی مدیرعاملی پرسپولیس روبه‌رو است. حتی گاهی بعضی هیات‌های مذهبی و مداحان هم از این بخش سهم‌خواهی کرده‌اند!
این اتفاقات می‌تواند با 2 هدف روی بدهد. یکی همان که گفتیم و دیگری سخت و طولانی کردن تصمیم‌گیری برای وزیر ورزش و جوانان. برای وزیر که خودش ورزشکار است سخت نیست که توضیح بدهیم وضعیت فعلی چه اثر مخربی روی این باشگاه و به‌ویژه اعضای تیم دارد که هنوز مطالبات سال قبل خود را دریافت نکرده‌اند. این وضعیت درحالی برای پرسپولیس وجود دارد که پنجره نقل و انتقالاتی آن به دلیل عدم پرداخت مطالبات کالدرون و دستیار وی بسته‌شده است. برنامه تامین بودجه باشگاه نیز روی هواست. از یک‌طرف قراردادی در میان بود و حالا هم که مدیری با جای پای محکم در میان نیست. حتی مشخص نیست برنامه‌ها و پروژه‌های اقتصادی که مجید صدری پیش از این درباره‌اش سخن گفته بود را خواهند شنید، ریسک و امکان انجام آن را بررسی خواهند کرد و بعد تصمیم می‌گیرند یا نه؟

*آقای سجادی سریع‌تر بدو
این روزها گمانه‌زنی زیاد است. بعضی نیز آموخته‌اند با حضور در بعضی محل‌ها، بیان سخنان مبهم و نمایش پنهان‌کاری، این حس را به رسانه‌ها بدهند که شاید کاندید باشند. به حضور افرادی مثل محمد دادگان هم امیدی نمی‌رود که برای قبول مسوولیت، همیشه شرایطی دارد که به نظر ما فراتر از اختیارات دولت است چه رسد به وزارتخانه.
درحال حاضر، سرپرست باشگاه، سیدمجید صدری است ولی او اگر زمینه‌اش را هم داشته باشد، بعید است در این شرایطی بتواند کاری کند. مساله این است که در شرایط کنونی نمی‌توان از او یا هر فرد دیگری انتظار خاصی داشت. در این زمان شاید فقط اعضای تیم که دنبال دریافت معوقات هستند و طلبکاران باشگاه، او را تمام قد مدیرعامل پرسپولیس می‌دانند تا بتوانند از او مطالبه داشته باشند. پرسپولیس برای جذب پول به کارگزار نیاز دارد چون هیچ پروژه اقتصادی در کار نیست. افراد هم برای این‌که پیش بیایند به تضمین نیاز دارند. پرسپولیس یک شرکت سازمان‌یافته نیست که قراردادها ارزش خود را با آمد و رفت آدم‌ها از دست ندهند.
در این شرایط، وقت برای پرسپولیس بیش از طلا ارزش دارد. پرسپولیس، برابر استقلال تاجیکستان در حالی به میدان رفت که بازیکنان نگران و ناراحت بودند. آن‌ها از این‌که شرایط فعلی طولانی شود و به‌این‌ترتیب تا مدتی به مطالبات خود دسترسی نداشته باشند، نگران بودند. این مساله در بطن اردو حس می‌شد. در آینده این مساله از نگرانی فراتر خواهد رفت و می‌تواند به اعتراض و اعتصاب بدل شود. شنیده‌ها حکایت از طرح چنین مباحثی در پرسپولیس دارد. شاید اگر یک بازی برون‌مرزی نبود، یحیی گل‌محمدی هم در کنفرانس خبری به آتشفشان تبدیل می‌شد. می‌دانیم سیدحمید سجادی در این ارتباط درحال بررسی و رایزنی است. وزارت ورزش اگر نمی‌خواهد در بدو فعالیتش با چنین مسایلی روبرو شود باید سریع‌تر اقدام کند. هر قدر هم که کار طولانی شود، توصیه‌ها بیشتر خواهد شد و به‌این‌ترتیب هر انتخابی، ناراحتی تعداد بیشتری را به ارمغان می‌آورد.
سیدحمید سجادی در اینجا باید خیلی بیشتر از زمانی که در پیست دوومیدانی بود، سریع باشد. در اینجا، رکوردهای داخلی، خیلی متفاوت با پیست‌هایی است که سال‌ها در آن‌ها می‌دوید. شاید هم بهتر باشد وقت را با گزینه‌های نشدنی تلف نکرد. گزینه‌هایی که اختیارات دلخواه آن‌ها حتی از جهاتی می‌تواند از اختیار شخص رییس‌جمهور بالاتر باشد.

*هیات مدیره‌هایی که زخم زدند و رفتند
بحث اصلی درحال حاضر برای پرسپولیس، مدیرعامل است. چه صدری باشد، چه فرد دیگری باید اندک استحکامی را در جای پای خود احساس کند ولی خب به نظر قرار است این مساله در قالب معرفی هیات مدیره باشد. این موضوع باعث زمان‌برتر شدن ماجرا می‌شود.
