عابدزاده هم با تصادف «عزيز» مي شود؟ / ما همه گم شده ايم عقاب جان!

1) سال نوي خورشيدي براي فوتبال ايران با يك شوك بزرگ آغاز شد. وقتي احمدرضا عابدزاده در اولين ساعات نوروز راهي فرودگاه شد تا به آمريكا برود و تعطيلات عيد را در كنار فرزندش در ينگه دنيا بگذراند، به او خبر دادند مدتهاست به خاطر مصاحبه اي كه 3 سال پيش عليه پزشك جراحش انجام داده ممنوع الخروج است و حق سفر به خارج از ايران را ندارد. انتشار گزارش مربوط به اين مجازات عقاب آسيا و نيز حكم 54 ضربه شلاقي كه براي او بريده اند، بسياري از مردم ايران را شگفت زده كرده و تاثير نامطلوبي بر احساسات و عواطف عمومي گذاشت. بي گمان هيچكس نمي تواند كراهت وحشتناك قابي را توصيف كند كه در آن، سنگربان شماره يك تيم ملي ايران براي يك دهه، به شكلي زننده و ناگهاني از فرودگاهي كه كيلومترها خارج از شهر است ديپورت مي شود و غريبانه به خانه اي بر مي گردد كه ساعاتي قبل با آن وداع كرده بود. رخ دادن چنين اتفاق تلخي، حتي براي يك شهروند عادي نيز قابل پذيرش نيست و حس تاثر و همدردي ديگران را بر مي انگيزد، تا چه رسد به اينكه قرباني چنين سوءتفاهم ناميموني، محبوب ترين كاراكتر فوتبال ايران در همه ادوارش باشد. آقايان مسوول، دوستان محترم؛ خيلي ممنون كه برگي ارزنده و بي بديل از شناسنامه ورزش اين مملكت را جلوي غريبه و آشنا سكه يك پول كرديد و چوب حراج به اعتبارش كوفتيد. با آنچه برسر احمدرضا عابدزاده مي آوريم، بايد به نسل نو و اين بازيكنان متوسط كه از يك كرورشان «نيم ستاره» هم بيرون نمي آيد، حق بدهيم كه دغدغه اي غير از سابيده نبودن گوشه اسكناس هايشان نداشته باشند.

2) اينكه بين عابدزاده و پزشك شاكي اش در مراجع دادرسي چه گذشته كه منجر به صدور چنين حكمي براي او شده، يك بحث حقوقي است كه پرداختن به آن در صلاحيت اين مطلب نمي گنجد. اين نيز مسلم است كه همه آحاد مردم بايد در برابر قانون يكسان باشند. حتي مجادله برسر اينكه آيا مي شد حكمي زيبنده تر براي عقاب صادر كرد و او را كه سال ها در ميادين مملو از دلهره شلاق افتخارآفريني براي كشورش را خورده بود، از «تازيانه جزا» معاف كرد يا نه را هم به اهل فن و مراجع ذيصلاح وامي گذاريم. با اين همه اما، تحت هيچ شرايطي نمي توان از غفلتي كه در ابلاغ اين حكم به عمل آمده چشم پوشي كرد. يعني واقعا كاپيتان سابق تيم ملي فوتبال ايران ، بايد در چند قدمي هواپيما متوجه ممنوع الخروج ي اش شود؟ مجريان حكم توجيه مي كنند كه «چون عابدزاده را پيدا نكرديم، غيابي محاكمه اش كرديم»؛ اين هم از آن داستان هاي شگفت انگيز است. تصورش را بكنيد در مملكتي كه مسوولانش به خاطر دو قسط عقب افتاده يا يك مختصر بدهي دولتي يا هر خبط و خطاي كوچك و بزرگي ديگري به سرعت مي توانند هر شهروند گمنامي را به چنگ بياورند، احمد رضا عابدزاده بزرگ آنقدر ناپيدا بوده كه بايد پاي پله هاي طياره متوجه محكوميتش مي شده است. رد سلطان خاطره هاي ملبورن و ژرلان را خيلي جاها مي شود پيدا كرد؛ از كسب و كار فست فودش در خيابان شريعتي تا محل تمرينات انفرادي اش و حتي VIP ورزشگاه آزادي. فقط كافي است براي كسي كه پيكر پر از مصدوميت اش را در تيررس شلاق خشمگين قرار مي دهيم، مختصر حقوقي قائل باشيم و دست كم حق با خبر بودنش از سرنوشت خودش را به رسميت بشناسيم.

3) در واپسين روزهاي سال نود، علي دايي در مسير بازگشت از اصفهان به تهران اسير سانحه رانندگي شد و به سختي آسيب ديد. انگار با انتشار اين خبر و اعزام او به بيمارستان بود كه خيلي ها ناگهان «اسطوره درد» گرفتند و ياد ارزش هاي شهريار فوتبال ايران افتادند. كار حتي تا آنجا بالا گرفت كه محمد مايلي كهن هم به رغم پرونده تاريخي دعوايش  با دايي، به صرافت پيگيري وضعيت او و احوالپرسي از دشمن ديرينه اش افتاد! شايد لازم است احمدرضا عابدزاده هم براي آنكه از گمنامي خارج شود و به چشم آقايان بيايد، حادثه اي مشابه را تجربه كند يا مثل 10سال پيش سر از كنج مريضخانه در بياورد. انگار خيلي ها فقط بلدند سراغ عقاب را در «كسري» بگيرند و زير تيغ جراح ياد رشادت هاي او بيفتند. جماعتي كه امروز از ابلاغ حكم قضايي عابدزاده به او نيز حذر مي كنند، از جنس همان هايي هستند كه تا دوم خرداد 90 كوچكترين سراغي از ناصر حجازي نمي گرفتند، اما ناگهان ياد عقاب سفر كرده افتادند و برايش چكامه ها سرودند. قهرمانان را مي شود قبل از سكته و سرطان و تصادف هم دريافت؛ به شرط اينكه گوركن ها قهرمانان شهر ما نباشند و زنده ها هم به اندازه مرده ها بيارزند.

4)ما اينجا انگار همه مفقود الاثريم. موجوديت واقعي، تنها همين جسميتي نيست كه از آن بهره مي بريم. با مولفه هايي مثل توجه و ديده شدن است كه «وجود» معنا مي گيرد. جماعتي كه بزرگترين قهرمان ورزشي شان نمي داند ممنوع الخروج شده، چرا بايد تعجب كنند از سرنوشت بيماراني كه به جرم فقر در بيايان رها مي شوند؟ غمگين مباش عقاب عزيز؛ ما همه با هم گم شده ايم!