ظلم، دروغ، غفلت

اگرچه پرسپولیس نیم فصل اول را با صدرنشینی مقتدرانه به پایان برد، اما قضاوت ها در مورد این تیم مطلقا ارتباطی به اوضاع فنی و فرم نتیجه گیری سرخپوشان ندارد. هم اکنون سرمربی آرژانتینی سرخ ها بی وقفه در فضای مجازی در حال محاکمه است؛ شرایطی عجیب و شاید بی سابقه در تاریخ فوتبال ایران. برخی از این هجمه ها البته ریشه در مسائل پشت پرده دارد و داستانش کلا چیز دیگری است، اما بعضی جاها با پدیده «غفلت هوادار» مواجه هستیم؛ آنچه ممکن است کمر تیم را بشکند و پرسپولیس را از آسمان به زمین پرتاب کند. در این مطلب به برخی از پرتکرارترین و رایج ترین قضاوت های غلط در مورد پرسپولیس کالدرون می پردازیم؛ شاید برای نجات مربی صدر جدول از گوشه رینگ و جلوگیری از تکرار شوم تاریخ افاقه کرد!

این تیم بدون مربی هم قهرمان می شود
این یک گزاره «احمقانه» است که اخیرا خیلی زیاد به گوش می رسد. بعید است تکرارکنندگان این فکت، وارد دهه سوم زندگی شان شده باشند، چون بدیهی است که هیچ تیمی در هیچ کجای دنیا صرفا با اجتماع ستاره ها نتیجه نگرفته و نخواهد گرفت. پرسپولیس لیگ نوزدهم تیم نسبتا پرمهره ای است و شاید این مسئله باعث شده صدرنشین کردن سرخپوشان، وظیفه طبیعی کادرفنی به حساب بیاید. درحالی که چنین باوری مطلقا ریشه منطقی ندارد. همیشه تیم های پرستاره ای وجود داشته اند که بدون راهبری فنی خردمندانه به موفقیت نرسیده اند. به عنوان مثال پرسپولیس در لیگ هفتم قهرمان شد، اما همین تیم بعد از تقویت در فصل نقل وانتقالات، در لیگ هشتم به رتبه ای بهتر از پنجمی دست نیافت و حتی سهمیه آسیایی هم نگرفت. سرخپوشان در لیگ هشتم ستاره هایی مثل رحمان رضایی، پژمان نوری، سپهر حیدری، کریم باقری، علی کریمی، علیرضا نیکبخت واحدی، فرانک آتسوی، ایوان پتروویچ، مازیار زارع، محسن خلیلی، ابراهیم توره و... را در اختیار داشتند. آنها فصل را با افشین قطبی شروع کردند، با افشین پیروانی ادامه دادند و با نلو وینگادا به پایان بردند. اتفاقا مدیرعامل سرخپوشان در آن فصل هم عباس انصاری فرد، برادر بزرگ تر محمدحسن بود. آن سال پرسپولیس در جام حذفی هم از مرحله یک چهارم نهایی بالاتر نیامد. در مثالی دیگر استقلال بعداز 3سال نتیجه گیری عالی با امیر قلعه نویی در فصول سوم، چهارم و پنجم، در لیگ ششم به عنوان مدافع عنوان قهرمانی به صمد مرفاوی سپرده شد، اما در پایان فصل به رتبه ای بهتر از چهارمی دست نیافت. آبی ها آن سال در هر دو داربی رفت و برگشت هم به شدت تحت تأثیر پرسپولیس دنیزلی بودند و نهایتا در جام حذفی نیز در مرحله یک شانزدهم نهایی با شکست عجیب برابر مرصاد شیراز از گردونه مسابقات کنار رفتند. شاید بهترین مثال در مورد تیم های پرستاره ناموفق مربوط به استیل آذین لیگ دهم باشد؛ تیمی که با حضور امثال سوشا مکانی، حسین کعبی، حسین کاظمی، مهدی مهدوی کیا، فریدون زندی، علی کریمی، مهرزاد معدنچی، سیاوش اکبرپور، محسن خلیلی و... در جدول هجده تیمی روی پله هجدهم ایستاد و با سقوط به دسته پایین تر، وارد مسیر انحلال شد! از اینها که بگذریم، همین امسال هم فقط پرسپولیس نیست که تیمی پرمهره در اختیار دارد، چراکه مثلا تراکتورسازی با 3کاپیتان تیم ملی و چندین خرید خارجی گران قیمت در کورس رقابت با سرخپوشان است و البته سپاهان اصفهان هم با استنلی کی روش 900هزار دلاری در کنار امثال پیام نیازمند، پورقاز، آقایی، ایرانپوریان، مهدی کیانی، رسول نویدکیا، محسن مسلمان، امید نورافکن، محمدرضا حسینی، ولادیمیر کومان، سجاد شهباززاده، علی قربانی و محمد محبی فعلا 3 امتیاز کمتر از قرمزها اندوخته است. آیا با وجود همه این استنادات فنی و تاریخی، هنوز گمان می کنید پرسپولیس فعلی بدون مربی هم باید قهرمان شود؟ اگر اینطور است یک لحظه صفحه اول شناسنامه تان را نشان مان بدهید لطفا!