حالا این بحث پیش می‌آید که قرار است هیات مدیره‌ای به پرسپولیس بیاید که باری بردارد یا این‌که سربار باشد.
در این سال‌ها هیات مدیره‌های عجیب‌وغریب کم نداشته‌ایم. از هیات مدیره‌هایی که فقط مشکل و مانع ایجاد کردند تا آن‌هایی که به سبب همان گروه قبلی که اشاره کردیم، بی‌اثر بودن‌شان مهم‌ترین امتیازشان تلقی می‌شد. آدم‌های نامی هم در پرسپولیس داشته‌ایم که یا گردن‌شان کلفت بود یا دم‌شان ولی برای پرسپولیس قدم از قدم برنداشتند. روابط و امکانات خود را هیچ‌گاه برای پرسپولیس به کار نگرفتند. ولی ثمره دشمنی دیگران با آن‌ها به پرسپولیس می‌رسید. لیسانس شیمی با دکترای محیط زیست داشته‌ایم که طلا را مس می‌کرد و محیط را آلوده.
سرمایه‌دارهایی آمدند که یا پول خرج نکردند یا اگر هم کردند به ازای آن مشکلات و بحران باقی گذاشتند و وقتی رفتند این سوال شکل گرفت چنین افرادی که این‌قدر قدرت پایین در درک مسایل و اتخاذ تصمیم‌های درست دارند، غیر از اتکا به یک سیستم فاسد و بیمار چگونه می‌توانستند به این مال‌ومنال یا مسؤولیت‌های خطیر برسند؟
ما عضو هیات مدیره‌ای داشته‌ایم که در دولت رجایی وزیر بازرگانی بود و در دولت موسوی مشاور اقتصادی وزارت امور خارجه ولی اصلا هیچ اثری از او در پرسپولیس در حد یک گاری فروش لبو برای درآمدزایی هم دیده نشد. رییس مناطق آزاد را داشتیم ولی پرسپولیس در کیش هم‌زمان با یک تیم دیگر در نیمی از زمین تمرین کرد. از این اسم‌های بزرگ در پرسپولیس بسیار آمدند و رفتند ولی آجر روی آجر که نیامد هیچ، بلکه بسیاری از ایشان زخمی را یا بر جان یا بر دل پرسپولیس برجا گذاشتند.

* 5 مدیرعامل و 3 سرمربی در یک‌فصل با هیات مدیره 9 نفره
هیات مدیره‌ها از اواخر دهه 70 در پرسپولیس شکل گرفتند ولی پررنگ شدن حضور آن‌ها تا ابتدای دهه 80 عقب افتاد. همان مقطعی که قرار بود دوره گذار از علی پروین دوباره اتفاق بیفتد ولی متفاوت از دفعه قبل.
محمد دادگان، سید ضیاءالدین شجاعی برهان، محمود خسروی‌وفا، جلیل سازگار نژاد، جعفر کاشانی و سید حمید پورمحمدی اعضای آن هیات مدیره بودند. اکبر غمخوار، مدیرعاملی بود که در زمان این هیات مدیره در باشگاه حضور داشت. او 2 سال بعد درحالی‌که تصور می‌کرد دوباره مدیرعامل می‌شود با این افراد وارد جلسه‌ای با وزیر شد و در کمال تعجب شاهد گردشی بود که می‌گفتند توسط جعفر کاشانی مدیریت و توسط دادگان حمایت گردید و با گذار از غمخوار، علی پروین برگشت. چند صباح بعد هم با پروین دوره گذار از علی دایی اتفاق افتاد و با ناراحتی و عصبانیت دادگان از این مساله، دوره گذار از او هم اتفاق افتاد و دادگان رفت که رفت.
هیات مدیره‌ها گاه برای مدیران عامل موانع بزرگی بودند. هم از جهت مثبت و هم از باب منفی بودن. مثلا وقتی حبیب کاشانی همه‌چیز را به شکلی مرتب کرده بود که افشین قطبی برکنار و حمید استیلی سرمربی شود. هیات مدیره با راهنمایی یک خبرنگار شرطی را مطرح کرد که خود استیلی را از پذیرش موضوع منصرف شود. بار بعدی که کاشانی به پرسپولیس ورود کرد، شرطش این بود که هیات مدیره‌ای در کار نباشد.
درحالی‌که بسیاری اوقات هیات مدیره‌های پرسپولیس برای 5 نفره شدن یک یا دو نفر کم داشت، از عجایب این سال‌ها، هیات مدیره 9 نفره در اردیبهشت سال 1393 بود. البته خیلی از اعضا در جلسات شرکت نمی‌کردند ولی نه نفر خیلی زیاد بود. بعضی به‌طعنه می‌گفتند هر قدر نفرات بیشتر باشند احتمال بحث‌وجدل بیشتر می‌شود و این مساله برای زمینگیر کردن پرسپولیس است.
