طارمي و خنده در عزا

یکشنبه شب الغرافه قطر در حضور مهدی طارمی به مصاف السد رفت و با نتیجه باورنکردنی 8 بر یک برابر این تیم شکست خورد. دست بر قضا تک گل غرافه در جریان این باخت وحشتناک خانگی را خود طارمی زد؛ بازیکنی که اخیرا هواداران قطری خواهان اخراجش از این تیم شده اند. البته گل استاد از روی ضربه پنالتی به دست آمد که این هم خودش حکایتی دارد. دقیقه 50 است و الغرافه 5 بر صفر عقب افتاده. در چنین شرایطی بازیکن تیم تحقیر شده حتی یارای ایستادن هم نباید داشته باشد. چنین بازیکنی اگر پشت پنالتی هم ایستاد، قاعدتا سعی خواهد کرد با ساده ترین ضربه ممکن دروازه را باز کند و قدری از تلخی وحشتناک نتیجه بکاهد. قصه طارمی اما مثل همیشه فرق داشت.

او توپ را با یک ضربه چیپ بلند به سمت دروازه فرستاد؛ ضربه ای که به ثمر نشست و اتفاقا گل قشنگی هم شد، اما تناسبی با حس و حال بازی نداشت. داستان شبیه این است که یک نفر وسط مراسم خاكسپاري جوک بگوید یا دماغ پسر بچه فامیل را بکشد و بپرسد: «پدرسوخته هنوز شب ها سر جات بارون می آد؟» چیپ سرخوشانه طارمی قشنگ در همین فضا بود. او یک مرتبه دیگر نشان داد فقط آدم خودش است و ارزشی برای حس و حال گروه قائل نیست. دوست عزیزمان لابد در آن لحظات پیش خودش گفته: «ما که پنج تا عقبیم. چیپ می زنم، گل هم نشد به درک.» نسخه ای دیگر از پارادایم خیریت؛ آنچه السدی ها را سر لج آورد و باعث شد آنها 3 گل دیگر در کیسه غرافه جا بدهند. حالا پنالتی چیپ طارمی خنده دارتر هم شده است، اما چه اهمیتی دارد؟ او فقط می خواست با آن لحظه و آن ضربه تفریح کند که کرد. خلاص!

خنديدن بر مصيبت، انگار بخشي از شخصيت طارمي است. شايد بعدها خاطره يك سال بي كسي و محروميت پرسپوليس كه نتيجه اش از دست رفتن فينال آسيا و بر جا ماندن مشتي رباط و مينيسك پاره بود از يادها برود، اما فراموش كردن مصاحبه طارمي بعد از اعلام حكم فيفا محال است. آن آرامش عصبي كننده، آن لحن شل و بي خيال و آن ندامت غايب در چهره آدمي كه ندانم كاري اش ميليون ها نفر را محزون كرده بود، همچنان پيش چشم هواداران است. آنچه طارمي بر سر پرسپوليس آورد، كوه يخي بود كه تنها بخشي از آن ديده شد.

در اين مدت حتي تيم هاي پايه اين باشگاه هم نتوانستند بازيكن بگيرند و هر كدام با نفرات معدود به جا مانده از رده هاي سني پايين تر، انواع شكست ها را از جمله در داربي هاي تهران پذيرفتند. اين همان حكايت سنگي است كه يك نفر به چاه انداخت و هرگز هم در نيامد، فقط افسوس كه آن يك نفر حتي «عذر» هم نخواست. چبپ مفرح طارمي در شب حقارت كشيدن الغرافه، شايد يادآور روزي بود كه او پنالتي بازي مرگ و زندگي پرسپوليس برابر الريان را با ضربه چيپ از دست داد. سرخپوشان آن روز مساوي كردند و در آستانه حذف ار مرحله گروهي قرار گرفتند، اما استاد طارمي در واكنش به اعتراض جزيي هواداران دستش را روي دماغش گذاشت و «هيس» نشان داد.

يادآوري اينها بيشتر از آن باب است كه اخيرا شايعاتي در مورد بازگشت قريب الوقوع طارمي به پرسپوليس مطرح شده. وضع او در قطر خوب نيست. هواداران، پيشكسوتان و روزنامه نگاران تقريبا هر روز عليه اش موضع مي گيرند و چيز عجيبي نيست اگر در زمستان چند ماه باقي مانده از قراردادش فسخ شود. در آن صورت ممكن است جناب خيريت دوباره ياد پرسپوليس بيفند و با چند مصاحبه سوزناك فيتيله خشم هواداران را پايين بكشد.

اختيار با خود پرسپوليسي هاست و اگر بخواهند مي توانند پروژه بازگشت طارمي را استارت بزنند، اما فقط كاش يادشان بماند او چه خلق وخويي دارد و بيخود توقعات آنچناني نداشته باشند. به علاوه السدي كه يكشنبه شب الغرافه را شخم زد، همان تيمي بود كه در تهران داغ فينال را به دل كشيد. پرسپوليس بدون طارمي و طارمي ها اشك بغداد و شركا را درآورد و مانع از آن شد كه دشمنان مستاصل، حداقل پرچم قطر و امارات را به ورزشگاه هاي ايران بياورند و پشت آن سنگر بگيرند. حالا اين يار جفاكار، قرار است كدام معجزه را سوغات بياورد؟