این تیم با مربی ایرانی هم موفق می شود
این احتمالا مزاح تاریخ است که بخشی از پرسپولیسی ها بعداز حدود یک دهه ناکامی با مربیان ایرانی یا مردان خارجی درجه چندم، حالا پس از 3سال قهرمانی با برانکو و صدرنشینی زیرنظر گابریل کالدرون بار دیگر به استفاده از مربی ایرانی علاقه نشان می دهند. مربی ایرانی البته در فرهنگ لغات ناسپاس ها، عمدتا مترادف یحیی گل محمدی است؛ مردی که 11سال بعد از شروع سرمربیگری هنوز یک قهرمانی لیگ هم نداشته و البته قبلا هم یک مرتبه امتحانش را در پرسپولیس پس داده؛ باز وقتی این تیم مانوئل ژوزه را به عنوان مربی خارجی روی نیمکت داشت و سرخ ها اجازه ندادند او به اندازه کافی و در شرایط عادلانه و نرمال محک بخورد. مسائل فنی به کنار؛ کسانی که تصور می کنند یحیی گل محمدی یا حتی مهدی تارتار(!) توانایی اداره این تیم را دارند، آیا به تاریخچه تعامل تیم های پرستاره با مربیان ایرانی اشراف دارند؟ یحیی دوره قبلی حضور در پرسپولیس حتی از پس مدیریت رابطه اش با مهدی مهدوی کیا، یکی از نجیب ترین ستارگان تاریخ فوتبال ایران بر نیامد و این داستان را آنقدر ناشیانه کش داد که اشک یک ملت پای مصاحبه کیا در برنامه نود درآمد و خودش هم ناچار شد روی آنتن زنده تلویزیون استعفا بدهد. حالا بگذریم از بازیکنی در سطح جواد کاظمیان که کنار رفتنش از تیم، آن حواشی را ساخت؛ بازیکنی که حتی سکته مغزی پدرش را هم گردن گل محمدی انداخت. یحیی را می خواهید؟ باکی نیست. فقط یادتان باشد کالدرون امسال ستاره هایی مثل علیرضا بیرانوند، جلال حسینی، شجاع خلیل زاده، کمال کامیابی نیا، سیامک نعمتی، امید عالیشاه و... را به ردیف کنار دست خودش روی نیمکت ذخیره ها نشانده و آب هم از آب تکان نخورده است. آیا گمان می کند گل محمدی یا یک مربی ایرانی دیگر هم به همین راحتی قادر خواهد بود شاخ ستاره های هت تریک قهرمانی کرده را بشکند؟ مشکل ما این است که تاریخ را نمی خوانیم و هر تجربه را 10بار دیگر می آزماییم.

این تیم همان تیم برانکو است
اینجا را هم دارند شوخی می کنند. از اول معلوم بود هرکسی جای برانکو را بگیرد، فقط مالک شکست ها لقب خواهد گرفت و هواداران «عامی» پیروزی ها را پای پروفسور سفرکرده خواهند نوشت. قبلا نوشتیم که مرفاوی با تیم موفق قلعه نویی نتیجه نگرفت و زوج افشین پیروانی- عباس انصاری فرد هم با تیم موفق قطبی به جایی نرسیدند. با این همه، کسانی که در آخرین گفت وگوی مفصل برانکو در ایران حضور داشتند، خوب به یاد دارند که او چندین بار تأکید کرد سومین قهرمانی اش در لیگ برتر، سخت ترین فصل او بوده و با توجه به عطش رقبا و بی انگیزگی بازیکنان پرسپولیس، بسیار دشوار است که این تیم برای فصل چهارم هم جام قهرمانی را بالای سر ببرد. شاید به همین خاطر بود که او از ماه ها قبل تصمیمش را برای جدایی گرفت؛ طوری که از شب بازی با الاهلی، مذاکره با مدیران تیم عربستانی را شروع کرد و پیش از بازی نیمه نهایی حذفی برابر سپاهان هم به دفتر زنوزی رفت تا تراکتور را به عنوان گزینه جانشین در آب نمک نگه دارد. برانکو در نیم فصل دوم پارسال تقریبا با همه این ستاره ها به اضافه ماریو بودیمیر 19گل زد و کالدرون هم در نیم فصل اول امسال بدون مهاجم سایه، دقیقا همینقدر گل زده. منتها حرف که به اینجا می رسد، دوستان به جای نتیجه خواهان بازی زیبا می شوند؛ به زیبایی لیگ پانزدهم، هرچند فراموش می کنند پرسپولیس آن فصل فوق ستاره هایی مثل رامین رضاییان، محسن مسلمان و مهدی طارمی را در اختیار داشت که هرکدام به طراوت تیم کمک چشمگیری می کردند. بگذریم؛ اینطور به نظر می رسد که برخی از هواداران پرسپولیس امسال شادی نمی خواهند، بلکه تراژدی می خواهند. آنها دوست دارند به جای برگزاری جشن قهرمانی تکراری، تیم شان نتیجه نگیرد تا راحت تر به عوامل فراری دادن برانکو فحش بدهند. این خودآزاری روانی هم فقط یک قربانی دارد که اسمش «گابریل کالدرون» است. والسلام!