از ثمرات آن هیات مدیره‌ایجاد سنگ بنایی بود که باعث شد پرسپولیس تا پایان فصل 5 مدیرعامل را به خود ببیند درحالی‌که خود هیات مدیره در آذرماه همان سال دستخوش تغییرات شد.
پرسپولیس آن فصل را با علیرضا رحیمی و ولخرجی‌های او شروع کرد و گفته می‌شد این به پشتوانه پول‌های حمیدرضا سیاسی، عضو هیات مدیره است. پس از جریان جدایی رحیمی به خاطر کنار گذاشتن علی دایی توسط سیاسی که در هماهنگی با وزارت اتفاق افتاد بهروز منتقمی سرپرست شد. او هم سه ماه بود و بعد سیاسی مدیرعامل شد. او هم با ماجرای بازداشت روبرو شد تا علی‌اکبر طاهری اداره امور را تا رهایی او به دست بگیرد که این اتفاق نیفتاد. درنهایت نژاد فلاح قائم‌مقام معرفی شد و امور را در دست گرفت. او به‌کلی هیات مدیره را نادیده گرفت و امور را با امیررضا خادم در وزارت دنبال و هماهنگ می‌کرد. مصاحبه‌های توام با ناراحتی مرحوم جعفر کاشانی و استعفای طاهری را از آن زمان به یاد داریم.
آن فصل اوج رکورد زنی پرسپولیس در بی‌ثباتی و تغییرات بود. سالی که پرسپولیس در آن یازده نفر را در هیات مدیره، 5 نفر را در جایگاه مدیرعامل و سه نفر را در جایگاه سرمربی دید.

*ضرر 100 میلیارد تومانی به پرسپولیس فقط با یک انتخاب وزیر
و اما در سال‌های اخیر نیز هیات مدیره‌هایی داشته‌ایم که مسایل جدی را برای باشگاه به وجود آورده‌اند. مثلا ترکیب جعفر کاشانی، ایرج عرب، محمد نبی، سید مهرداد هاشمی و علی رغبتی حداقل باهم مشکل جدی نداشتند تا وقتی مرحوم کاشانی بالای سر آن‌ها بود. بعدها با درگذشت کاشانی بود که رسول پناه جای او را گرفت و عرب هم از یکجایی به بعد خودخواسته کنار رفت. هیات مدیره‌ای که البته برانکو از بعضی اعضای آن ، به‌واسطه دوران سرمربیگری تیم‌ملی و تعلیق فدراسیون خاطره خوشی نداشت و ورود آن‌ها به هیات مدیره از سوی سلطانی‌فر را به‌عنوان این پیام می‌دانست که دیگر جای ماندن نیست. هواداران هیچ‌گاه به این ترکیب جدید روی خوش نشان نداد که این از بابت رفتن برانکو بود.
این هیات مدیره اگر بیشتر اهل تعامل با یکدیگر و جسورتر بودند خیلی هزینه‌ها برای پرسپولیس به بار نمی‌آمد. مثلا جدایی برانکو به‌جای یک‌میلیون و 170 هزار یورو می‌توانست با 40 درصد این رقم اتفاق بیفتد. برای این ادعا گواه و سند وجود دارد. اگر به‌جای دعوا بین آن‌ها و مدیرعامل، همکاری وجود داشت و جرات تصمیم‌گیری مناسب داشتند ، بخش دوم قرارداد کالدرون فعال نمی‌شد. اگر درست عمل کرده بودند و برای جایگاه خود توصیه نمی‌پذیرفتند پرسپولیس به جهت تاخیر در جذب کارگزار و پس از آن، عقد قرارداد با آتیه داده‌پرداز با آن محتوا، برای پرسپولیس خلا درآمد یک‌ساله به ارزش حداقل 80 میلیارد تومان به بار نمی‌آمد.
مجموع این ارقامی که گفته شد از تمامی بدهی‌ها به بازیکنان و مربیان گذشته و حال، تعهدات مالی برجای‌مانده از دوره‌های قبل و پرونده‌های حقوقی و بین‌المللی سر می‌زند و این خود به‌خوبی بیانگر عمق فاجعه‌ای است که با انتخاب‌های صورت گرفته، روی داد.
وزیر ورزش و جوانان باید به این جنبه‌ها از تاثیر تصمیم‌گیری‌ها که کمتر درباره آن صحبت می‌‌شود، آگاه گردد و هرچند در ایران آرزویی دست‌نیافتنی به نظر می‌رسد ولی گفتنش خالی از ضرر است که حتی موارد را تحت پیگیری حقوقی و پیگرد قضایی قرار دهد.